Ο Γιώργος Δώνης κι οι ποδοσφαιριστές του παρότι δεν εντυπωσίασαν στην τελευταία αγωνιστική υποδεχόμενοι τον ΠΑΣ Γιάννινα επικράτησαν 2-0 (68 Γεωργιάδης, 80 Κατσουράνης), επισφραγίζοντας τη δεύτερη θέση που κυνηγούσαν στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου γύρου και κατοχύρωσαν την καλύτερη δυνατή αφετηρία απ όλες τις ομάδες που θα μετάσχουν στα πλέι οφ, ξεκινώντας με τέσσερις βαθμούς (σ.σ. έναντι δυο του Αστέρα Τρίπολης και κανενός των Ατρομήτου, ΠΑΣ Γιάννινα).
Ας ξεκινήσουμε όμως και πάλι με μια μικρή αναδρομή. Το αβέβαιο ήταν πιο βέβαιο από ποτέ γι αυτόν τον ΠΑΟΚ. Στην προετοιμασία, ελλείψει και των διεθνών τα πλέον αναγνωρίσιμα πρόσωπα ήταν οι Γκαρσία, Λίνο αφού ελλείψει εναλλακτικής προωθήθηκαν πολλά νέα παιδιά από τη δεύτερη ομάδα. Η εμπλοκή του κ. Ιβάν Σαββίδη άρχισε σταδιακά να προσδίδει ελπίδες για ένα καλύτερο «αύριο». Ακόμη κι αυτό για να συμβεί όμως χρειάστηκε χρόνος, με προσεκτικά βήματα εκατέρωθεν για ν αποφευχθούν λάθη του παρελθόντος.
Ο «Δικέφαλος» αποκλείστηκε για πρώτη φορά έπειτα από δυο χρόνια από τους ομίλους του Europa League κάτι που κόστισε σε όλα τα επίπεδα. Η μετάβαση στη νέα αγωνιστική φιλοσοφία κι ορισμένες λάθος, μεταγραφικές επιλογές λειτούργησαν ανασταλτικά στην πρόοδο της ομάδας, που χωρίς έναν από τους βασικούς της ποδοσφαιριστές όπως ήταν ο Γκαρσία που ταλαιπωρήθηκε όσο ποτέ από τραυματισμούς πάσχιζε ταυτόχρονα για τη δημιουργία, την εξέλιξη και συνάμα την καθιέρωση.
Ηταν φανερό πως το «ψάξιμο» κι η ανασφάλεια κυριαρχούσαν σε όλα τα επίπεδα, εκτός ίσως από τα πολύ υψηλά, διοικητικά κλιμάκια. Η ομάδα δοκίμασε να επιστρέψει στο παλιό αγωνιστικό της προφίλ στις αρχές Δεκεμβρίου αλλά πολύ γρήγορα το εγχείρημα αυτό εγκαταλείφθηκε. Οι προσθήκες έξι ποδοσφαιριστών κατά τη διάρκεια της χειμερινής, μεταγραφικής περιόδου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη σταθεροποίηση της αποτελεσματικότητας και στη μερική κάλυψη του σημαντικού προβλήματος που και φέτος ταλανίζει την ομάδα με τους τραυματισμούς.
Χρειάστηκε μια περίοδος προσαρμογής σχεδόν ενός μήνα για ν αποκτηθεί μια σχετική ομοιογένεια που στη φετινή, ελληνική, ποδοσφαιρική πραγματικότητα αποδείχτηκε πως μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Ωστόσο, ο μήνας αυτός και συγκεκριμένα ο Ιανουάριος κόστισε βαθμολογικά στον ΠΑΟΚ που όχι μόνον απώλεσε τη δεύτερη θέση και την όποια διαφορά είχε από τον τρίτο Αστέρα Τρίπολης αλλά επιπλέον βρέθηκε στο κατόπι των Αρκάδων για διάστημα σχεδόν δυο μηνών.
Με αργά αλλά σταθερά βήματα κατάφερε να συνεχίσει παραμένοντας εντός στόχων μέχρι και σήμερα. Παρέμεινε αήττητος στις τελευταίες δέκα αγωνιστικές της κανονικής περιόδου έχοντας αντιμετωπίσει όλες τις ομάδες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας και στους δυο θεσμούς, σημείωσε αξιόλογη συγκομιδή βαθμών κι έχει όλο το πεδίο μπροστά του για ν αποδείξει πως τίποτα απ όλα όσα έγιναν ως τώρα δεν ήταν τυχαίο.
