Ε, λοιπόν μήπως έφτασε η ώρα να βάλουμε στο χωνευτήρι της επαγγελματικής αλητείας και τους προπονητές; Δεν πιστεύω να διαφωνεί κανείς.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ποδοσφαιριστών που δεν αγωνίζονται πολύ ή όσο θα ήθελαν, θεωρούν άχρηστο τον προπονητή τους, που δεν βλέπει, γιατί δεν τρώει ψάρι.
Κι οι διοικήσεις των ομάδων όμως δεν πάνε πίσω. Στη λογική ότι την πληρώνει ο ένας και όχι οι πολλοί, ο προπονητής είναι στο 99,9% των περιπτώσεων το εξιλαστήριο θύμα για τα κακά αποτελέσματα της ομάδας, την οποία ανέλαβε πριν δύο μήνες και όχι φυσικά στην περίοδο της προετοιμασίας. Α ρε Γκι Ρου.
Οι οπαδοί, που έχουν το αλάθητο (εδώ φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που ανεβοκατεβάζουμε θεούς και δαίμονες), ανεβοκατεβάζουν θεούς και δαίμονες, βλέπουν Μουρίνιο τον κάθε Χ Ψ τεχνικό μετά από τρεις συνεχόμενες νίκες και βλέπουν ξαφνικά τον τεχνικό της ομάδας τους (μπορεί να είναι κι ο ίδιος που ήταν θεός) ως τον μιζαδόρο, γεμάτο εμμονές και κόμπλεξ, άμπαλο, που εννοείται πως θέλει το κακό της ομάδας και μόνο. Λες και δεν πληρώνεται αυτός από την ομάδα ή θέλει να καταρρακώσει τις φιλοδοξίες του για μερικά τερτίπια.
Συμφωνείτε λοιπόν ότι οι προπονητές ανήκουν στην ίδια φάρα με τους δημοσιογράφους, πολιτικούς και δικηγοροδικαστές; Μα φυσικά, ο Δώνης και το συνάφι του έφεραν την Ελλάδα εδώ που είναι…
Οι προπονητές στη χώρα μας είναι δακτυλοδεικτούμενοι και υποχρεωμένοι να απολογούνται, αναλαμβάνοντας φυσικά ευθύνες, για πολλά στραβά σε μια ομάδα, την ώρα που οι υπόλοιποι του χώρου κρύβονται πίσω από εγωισμούς και εφήμερες δόξες. Πάντα φταίνε οι άλλοι άλλωστε. Σίγουρα υπάρχουν παίκτες, διοικητικοί και οπαδοί που έχουν στοχοποιηθεί κατά καιρούς, αλλά το πράμα με τους προπονητές έχει καταντήσει κακόγουστο αστείο. Πανηγυρίζουμε για τη χρονιά που 9 προπονητές (φοβερό ρεκόρ) δεν απολύθηκαν-παραιτήθηκαν-αντικαταστάθηκαν.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, που οι οπαδοί αγαπούν τις ομάδες τους σε βαθμό υπερβολικό (κι αυτό δε είναι κακό) είναι δύσκολο να αντιληφθούν ότι αυτή η ομάδα είναι πάνω από πρόσωπα. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται αλλά η ομάδα μένει. Και η κάθε ομάδα λειτουργεί υπό έναν εσωτερικό κανονισμό που υπογράφουν άπαντες. Σε αυτόν, τα θέματα νοοτροπίας και πειθαρχίας είναι υψίστης σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία του συλλόγου.
Όταν στην Ελλάδα μάθουμε ότι ο Βαζέχα δεν είναι πάνω από το τριφύλλι, ότι ο Τζιοβάνι δεν είναι πάνω από τον δαφνοστεφανομένο έφηβο, ότι ο Μπάγεβιτς δεν είναι πάνω από τον Δικεφάλο αετό, κι ότι ούτε ο Γκαρσία είναι πάνω από τον Δικέφαλο αετό, τότε και μόνο τότε ο Δώνης και ο κάθε Δώνης θα τύχει της απαραίτητης υπομονής ώστε να παράξει έργο.
Μέχρι τότε θα αναγκάζεται να φυγαδεύεται και να ζητάει συγγνώμη από την μάνα του…