Παρότι προηγήθηκε με γκολ του Αθανασιάδη στο 10′, δέχθηκε δυο τέρματα από Κατάι στο 36′ και Τόρες στο 67′ γνωρίζοντας την ήττα με 2-1 από έναν αντίπαλο που βρίσκεται στις τρεις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας κι αποδεδειγμένα αντιμετωπίζει πρόβλημα – και – στο σκοράρισμα. Κι αυτά τα δυο στοιχεία δεν επισημαίνονται ως υποτιμητικά σχόλια για τους Κρητικούς αλλά για να γίνει κατανοητό πως ότι κι αν έχει συμβεί στην ομάδα τον τελευταίο καιρό, κάποια από τα βασικά της χαρακτηριστικά, όπως το ότι είναι ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, ακόμη δεν τα έχει απεμπολήσει. Και δεν μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα «δυστυχώς» αφού είναι η ίδια αιτία που σε αρκετές περιπτώσεις κατά τον παρελθόν τον έχει γιγαντώσει ρίχνοντας στο καναβάτσο αντιπάλους πολύ πιο σπουδαίους από αυτόν.
Την παρούσα χρονική στιγμή όμως, όπως πάντοτε συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις όλα τα κακώς κείμενα ανεβαίνουν στην επιφάνεια της ειδησεογραφικής θάλασσας ωσάν ακαθαρσίες. Η διοίκηση, ο εκάστοτε τεχνικός, οι αντίστοιχοι ποδοσφαιριστές και πάει λέγοντας . Να βρεθεί ο υπαίτιος, αυτός που θα στηθεί στον τοίχο και θα συγκεντρώσει τα πυρά όλων για να ικανοποιηθεί το όποιο αίσθημα απογοήτευσης και στεναχώριας. Είναι αυτό που έχω επισημάνει πάλι από αυτήν τη διαδικτυακή γωνιά πως – κατά την ταπεινή μου άποψη – η πραγματικότητα δεν εντοπίζεται στα άκρα. Ούτε στο άσπρο, ούτε στο μαύρο, παρά μόνο κάπου στο . ασπρόμαυρο.
Η ανάδειξη ηρώων κι αποδιοπομπαίων τράγων εν μια – αγωνιστική – νυκτί είναι ξεπερνά κατά πολύ το επιπόλαιο μπαίνοντας για τα καλά στα όρια του άδικου. Κανείς δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος μετά από μια τέτοια εμφάνιση, πολλώ δε περισσότερο από ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Κι όμως συνέβη. Το ζητούμενο είναι μην επαναληφθεί. Αυτό δε διασφαλίζεται οδηγώντας στην . πυρά τον οιονδήποτε. Η δύσκολη -έως απελπιστική – καθημερινότητα έχει περιορίσει σημαντικά τις στιγμές χαράς κι όπου προκύπτει περιθώριο αναζήτησης τέτοιων, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα τότε αυτές γίνονται . απαιτητές δίχως να λαμβάνεται υπ’ όψη καμία άλλη συνιστώσα.
Είναι λογικό η κάθε επιλογή μιας θετικής ή αρνητικής κριτικής να συγκεντρώνει πενήντα τοις εκατό πιθανότητες δικαίωσης. Αν προκύψει η τελευταία έχει καλώς. Σε διαφορετική περίπτωση ο κριτής σφυρίζει αδιάφορα. Μα το ζητούμενο δεν είναι η αντιπαράθεση ανάμεσα σε όσες πλευρές κι αν είναι που – θεωρητικά – έχουν τον ίδιο στόχο, ήτοι την πρόοδο της ομάδας. Το ζητούμενο είναι η αλληλοβοήθεια, η δυνατότητα κάποιου που με την άποψή του να βοηθήσει αυτόν που τον ακούει ή τον διαβάζει να σκεφτεί κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό, να ξεφύγει από τη μιζέρια του μονοδιάστατου, του απόλυτου, του καταδικαστικού προς οτιδήποτε άλλο από τη δική του θέση. Προσοχή, αυτό δε σημαίνει απαγόρευση άποψης όποια κι αν είναι αυτή. Σημαίνει να μην προσπαθεί αυτός που την εκφράζει να πείσει τους άλλους που δε συμφωνούν μαζί του για το πόσο άσχετοι – στην καλύτεροι περίπτωση – είναι.