Πλέον ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας, είναι ένα σύνολο που χρίζει κι έχει βοήθεια από τους νεαρούς ποδοσφαιριστές οι οποίοι προέρχονται από τις ακαδημίες του και συνεχίζει διεκδικώντας τη συμμετοχή του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και την πρώτη θέση στα πλέι οφ, η οποία οδηγεί και στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Μοναδική αρνητική παρένθεση ήταν η υπόθεση του Πάμπλο Γκαρσία, με λάθη απ όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές μα κυρίως της ομάδας σε θέμα συμπεριφοράς απέναντι σε κάποιον που ποτέ δεν ήταν ένας ακόμη ποδοσφαιριστής της σειράς.
Μ αυτά και μ αυτά ο «Δικέφαλος» έφτασε ως εδώ. Προσωπικά, μετά το τελευταίο σφύριγμα της περασμένης Κυριακής όταν ειπώθηκε ξανά και ξανά πως η ομάδα τερμάτισε δεύτερη, μου φάνηκε δύσκολο να το συνειδητοποιήσω με όλα όσα διημείφθησαν τους προηγούμενους μήνες. «Αυτονόητο ήταν», θα πει κάποιος με περισσή ευκολία, με την ίδια που θ αναθεμάτιζε αν το αυτονόητο δεν προέκυπτε. Με την ίδια που θα δικαιολογούσε αν οιοσδήποτε εκ των εμπλεκόμενων ήταν της αρεσκείας του. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Σ ένα άθλημα τόσων πολλών προσώπων, όπου ένα αποτέλεσμα κρίνεται από χιλιάδες λεπτομέρειες, τίποτα δεν είναι εύκολο.
Οι ιθύνοντες κάθε ομάδας πασχίζουν να δημιουργήσουν συνθήκες και προϋποθέσεις ούτως ώστε να βγει και να σταθεροποιηθεί ένα υψηλό επίπεδο απόδοσης κι από εκεί και πέρα να ελπίζουν αν όχι να εύχονται μην τυχόν και κάποιος αστάθμητος παράγοντας, όπως η ατυχία ή μια κακή εκτίμηση μιας κατάστασης τους στερήσει βαθμό ούς ή προκρίσεις. Η επιτυχία είναι πρώτα δική τους επιθυμία, καθώς μέσα από αυτή προβάλλονται και (αντ)αμείβονται πρώτα οι ίδιοι. Η αδυναμία των υπόλοιπων ομάδων της λίγκας συνιστά δικαιολογία για τους άλλους. Τα προηγούμενα χρόνια, όχι τα αμέσως προηγούμενα απαραίτητα, ο ΠΑΟΚ βρισκόταν στην ίδια ή παρόμοια θέση αλλά κανείς δεν το ανέφερε ως επιχείρημα ως εξήγηση της δικής του επιτυχίας. Επ ουδενί η κατάκτηση της δεύτερης θέσης κι όλων όσων επισημάνθηκαν νωρίτερα δε συνιστά λόγο πανηγυρισμών αλλά όσο να ναι για ένα χαμόγελο ικανοποίησης σε μια εποχή που τα χαμόγελα γενικώς στην κοινωνία μας σπανίζουν – κι ένα χειροκρότημα προσφέρονται.
Χρονικά καλύφθηκαν τα δυο τρίτα της σεζόν, όμως σ επίπεδο αξίας, αυτό που ακολουθεί είναι και το σημαντικότερο. Ενας στη χειρότερη κι απευκταία περίπτωση ή δυο στο θεσμό του Κυπέλλου κι έξι στα πλέι οφ. Δε θα ήταν λάθος να ειπωθεί πως πολλοί θα κριθούν από την απόδοσή τους σ αυτές τις αναμετρήσεις. Αλλοι έχουν ήδη κριθεί και δύσκολα ν αλλάξουν οι απόψεις αυτών που αποφασίζουν. Γι αυτό τη δεδομένη χρονική στιγμή προέχει η απόλυτη ενασχόληση συγκέντρωση με την επίτευξη των στόχων και χρόνος για όλα τα υπόλοιπα υπάρχει. Ούτως ή άλλως, καλώς ή κακώς, ένας αποφασίζει και για να μπορεί να το πράττει αυτό το πληρώνει, αδρά. Σ αυτόν τα εύσημα, σ αυτόν και τα παράπονα λοιπόν, γιατί αυτό είναι και το δίκαιο του πράγματος.
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους
Υ.Γ. Πριν από τρεις εβδομάδες είχα αναφέρει από αυτήν εδώ τη στήλη για ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ για ποδοσφαιριστή από το πορτογαλικό πρωτάθλημα. Δεν επρόκειτο για κανέναν απ όλους όσοι έχουν ακουστεί ως τώρα παρά για τον 26χρονο διεθνή Αλγερινό μεσοεπιθετικό και στράικερ της Βιτόρια Γκιμαράες, Ελ Αρμπί Χιλέλ Σουντάνι.