Μαζεμένος στην ασφάλεια του σπιτιού μου, χαζεύω τις αναφορές του ηλεκτρονικού τύπου και τις αναρτήσεις επώνυμων και ανώνυμων στα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης.
Είναι ανθρώπινη αντίδραση σε τέτοιες στιγμές να ψάχνεις κάπου να ακουμπήσεις. Να ακούσεις ή να διαβάσεις μια – δυο κουβέντες, να αισθανθείς ότι αυτά που τριβελίζουν στο κεφάλι σου είναι και σε κάποιου άλλου το νου.
Είναι πάγια τακτική μου να μην διαβάζω σχόλια από ανθρώπους ή ιστότοπους, αθλητικούς και μη, στους οποίους η λεκτική βία κυριαρχεί. Θέλω να μην τα θεωρώ αντιπροσωπευτικά του συνόλου, χωρίς να παύω να τα θεωρώ ενδεικτικά.
Έκανα μια εξαίρεση – η ανάγκη που λέγαμε.
Δύο ώρες αφού άνθρωποι παραλίγο να καούν ζωντανοί, δυσκολεύτηκα να βρω μηνύματα αποτροπιασμού, συμπαράστασης, αηδίας. Βρήκα όμως, και να με συγχωρείτε για το αγοραίο της έκφρασης, ένα σωρό καφρίλες, με ένα κοινό παρονομαστή.
«Ήταν λογικό κάποιος να ξεφύγει».
Δεν θα μπω καθόλου στο δίκαιο ή άδικο των αιτημάτων του Παναθηναϊκού, ή του διοικητικού ηγέτη του, κ. Γιάννη Αλαφούζου. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, το είπε αντρίκια ο διευθυντής μου, Γιάννης Φουρνάρος, λίγο μετά την επίθεση. Άλλο είναι το θέμα μου.
Θεωρώ δεδομένο ότι η τεράστια πλειοψηφία των παραπάνω σχολιαστών, αλλά και η μεγάλη μάζα των Ελλήνων φιλάθλων είναι ανίκανη να φέρει σε πέρας μια πράξη όπως η χθεσινή – να πάρεις μια βόμβα μολότοφ και να την αφήσεις σε ένα κλειστό χώρο, επιχειρώντας να σκοτώσεις. Δεν είμαι πια σίγουρος πόσο μεγάλη είναι η πλειοψηφία που μπορεί να αηδιάσει με το παραπάνω. Πόσοι είναι τελικά, αυτοί οι «λίγοι», που μπορούν φωναχτά ή γραπτά, να δικαιολογήσουν μια τέτοια πράξη στο όνομα της όποιας αδικίας θεωρούν ότι υφίσταται η ομάδα τους; Βαρέθηκα να διαβάζω για τους λίγους. Αυτούς τους λίγους, που «αμαυρώνουν». Αυτούς τους λίγους, που «επισκιάζουν». Αυτούς, «που δεν μπορούν να λοιδορούν την εικόνα των πολλών».
Δεν ξέρω πόσο λίγοι είναι πια. Δεν έχω αυταπάτες: είχαμε κρίση αξιών πριν την οικονομική κρίση, τώρα έχουμε και τα δύο με το μεταξύ τους γινόμενο. Ξέρω ότι ο χώρος του αθλητισμού, όπως έχει καλλιεργηθεί, είναι το κατάλληλο έδαφος για να σπαρθούν και να μεγαλώσουν κάθε είδους προπαγανδιστικές και νεοφασιστικές πρακτικές.
Απλή η συνταγή. Φορέστε σε εσάς και στο ποίμνιο σας το μανδύα του αδικημένου και αρπάξτε τη ρομφαία του τιμωρού – εκδικητή. Θα σας λατρέψουν.
Η γοητεία της βίας, αγαπητοί. Καλωσορίσατε.