Η ομάδα έχει μεγαλομέτοχο. Αυτός λαμβάνει τις αποφάσεις για την ομάδα. Κρίνει τους υφιστάμενούς του κι αποφασίζει για το μέλλον τους και για το μέλλον του ΠΑΟΚ. Ακούγεται αυταρχικό αλλά το δικαίωμα του το δίνουν αυτά που πληρώνει. Ο καθένας στο μυαλό του έχει το ιδεατό σχέδιο, τους ιδανικούς ανθρώπους, τον καλύτερο προπονητή, τους τέλειους ποδοσφαιριστές. Στη θεωρία πάντα, γιατί όταν στην πράξη αυτά τα ιδεατά σχέδια δεν έχουν βρει θέση για να κάνει ο καθένας τη ζωή του καλύτερη αποδεικνύεται πόσο ρεαλιστικά είναι, εξαιρώντας βέβαια καταστάσεις που δεν εξαρτώνται από τον ίδιο κι ανήκουν στην κατηγορία του τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».
Ο ΠΑΟΚ, το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός είναι ένα πεδίο καταξίωσης αλλά σε καμία περίπτωση πεδίο βολής για τα απωθημένα του καθενός. Εχει χαθεί εδώ και καιρό η χαρά του γηπέδου. Και πώς να μη χαθεί όταν υπάρχει αυτοσκοπός. Οτιδήποτε διαφορετικό από την επίτευξη του στόχου, τη νίκη ή τον τίτλο συνιστά αποτυχία. Οσοι πηγαίνουν στο γήπεδο πληρώνοντας το αντίτιμο που ορίζει η κάθε ομάδα, δεν έχουν μόνον δικαιώματα. Εχουν κι υποχρεώσεις. Εύκολα, χαμένος στο πλήθος βγαίνει από κάποιον ένας χαρακτηρισμός, μια βρισιά γι’ αυτόν που θέλει ν’ απαξιώσει και για την οικογένειά του, είτε αυτός ανήκει στην ομάδα του είτε στην αντίπαλη.
Αν όμως τον ίδιο, την επομένη στη δουλειά του ή στο δρόμο του συμβεί το ίδιο από άλλον τότε το τσεκούρι του πολέμου ξεθάβεται σε χρόνο ρεκόρ. Κι αν η δικαιολογία είναι έτοιμη για νεαρούς, ανώριμους που δε σκέφτονται ή είναι επηρεασμένοι από οτιδήποτε η απάντηση είναι εύκολη. Κι αυτοί κάποιους άλλους είδαν, κάποιους μιμούνται ή ακόμη κι ο αυθορμητισμός τους γιγαντώθηκε όταν διαπίστωσαν την ανυπαρξία συνεπειών για τη συμπεριφορά τους. Κι αυτή είναι μια λογική που ξεπερνά τα όρια του ποδοσφαίρου.
Είναι μια συμπεριφορά που συναντάται και παγιώνεται γενικότερα σε κοινωνικές δράσεις. Από την «εξυπνάδα» στην οδήγηση που κοστίζει – ακόμη και – ζωές μέχρι την ουρά σε μια τράπεζα ή μια δημόσια υπηρεσία. Παντού υπάρχει ένας «έξυπνος» που θα κάνει την παρανομία προς ιδίαν ευκολία και όφελος αψηφώντας την αδικία που διαπράττει ταυτόχρονα εις βάρος των συνανθρώπων του. Συγνώμη για τη γενικολογία και τη μακρηγορία όμως κάποια πράγματα δύσκολα αγνοούνται, οι αντοχές είναι περιορισμένες για όλους, το ίδιο κι οι ανοχές.
