Ακόμα και στο επιβλητικό 7-1 κόντρα στον Π.Α.Ο.Κρουσσώνα, αρκούσε ένα μισάωρο στο β’ ημίχρονο για να ξεσπάσει, χωρίς όμως να έχει διάρκεια στην απόδοσή της. Τα πολλά γκολ τότε ναι μεν «έκρυψαν» τα προβλήματα ανάπτυξης και δημιουργίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα «εξαφάνισαν».
Προσωπικά όταν άρχισε αυτή η περιπέτεια της ΑΕΚ στη Γ’ Εθνική πίστευα ότι απέναντι σε ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές ο δικέφαλος οφείλει να καταρρίψει κάθε ρεκόρ νικών, άμυνας και παραγωγικότητας. Ενδεχομένως να πετύχει κάποιο απ’ αυτά, αλλά το βέβαιο είναι ότι ακόμα και τώρα, σχεδόν τρεις μήνες μετά την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων, η ομάδα δεν πείθει ότι είναι το «αφεντικό» της κατηγορίας. Θεωρώ δεδομένο ότι η ΑΕΚ θα πετύχει το στόχο της ανόδου, αλλά όλοι όσοι βρίσκονται στο σύλλογο θα πρέπει να αναρωτηθούν αν τελικά αυτό είναι αρκετό.
Για τον κόσμο που στηρίζει παντού και πάντα την ομάδα εννοείται ότι δεν είναι. Πως μπορεί να ανεχθεί ο φίλαθλος της ΑΕΚ να βλέπει την ομάδα του να μην έχει την ικανότητα να νικήσει εύκολα τον κάθε Αστέρα Βάρης; Το έγραφα και μετά την ισοπαλία στο Περιστέρι. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες στη φετινή ΑΕΚ και αυτό θα πρέπει να το βάλουν άπαντες καλά στο μυαλό τους. Ούτε η διαιτησία, ούτε οι κλειστές άμυνες, ούτε ο ενθουσιασμός των αντιπάλων μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία.
Στο πρώτο στραβοπάτημα λέγαμε ότι ήταν αρχή και η ομάδα δεν είχε βρει τα πατήματά της. Όσο περνάει όμως ο καιρός και το πρόβλημα δε διορθώνεται, τότε είναι λογικό να αυξάνει ακόμα περισσότερο τον προβληματισμό για το σύνολο που «χτίζεται» απ’ το μηδέν με στόχο το μέλλον.