Αυτός ήταν ο δραματικός κι άκρως επώδυνος επίλογος στον πρώτο από τους δυο φετινούς στόχους, που ήταν η συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου κι η διεκδίκηση του δεύτερου τη τάξει -στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα – τροπαίου.
Η ήττα κι ο αποκλεισμός ήταν ένα από τα απευκταία ενδεχόμενα, αυτό όμως που δεν ήταν είχε να κάνει με την εν γένει παρουσία της ομάδας, τόσο σ επίπεδο ποδοσφαιριστών όσο και σ επίπεδο τεχνικής ηγεσίας. Μια ανεξήγητη παθητικότητα που άγγιξε τα όρια της αναισθησίας ή της αδυναμίας να γίνει συνείδηση η κρισιμότητα της αναμέτρησης που εξόργισε τους πάντες, ανοίγοντας ακολούθως τους ασκούς του Αιόλου. Αν κάτι μέχρι τώρα κρατούσε μια σχετική ισορροπία ανάμεσα στη δυσαρέσκεια και την προσδοκία για κάτι καλύτερο αυτή ήταν η αποτελεσματικότητα της ομάδας.
Δίχως αυτήν όμως άπαντες τέθηκαν υπό δυσμενή κρίση κι αυτό έγινε άμεσα αντιληπτό από τις εντονότατες αποδοκιμασίες των περίπου χιλίων πεντακοσίων φίλων της ομάδας που παρά τις προκλήσεις θεσμικών προσώπων οι οποίοι βρέθηκαν κοντά τους για να προστατεύσουν (;) εαυτούς και αλλήλους – μετά το τέλος της αναμέτρησης είχαν υποδειγματική παρουσία. Ούτε από αυτούς όμως κατάφεραν οι ποδοσφαιριστές ν αντλήσουν ενέργεια, πάθος, αποφασιστικότητα. Η λευκή ισοπαλία του πρώτου 45λεπτου ενδεχομένως να δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως όλα κυλούσαν ομαλά παρά το γεγονός πως το σημείο αναφοράς της ομάδας τον τελευταίο καιρό, η λειτουργία των ακραίων δεν υπήρξε ποτέ.
Ο Αποστολόπουλος αντικαταστάθηκε στην ανάπαυλα από τον Ετο, δίχως όμως ν αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Κι όταν ήρθε το πρώτο γκολ του Ουσέρο από τον «λαβωμένο» Αστέρα Τρίπολης, που στο 40 έχασε λόγω τραυματισμού έναν από τους βασικότερους ποδοσφαιριστές του τον Ναβάρο, αντί το πείσμα να κορυφωθεί, αντί η αντίδραση να γίνει πιο έντονη από ποτέ, αντί η θέληση να υπερκαλύψει όλα τα κακώς κείμενα που έλαβαν χώρα μέχρι εκείνη τη στιγμή το αποτέλεσμα ήταν αντιστρόφως ανάλογο. Σ έναν αγώνα που κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη δε χρειαζόταν προπονητής και συστήματα για να κερδηθεί, η βοήθεια δεν ήρθε από την τεχνική ηγεσία, η οποία έδειξε «πελαγωμένη», στερήθηκε «καθαρού» μυαλού κι επιδείνωσε την όλη κατάσταση.
Γιατί αν το είχε κάνει, δε θα είχε αφήσει τον Ιντζίδη εκτός αποστολής, δεδομένου ότι έχει δείξει εμπιστοσύνη στο νεαρό κεντρικό αμυντικό, ίσως και περισσότερη από τον Κουμάλο, ούτως ώστε να επαναλάβει το επιτυχημένο εγχείρημα της περασμένης εβδομάδας με τα Γιάννινα, όταν η είσοδος του Ιντζίδη στην άμυνα κι η μεταφορά του Κατσουράνη στα χαφ είχαν αποδειχτεί λυτρωτικές κινήσεις δίνοντας τη νίκη στον «Δικέφαλο». Αν το είχε κάνει δε θα έβαζε στον αγώνα τον Ολίσε στο 82 που είτε επειδή ήταν ανέτοιμος είτε επειδή απείχε καιρό λόγω του τραυματισμού του ήταν απόλυτα εκτός κλίματος.
Δεν είναι δουλειά μου να υπερασπιστώ κανέναν και φυσικά ούτε τον Γιώργο Δώνη, αλλά πάλι καλά που υπάρχει κι αυτός για να γλιτώνουν άλλοι αυτά που δικαιωματικά τους αξίζουν για τη Σαββατιάτικη ντροπή. Τί παραπάνω ή τί διαφορετικό έγινε ο κ. Τσιώλης από τις προηγούμενες με τον ΠΑΟΚ αναμετρήσεις; Ούτε αλλαγές δεν έκανε πλην της αναγκαστικής, δίχως επ ουδενί να μειώνω την αξία και την επιτυχημένη προσπάθεια του ιδίου, των ποδοσφαιριστών του και την πανάξια πρόκριση που πήραν. Το ήθελαν πιο πολύ και το κατάφεραν. Η θέληση κάνει τη διαφορά.
