Με στόχο την ουσία κι όχι τις … εντυπώσεις

Πέρασαν ήδη εννιά μέρες από την τελευταία, επίσημη αγωνιστική υποχρέωση του Π.Α.Ο.Κ. Κι αν η διακοπή για τις υποχρεώσεις των αντιπροσωπευτικών ομάδων ήταν αναμενόμενη, η πιθανολογούμενη του προσεχούς Σαββατοκύριακου λόγω του ανεκδιήγητου συμβάντος – με όλες τις ενδείξεις να καταδεικνύουν εμπρησμό – στην οικία του Γιώργου Μπίκα, μεταθέτει το χρονικό ορίζοντα της προσεχούς, επίσημης … δράσης για τη μεθεπόμενη Πέμπτη στο «Αρτέμιο Φράνκι». Εκεί όπου στο πλαίσιο της πέμπτης αγωνιστικής του Europa League ο Βλάνταν Ιβιτς θα έχουν – ουσιαστικά – την τελευταία τους ευκαιρία για να παραμείνουν «ζωντανοί» στην υπόθεση «πρόκριση» στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Μέχρι τότε όμως υπάρχει δρόμος ακόμη …
 
Το διάστημα που μεσολαβεί φάνταζε ιδανικό προκειμένου η ομάδα ν’ ανασυγκροτηθεί, να δουλέψει πάνω στις αδυναμίες της, να επουλώσει τη λαβωμένη ψυχολογία της έπειτα από τις διαδοχικές ήττες από Καραμπάγκ στην Τούμπα και Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, με απώτερο στόχο να επανέλθει δριμύτερη. Φάνταζε μεν αλλά τελικά δεν ήταν. Κι αυτό γιατί οι διαδοχικές, αγωνιστικές αποτυχίες που έχουν φέρει το «Δικέφαλο» δέκα βαθμούς από την κορυφή του πρωταθλήματος (σ.σ. δίχως να παραβλέπονται οι μείον τρεις από την έναρξη της διοργάνωσης) και στην Ευρώπη να δίνει έναν αγώνα κόντρα στην ανώτερη και πρωτοπόρο του ομίλου, Φιορεντίνα έκαναν στην άκρη την οποιαδήποτε καλή προαίρεση και διάθεση για πίστωση χρόνου στη νέα ομάδα που δημιουργήθηκε το περασμένο καλοκαίρι.
 
Η δυστοκία κι η εν γένει επιθετική αναποτελεσματικότητα άνοιξαν και πάλι τη συζήτηση της ευθύνης, κατέστησαν ως δεδομένη και τη φετινή αποτυχία δίνοντας την ευκαιρία για κουβέντα περί καταλληλότητας της τεχνικής ηγεσίας, της ευστοχίας ή αστοχίας στις μεταγραφικές επιλογές αλλά και την ικανότητα του πλέον εμβληματικού ποδοσφαιριστή της ομάδας αυτή τη χρονική στιγμή, Στέφανου Αθανασιάδη, συνεπικουρούμενη από μια φωτογραφία του το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Η αποτυχία γεννά κρίσεις, επικρίσεις και στοχοποιήσεις. Το τί έχει προσφέρει ο Κλάους στον Π.Α.Ο.Κ., όπως επίσης και το τί έχει λάβει από την ομάδα είναι ευρέως γνωστά και χιλιοειπωμένα ειδικά αυτήν τη χρονική περίοδο, άρα περιττό να επαναληφθούν.
 
Το ερώτημα σε μια δύσκολη έως κρίσιμη κατάσταση για κάποιον είναι αν θα επιμείνει στην αναζήτηση του … «υπευθύνου», όπου η όποια επιλογή του καθενός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις προσωπικές του συμπάθειες και αντιπάθειες. Τα παραδείγματα στο πέρασμα των ετών είναι ατελείωτα. Προπονητές, ποδοσφαιριστές, παράγοντες και πολλοί άλλοι. Τώρα είναι ο Αθανασιάδης – με τις ευθύνες του πάντα – προηγήθηκαν ο Τζαβέλλας, ο Τζιόλης, ο Σαλπιγγίδης στο πρόσφατο παρελθόν και λίγο παλαιότερα ο Γκαρσία, ο Βιτόλο, ο Μουσλίμοβιτς, ο Χαλκιάς, ο Τσιρίλο, ο Κουτσιανικούλης, ο Τουρσουνίδης κι ο σχετικός κατάλογος είναι … ατελείωτος. Ολα αυτά με δίκια κι άδικα. Αλλά πάντα δημόσια, στη … βορά του αδέκαστου κοινού θαρρείς κι η απαξίωση, ο εξευτελισμός θα έδινε λύση. Εκ του αποτελέσματος ποτέ δεν έδωσε. Κι αυτό γιατί μια προβληματική κατάσταση είναι ένα γεγονός πολυδιάστατο με πολύ μεγαλύτερη ευθύνη στους έχοντες τις τύχες του συλλόγου στα χέρια τους.
 
