Μια φορά αν βρεθείς εκεί, δύσκολα αποφεύγεις να μην ταυτιστείς με αυτόν τον «αειθαλή» σύλλογο που επιβίωσε μετά από τεράστιες οικονομικές «θύελες».
Μεσημέρι Δευτέρας, παραμονή του αγώνα με τη Μάλαγα βρέθηκα στο «Ζίγκναλ Ιντούνα Παρκ», προκειμένου να διευθετήσω ένα προσωπικό ζήτημα…
Τεχνικοί, συνεργεία καθαρισμού, άνθρωποι της UEFA ρύθμιζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες πριν τη μεγάλη γιορτή που ετοιμάζονται να ζήσουν οι «κιτρινόμαυροι», οι οποίοι ήδη έχουν στο μυαλό τους μέρες του 1997…
«Σκαρφαλώνοντας» στο 4ο όροφο του «Ζίγκναλ Ιντούνα Παρκ», εντελώς τυχαία άνοιξα μια τεράστια, βαριά πόρτα… Μια σκοτεινή αίθουσα… Το πρώτο που αντίκριζες ήταν μια μίνι ποδοσφαιρική εξέδρα 50 κίτρινων καθισμάτων. Απέναντί τους ένα τεράστιο μόνιτορ πρόβαλε στιγμές από την ένδοξη ιστορία της Μπορούσια…
Προχωρώντας, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι βρισκόμουν στο Μουσείο της αγαπημένης μου ομάδας… Τα «κιτρινόμαυρα» τοίχοι με φωτογραφίες και από παλιές και πρόσφατες επιτυχίες σε έκαναν να νιώθεις δέος… Και όσο προχωρούσες ερχόσουν αντιμέτωπος με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συλλόγου…
Ήσουν μια ανάσα από το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ το 1997, της «σαλατιέρας», του τροπαίου του Διηπειρωτικού, αλλά και του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου, το μακρινό 1966.
Αίθουσες πανέμορφες, εκπληκτικά φωτισμένες, προσεγμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με σεβασμό στην ιστορία, στους ποδοσφαιριστές που τίμησαν την «κιτρινόμαυρη» φανέλα της Μπορούσια, αλλά και των αντιπάλων της. Μπορείς να βρεις μέχρι και εισιτήριο από τον πρώτο επίσημο αγώνα της Μπορούσια…
Ένα μουσείο «όνειρο». Ποδοσφαιρικό. Για τη μεγάλη κυρία της Βεστφαλίας. Τη Μπορούσια Ντόρτμουντ. Την οποία συνδέει με τους φιλάθλούς της μια αληθινή αγάπη. «Echte Liebe»…
