Να είμαι ειλικρινής έβλεπα τη μέρα… βουνό, ελέω και πρωινού ξυπνήματος. Ευτυχώς κράτησε για λίγο…
Με το που πάτησα το πόδι μου στην Τρίπολη, βλέποντας μια πόλη ντυμένη στα κίτρινα και μπλε, η διάθεσή μου βελτιώθηκε αυτόματα. Εικόνες που συναντάς και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, εννοείται, όμως η αγνότητα που εξέπεμπαν τα πρόσωπα των φίλων του Αστέρα σε κέρδιζε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας. Πιτσιρικάδες. Ηλικιωμένους. Κάποιοι ντυμένοι Τσολιάδες. Και όλοι με μια φανέλα του Αστέρα, ένα απλό μπλουζάκι, μια σημαία στο χέρι τους. Όλοι ήταν χαμογελαστοί. Όλοι πίστευαν στο όνειρο. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι απολάμβαναν αυτήν τη μέρα. Την έβλεπαν σαν γιορτή. Σου έδιναν την αίσθηση πως ακόμα και αν χάσουν το Κύπελλο, τα χαμόγελά τους δεν θα έφευγαν από τα πρόσωπά τους.
43 πούλμαν ήταν παραταγμένα στην Πλατεία ʼρεως, τη μεγαλύτερη στην Τρίπολη. Σε όλα είχαν τοποθετηθεί σημαιάκια του Αστέρα. Να μπουν και αυτά βρε παιδί μου στο κλίμα
Στις 14:00 άρχισαν να ηχούν κόρνες, συνθήματα, τραγούδια. Χωρίς ίχνος υβριστικού συνθήματος. Όλα για την ομάδα τους, για την πόλη τους, για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Με την αναχώρηση η πόλη… σηκώθηκε στο πόδι. Όσοι έμειναν στην Τρίπολη με κασκόλ και σημαίες ξεπροβόδιζαν τους επίδοξους κατακτητές. Στα πρόσωπά τους έβλεπες χαρά. Και πίστη. Ότι μπορούν να ζήσουν μια μοναδική, ιδιαίτερη βραδιά. Να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο για την πόλη τους, για την Αρκαδία, για την Πελοπόννησο.
Βγαίνοντας από τα μικρά στενά της Τρίπολης, στην άκρη του δρόμου, έβλεπες γιαγιάδες, παππούδες, γυναίκες με τα μικρά παιδάκια, πολύ μικρά παιδάκια, χειροκροτούσαν τα πούλμαν και κυμάτιζαν τις σημαίες με τα χρώματα του Αστέρα Τρίπολης
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μέσα στο πούλμαν, ηχούσαν ο ύμνος του Αστέρα, συνθήματα για την αγαπημένη τους ομάδα, αλλά και παραδοσιακά τραγούδια. Κάποια είχαν προμηθευτεί και λίγο τσιπουράκι για να το διασκεδάσουν περισσότερο.
Στο ΟΑΚΑ, έβλεπες εικόνες που δεν συναντάς συχνά… Ο μπαμπάς μαζί με το γιο του και η μαμά μαζί με την κόρη της, χεράκι-χεράκι έπαιρναν τη θέση τους και περίμεναν με αγωνία να ξεκινήσει ο μεγάλος τελικός. Όπου και αν κοιτούσες, έβλεπες χαρούμενα πρόσωπα. Ακόμα και όταν χάθηκε ο στόχος.
Ήταν η μέρα τους, ήταν η βραδιά τους… Ήταν η γιορτή τους… Και πιστέψτε με δεν τους τη χάλασε κανένας. Είχαν κερδίσει και μόνο που έζησαν όσα μπόρεσα να σας περιγράψω.