Που ήταν οι προσωπικότητες που θα έκαναν τη διαφορά με μια ενέργεια, με δυο, με τρεις; Που ήταν αυτοί που φύσει και θέσει είχαν τη δυνατότητα ν αλλάξουν τον ρου του αγώνα; Μια εύκολη απάντηση είναι «τόσο μπορούν, τόσο κάνουν». Λυπάμαι αλλά έχω διαφορετική άποψη για τις δυνατότητές του, βάση και των αποδοχών τους. Ποιες είναι οι συνέπειες για την εμφάνιση; Τα λάθη του Ελληνα τεχνικού είναι γνωστά στην ιδιοκτησία, εξ ου κι οι διερευνητικές συζητήσεις με ξένους τεχνικούς το προηγούμενο διάστημα. Εξίσου ειλημμένες ήταν οι αποφάσεις και για μετά το τέλος της τρέχουσας σεζόν. Αλλά το πολύ γαρ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη.
Δε χωρά αμφιβολία πως η παρουσία του κ. Δώνη στην ομάδα από εδώ και στο εξής θα ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Το κύμα αμφισβήτησης δικαιολογημένα σε μεγάλο βαθμό έγινε πλέον τσουνάμι, αλλά δεν ευθύνεται μόνον αυτός. Η σύναψη συνεργασίας μ έναν άλλον τεχνικό θα επιφέρει συνέπειες ευεργετικές πιθανόν στον ψυχολογικό τομέα. Κι από εκεί και πέρα; Εχοντας τρεις εβδομάδες μπροστά του να δουλέψει τί θα προλάβει ν αλλάξει; Να υιοθετήσει ασκήσεις στην προπόνηση που θ αλλάξουν το υπάρχον δυναμικό και ξαφνικά θα παίξει σύμφωνα με τις δυνατότητές του; Αν υπάρχει πίστη σ ένα τέτοιο εγχείρημα καλώς να ορίσει.
Αν αποτύχει όμως δε θα προκύπτουν ευθύνες λόγω του μικρού χρονικού διαστήματος που είχε στη διάθεσή του. Παράλληλα η ομάδα θα έχει δεσμευτεί και για την επόμενη χρονιά-ες αφού δε νομίζω ν αναλάβει κανένας μια τέτοια ευθύνη για ενάμιση μήνα, σε μια χρονική στιγμή που οι πλέον αξιόλογοι τεχνικοί δεσμεύονται με συμβόλαια από ομάδες. Εν ολίγοις λύση ανάγκης κι ένα ακόμη ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Αν πάλι οι ποδοσφαιριστές έχουν θέμα με την τεχνική ηγεσία γιατί τόσο καιρό δεν ενημερώνουν τους διοικούντες ούτως ώστε να λάβουν τα μέτρα τους και να μην έφτανε η κατάσταση ως εδώ;
Βέβαια, καλώς ή κακώς, η ομάδα εξαρτάται από την απόδοσή τους για τον εναπομείναντα στόχο της σεζόν κι ίσως η σκέψη αυτή να λειτουργεί ανασταλτικά στη λήψη των όποιων μέτρων. Ισως γι αυτό κατά την επιστροφή από την Τρίπολη δεν ήρθαν αντιμέτωποι με τους αγανακτισμένους φιλάθλους που τους περίμεναν στο αεροδρόμιο. Ισως γι αυτό το πριμ πρόκρισης στον τελικό να μην έγινε πρόστιμο. Ισως πάλι γι αυτό να γύρισαν αεροπορικώς κι όχι οδικώς. Για μια ακόμη φορά όμως κανένας από τους πρωταγωνιστές στη δύσκολη δε βγήκε να μιλήσει, να μεταφέρει στον κόσμο τη δική του εκδοχή, να προσπαθήσει τουλάχιστον να εξηγήσει όλα αυτά που σχεδόν για όλους τους υπόλοιπους φαντάζουν ανεξήγητα.
Η παρουσία παιδιών με προβλήματα υγείας στις προπονήσεις με τα οποία έχουν φωτογραφηθεί, τους έχουν μιλήσει και τους έχουν υπογράψει αυτόγραφα δεν ήταν τυχαία γεγονότα και να με συμπαθούν για την αναφορά τους. Είναι άνθρωποι, πονεμένοι οι οποίοι βρίσκουν ελπίδα κι ανακούφιση μέσα από την αγάπη του για μια ομάδα. Το ίδιο ισχύει γενικότερα για τους φιλάθλους. Ο επαγγελματίας προπονητής, ποδοσφαιριστής, δημοσιογράφος δεν είναι υποχρεωμένος ν αγαπάει την κάθε ομάδα με την οποία συνδιαλέγεται, όμως είναι απόλυτα υποχρεωμένος να τη σέβεται.
Η αποπομπή της τεχνικής ηγεσίας τη δεδομένη χρονική στιγμή φαντάζει εύκολη και πολύ πιθανή. Κι επαναλαμβάνω πως δεν τάσσομαι υπέρ της παραμονής της, άλλωστε δεν είναι δική μου δουλειά, ούτε ήταν ποτέ, ούτε πρόκειται να γίνει. Ωστόσο το πρόβλημα δείχνει να είναι πολύ βαθύτερο. Μακάρι αυτοί που θ αποφασίσουν για την επόμενη ημέρα, σε μια από τις μεγαλύτερες αγωνιστικές κρίσεις των τελευταίων ετών, να πάρουν την καλύτερη δυνατή απόφαση. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους
