Οι Βεστφαλοί βρέθηκαν για 8η φορά στην ιστορία της στην ημιτελική φάση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Αυτή τη φορά κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, μια από τις κορυφαίες ομάδες στον πλανήτη.
1909 νύχτες πριν η Μπορούσια δεν μπορούσε να ονειρευτεί κάτι τέτοιο. Φάνταζε μόνο ως παραμύθι.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 2008, η Ντόρμουντ έπαιζε στο Ντούισμπουργκ. Το ισόπαλο 3-3 κόντρα στην τοπική ομάδα, «σφράγιζε» και μαθηματικά την παραμονή της Μπορούσια στη Bundesliga, με την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος να την βρίσκει 9 βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού και 13 πίσω από τη συμμετοχή στην Ευρώπη.
Κι όμως, μέσα σε 5 χρόνια, η Ντόρτμουντ ορθοπόδησε. Και αγωνιστικά και οικονομικά. Από το χείλος του γκρεμού πριν 7-8 χρόνια, λόγω των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων, στις 4 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και έχοντας στην πλάτη της δύο διαδοχικές «σαλατιέρες».
Η Μπορούσια αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Σε όλους τους τομείς. Αγωνιστικά, διοικητικά, οπαδικά. Το ότι υπάρχει «ζωντανή» ακόμα και σήμερα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Ο σημαντικότερος όμως είναι η ΑΓΑΠΗ που τις έδειξαν και τις δείχνουν οι άνθρωποι που την περιβάλουν.
«You ll never walk alone» τραγουδούν οι οπαδοί της στο γήπεδο, πριν και μετά το τέλος κάθε αναμέτρησης. Σύνθημα «κλεμμένο» απ αυτούς της Λίβερπουλ, αλλά ταιριάζει απόλυτα. Ποτέ δεν την άφησαν μόνη της. Ακόμα και τότε που «χαροπάλευε», 50.000 κόσμος έπαιρνε κάθε χρόνο διαρκείας για να τη στηρίξει οικονομικά και όχι μόνο.
Ο κόσμος δεν την άφησε ποτέ μόνη. Στα δύσκολα ήταν εκεί και την στήριξε. Ακόμα θυμάμαι την καθιστική ειρηνική διαμαρτυρία 25.000 οπαδών έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας, μετά από διαδοχικά αρνητικά αποτελέσματα. Ούτε φασαρίες, ούτε βανδαλισμούς, ούτε αποδοκιμασίες. Καθιστική διαμαρτυρία που οι τότε παίκτες της Ντόρτμουντ τη σεβάστηκαν και κάθισαν να τους εξηγήσουν τι φταίει και η ομάδα έχει πάρει την κάτω βόλτα. Κανείς δεν τους προσπέρασε σα να μην υπήρχαν
Στο άκουσμα της είδησης ότι η Μπάγερν αποκτά τον Μάριο Γκέτσε, θύμωσα (επηρεασμένος από την ελληνική νοοτροπία) γιατί άφησε την ομάδα που τον ανέθρεψε ποδοσφαιρικά (και όχι μόνο) για τους Βαυαρούς. Περίμενα σαν κλασικός Έλληνας, ότι οι αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του γεννημένου 12 χλμ. μακριά από το Μόναχο, Γκέτσε θα είναι έντονες. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Το χάρηκα όμως.
Γιατί έβλεπα πως όσοι βρίσκονταν στις εξέδρες του «Ζιγκναλ Ιντούνα Παρκ» στον αγωνιστικό χώρο έβλεπαν 11 ανθρώπους να υπερασπίζονται τα χρώματα και τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. Ούτε Γκέτσε υπήρχε, ούτε Λεβαντόφσκι, ούτε Χούμελς, ούτε κανείς. Μόνο η ομάδα. Και αυτό πραγματικά σημαίνει αληθινή αγάπη για την ομάδα τους. ʼλλωστε δεν βγήκε τυχαία το Echte Liebe.