Από τη μια ο κόσμος, ο πελάτης της κάθε ομάδας, που στερημένος από ουσιαστικές διακρίσεις κι όχι εφήμερες επιτυχίες τύπου Ντόρτμουντ, βρίσκει ισχυρό επιχείρημα να λειτουργεί όπως λειτουργεί και να ρίχνει – άθελά του στην πλειοψηφία του – στο μύλο εκείνων που ζουν και τρέφονται από τη μιζέρια και τη δυστυχία. Κανείς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από την εικόνα και τ’ αποτελέσματα της ομάδας. Είτε αυτοί που πληρώνονται γι’ αυτά κι έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη, είτε αυτοί που πληρώνουν για όλα αυτά κι έχουν την αντίστοιχη μικρότερη αλλά και τη μεγαλύτερη ισχύ στη δημιουργία του κλίματος πέριξ αλλά κι εντός της ομάδας. Περιθώρια διορθωτικών κινήσεων δεν υπάρχουν αυτήν τη στιγμή, αφού η πρώτη Ιανουαρίου απέχει σαράτα πέντε ημέρες ακόμη. Η προετοιμασία για τη δραστηριότητα στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο ώστε ν’ αποφευχθούν καθυστερήσεις και λοιπά στενάχωρα φαινόμενα του πρόσφατου παρελθόντος είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
 
Κατά συνέπεια η όποια αντίδραση μπορεί να προέλθει μόνον εκ των έσω. Ο προπονητής, οι συνεργάτες του κι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές είναι οι μόνοι που μπορούν να δώσουν απαντήσεις και να «κλείσουν» στόματα, γιατί μόνον τ’ αποτελέσματα έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο. Το πώς το ξέρουν οι ίδιοι. Γιατί αν δεν το γνωρίζουν τότε η πίεση θα γίνει ακόμη πιο αφόρητη κι όσο ο παράγοντας τύχη είναι … απέναντι τόσο πιο δύσκολα θα είναι όλα. Προβλήματα άλλης φύσεως ν’ ασχοληθούν δεν έχουν, τακτοποιημένα είναι όλα, σ’ αντίθεση με την πλειοψηφία των συναδέρφων τους. Ας συνειδητοποιήσουν κι ας εκτιμήσουν ανάλογα αυτό που έχουν, ας λάβουν την ουσιαστική στήριξη, όλων όσων είναι πρόθυμοι να την παρέχουν πέραν συμπαθειών κι αντιπαθειών κι ότι μέλλει γενέσθαι.
 
Ολοκληρώνοντας, το θέμα του Στέφανου Αθανασιάδη, εκ των αρχηγών της ομάδας, οφείλει να λυθεί άμεσα από την ίδια την ομάδα, να πάψει τη διαπόμπευσή του, να τον στηρίξει κι ότι κι αν αποφασίσουν να το πράξουν αξιοπρεπώς, κάτι που μόνον όφελος θα έχει ασχέτως με το αν το μέλλον του ποδοσφαιριστή θα είναι εντός ή εκτός Τούμπας. Τη … σημαία πάντως δεν την καις, όσες τάσεις … αυτοανάφλεξης κι αν έχει. Τη διαφυλάττεις ωσάν κόρη οφθαλμού, όπως δεν έκανες μετά από έναν αγώνα πλέι οφ με τον Ατρόμητο με συνέπεια να … λυντσαριστεί μπροστά στα μάτια του πάτερά του που τον περίμενε στο πάρκινγκ. Ακόμη και τότε … επέστρεψε. Κι ας του πήρε καιρό να συνέλθει. Και κυρίως δεν το επιτρέπεις να συμβεί όταν γνωρίζεις πως τα αίτια της αφλογιστίας της επιθετικής γραμμής προκύπτουν από τη μη παραγωγική μεσαία γραμμή περισσότερο και λιγότερο από τις προσωπικές ευθύνες αυτών που αγωνίζονται σ’ αυτήν. Αν το κάνεις είσαι άξιος της μοίρας σου … Σήμερα αυτός, αύριο ο … οποιοσδήποτε, όπως συμβαίνει τόσα και τόσα χρόνια δίχως τίποτε ν’ αλλάζει ουσιαστικά. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους ….