Ενας τεράστιος ποδοσφαιριστής που χθες το βράδυ τραγουδήθηκε όσο κανείς απ’ τα χείλη των Βαυαρών. Κι αυτό γιατί αναγνωρίστηκε από εκείνους που ξέρουν- η μεγάλη του αξία και συνεισφορά στην επιστροφή της Μπάγερν στο θρόνο της. Και αυτή η αξία και συνεισφορά δεν αντικατοπτρίζονται απλά σ’ ένα ψύχραιμο τσίμπημα και σ’ ένα άψογο πλασέ στον Βάιντενφέλερ, αλλά στην συνολική παρουσία του απ’ το 2009 και μετά στη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Γερμανίας και πλέον το Τσάμπιονς Λιγκ, μάλλον αρκούν για να μας πείσουν πως ένας παίκτης δεν κρίνεται από ένα ματς, ένα χαμένο τετ-α-τετ, μια άτυχη βραδιά, αλλά απ’ τη διάρκεια του στο χρόνο. Στα 29 του ο Ρόμπεν δίνει τον καλύτερο του εαυτό κρατώντας την μπαγκέτα της σημερινής σπουδαίας ορχήστρας του Χάινκες και αυριανής του Γουαρδιόλα.
Η Ντόρτμουντ έχασε μια γενναία μάχη δίνοντας συνέχεια στην παράδοση που λέει πως το Τσάμπιονς Λιγκ δύσκολα το κερδίζει ο πρωτάρης και πως τον πρώτο λόγο τον έχει ο έμπειρος. Αν η ταλαντούχα ομάδα του Κλοπ δεν ξεγυμνωθεί απ’ τις μονάδες που την έφεραν ως εδώ, έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται επιστροφή σ’ ένα υψηλό ευρωπαϊκό πλασάρισμα. Αν όχι, τότε θα δούμε τους σπόρους αυτής της προσπάθειας να ανθίζουν μέσα σε άλλα ποδοσφαιρικά σύνολα.
Η Λίζα είναι η μικρή της φωτογραφίας και έδωσε ρέστα χθες στο Ουέμπλει! Έζησε πολύ έντονα τον πρώτο τελικό της ζωής της, φωνάζοντας συνεχώς, τραγουδώντας, ξεσηκώνοντας και παρακινώντας τους μεγαλύτερους. Το «κλικ» που μοιράζομαι μαζί σας, ήρθε αμέσως μετά το γκολ του Ρόμπεν σε μια στιγμή που σίγουρα θα την ακολουθεί για χρόνια και που αποτυπώνει την ψυχολογία ενός εντελώς αγνού φιλάθλου, που βλέπει το ποδόσφαιρο όπως ακριβώς είναι, σαν παιχνίδι!
