Συμπαθάτε με αλλά δε συμφωνώ ότι ο ʼριεν Ρόμπεν είναι το πρόσωπο του αγώνα. Παρότι η μετακίνηση του από την πτέρυγα στην πλάτη του Μάριο Μάντζουκιτς αποδείχθηκε καθοριστική για την αίσια έκβαση του ματς για τους Βαυαρούς. Παρότι επίσης σημείωσε το νικητήριο γκολ κι έδωσε την ασίστ στο Μάτζουκιτς για το πρώτο γκολ.
Ούτε ο Γιουπ Χάινκες που μπήκε στην ελίτ των προπονητών που κατακτούν το Champions League με δύο διαφορετικές ομάδες. Δεν είναι πολλοί, μόλις τέσσερις. Ερνστ Χάπελ, Ότμαρ Χίτζφελντ, Ζοσέ Μουρίνιο κατά χρονολογική σειρά οι τρεις που προηγήθηκαν.
Είναι το 68ο λεπτό του αγώνα εκείνο που θεωρούμε ότι προσφέρει τη σημαντικότερη στιγμή του ματς. Στιγμή που λαμβάνει μεγάλη σημασία εξαιτίας του πρωταγωνιστή της. Ο Ίλκαϊ Γκουντογκάν σημειώνει το τέρμα της ισοφάρισης και μία από τις κάμερες της μετάδοσης σημαδεύει στην κερκίδα το Μάριο Γκέτσε. Τραυματίας γαρ, δε μπορούσε να συνδράμει στην προσπάθεια της ομάδας του.
Με σφιγμένη τη γροθιά του πετάγεται σαν ελατήριο από τη θέση του και πανηγυρίζει έξαλλα το γκολ της Ντόρτμουντ επί της Μπάγερν. Εις βάρος δηλαδή της ομάδας με τη φανέλα της οποίας θα αγωνίζεται από την επόμενη σεζόν και που θα προπονείται σε λίγες ημέρες.
Στην ποδοσφαιρική κοινωνία που αντιλαμβάνεται ότι ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι άνθρωπος κι έχει θυμικό, αυτή η εικόνα δε δημιουργεί προβλήματα. Αυτό το περιβάλλον, που ανέδειξε τις ομάδες του φετινού τελικού, μπορεί να μην ενοχοποιήσει το πάθος του Γκέτσε, γιατί αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί προαπαιτούμενο για να γίνει κάποιος σπουδαίος παίκτης.
Γιατί αντιλαμβάνεται ότι αυτό το πάθος για τη νίκη θα τροφοδοτεί τις προσπάθειες του Γκέτσε είτε φορά τη φανέλα της Μπάγερν, είτε της Ντόρτμουντ, είτε της εθνικής Γερμανίας.
Γιατί σε τελική ανάλυση είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και θα πανηγυρίζει με την ίδια θέρμη τη νίκη της ομάδας στην οποία ανήκει απέναντι σε κάθε αντίπαλο.
Γιατί αντιλαμβάνεται ότι το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι. Ένα υπέροχο παιχνίδι
Μπορείτε τώρα να σκεφτείτε ανάλογο περιστατικό στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα;
