Στην Ελλάδα οι προπονητές… σταυρώνονται αμέσως, γιατί ο περισσότερος κόσμος έχει διαγράψει από το λεξιλόγιο του τη λέξη “ήττα”. Δεν ανέχονται μερικοί να χάνει η ομάδα τους από υποδεέστερο σύλλογο. Γι αυτό πρέπει να φύγουν οι Μπαρτζώκας, Δέλλας, για να ικανοποιηθούν αυτοί που δεν ξέρουν τι πάει να πει αθλητισμός, αυτοί που ξέρουν να κάνουν μόνο κριτική, που παίζουν στις παιχνιδομηχανές τον ίδιο αγώνα μέχρι να νικήσουν.
Ούτε ο Μπαρτζώκας ήταν ο καλύτερος προπονητής του κόσμου όταν ο Ολυμπιακός έκανε τη μία ανατροπή μετά την άλλη, ούτε τώρα είναι άχρηστος επειδή ηττήθηκε σε δύο παιχνίδια. Το ίδιο και ο Δέλλας.
Οι σφαλιάρες είναι πάντα διδακτικές. Απλά πρέπει να μαθαίνεις από αυτές και να μην αφήνεις μόνο να σε πονάνε. Ενδεχομένως να έρθουν και άλλες ήττες, ωστόσο στα δύσκολα φαίνεται πόσο καλό είναι το “χτίσιμο” και αν μπορεί να αντέξει στο ταρακούνημα.
Δεν αποτελεί λύση η απόλυση του προπονητή με την πρώτη δυσκολία, με την πρώτη αποτυχία. Και ο Μπαρτζώκας και ο Δέλλας προσπαθούν να δημιουργήσουν μία ομάδα με νέα πρόσωπα που θα μπορεί να αντέξει την πίεση, που θα παίζει ελκυστικά και θα ικανοποιεί τον κόσμο. Άλλοτε τα καταφέρνουν και άλλοτε όχι. Στο τέλος της διαδρομής θα πρέπει να κριθούν και να αποφασιστεί αν πέτυχαν το στόχο τους ή όχι.
Και ο Παναθηναϊκός πέρσι κατέκτησε το νταμπλ στο μπάσκετ, ενώ μέχρι τον Ιανουάριο κάποιοι φώναζαν να φύγει ο Πεδουλάκης και ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και βρίσκεται μακριά από τον ΠΑΟΚ στο βαθμολογικό πίνακα, ενώ κάποιοι φώναζαν από τα φιλικά για να φύγει ο Μίτσελ.
Η υπομονή αποτελεί αγαθό και όσες διοικήσεις δεν έκαναν βιαστικές κινήσεις μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο ανυπόμονος κόσμος, δικαιώθηκαν. Ας το έχουν αυτό στο μυαλό τους οι πρόεδροι και οι προπονητές της εξέδρας.