Ο Πλατανιάς πριν από τον Κυριακάτικο αγώνα ήταν μια ομάδα που απεγνωσμένα αποζητούσε την επιστροφή στις νίκες. Τα θεωρητικά μεγέθη των ομάδων υπάρχουν στο μυαλό όλων μέχρι τη σέντρα. Κάπου εκεί το μυαλό μηδενίζει, τρέφει την ελπίδα και περιμένει την εξέλιξη για να τη δικαιώσει. Η συγκεκριμένη προσδοκία των Κρητικών φάνηκε να σβήνει μόλις στο δέκατο λεπτό, όταν ο Κατσουράνης τροφοδότησε τον Αθανασιάδη με σέντρα ακριβείας κι εκείνος με διπλή κεφαλιά άνοιξε το σκορ. Ηταν τέτοια η απογοήτευση των γηπεδούχων που το μόνο που ακούστηκε στο γήπεδο ήταν οι φωνές των φίλων του ΠΑΟΚ. Καμία αποδοκιμασία, καμία προσπάθεια ενθάρρυνσης για τον πολύ χρόνο που απέμενε. Θαρρείς και το ματς είχε τελειώσει.
Μόνον που την ίδια αίσθηση είχαν κι οι ποδοσφαιριστές του «Δικεφάλου». Με μια ανεξήγητη χαλαρότητα, έδωσαν διαδοχικά δικαιώματα στον αντίπαλο να πιστέψει πως μπορεί να κάνει πράξη την ολική επαναφορά. Με πρωτοφανή δυσλειτουργία σχεδόν σε όλες τις συνεργασίες, με λάθος αποστάσεις, δίχως αλληλοκάλυψη στα μαρκαρίσματα ο αντίπαλος δεν τρόμαζε αλλά μέσα από την πάροδο της ώρας ανακτούσε αυτοπεποίθηση πως μπορεί ν’ αντιδράσει. Το έκανε πριν κλείσει καν το ημίχρονο, σε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες που είχε η ομάδα του μετρ της ψυχολογίας Νίκου Αναστόπουλου με τον Κατάι σε μια φάση που ακόμη και το τελείωμα της έδειχνε ακίνδυνο. Ωστόσο δεν ήταν .
Η αντίδραση του ΠΑΟΚ δεν ήρθε ούτε στο δεύτερο ημίχρονο, εκεί όπου τις περισσότερες φορές η ομάδα βγάζει το αποτελεσματικό της πρόσωπο. Ανύπαρκτες πτέρυγες, προβληματικό κέντρο τόσο οργανωτικά όσο κι ανασταλτικά συνέθεσαν το σκηνικό – και – της επανάληψης. Ούτε ο Λίνο, ούτε ο Νάτχο, ούτε ο Βούκιτς μπόρεσαν ν’ αλλάξουν κάτι ουσιαστικό ως προς την εξέλιξη της αναμέτρησης, παρότι η γενική εικόνα έδειξε να βελτιώνεται με τους ποδοσφαιριστές του κ. Στέφενς να πιέζουν περισσότερο, κάτι στο οποίο όμως έπαιξε ρόλο κι η δικαιολογημένη οπισθοχώρηση των γηπεδούχων στα τελευταία λεπτά προκειμένου να διαφυλάξουν το σκορ.
Σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί κι η στιχομυθία ανάμεσα στον Ολλανδό τεχνικό και τον Μίροσλαβ Στοχ. Ο διεθνής Σλοβάκος που όσο δεν αποδίδει σύμφωνα με τις δυνατότητές του μοιάζει να ασφυκτιά για να επιστρέψει στις εμφανίσεις των πρώτων ημερών του στην ομάδα, ξέφυγε. Οι εξηγήσεις δόθηκαν, η τιμωρία προβλέπεται από τον εσωτερικό κανονισμό και σ’ ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό, σε πρώτη φάση τέθηκε εκτός. Τη συνέχεια τη γνωρίζει μόνον η τεχνική ηγεσία. Σ’ αυτήν πέφτει το βάρος όχι μόνον της συγκεκριμένης περίπτωσης αλλά και της εν γένει διαχείρισης ενός σημαντικού ρόστερ. Οι ποδοσφαιριστές που το πλαισιώνουν σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα του πρωταθλήματος θα είχαν θέση και μάλιστα στη συντριπτική πλειοψηφία τους – και των παικτών και των ομάδων – βασικού.
Η αξία του Ολλανδού τεχνικού είναι εγνωσμένη. Συνεπώς το όλο θέμα εντοπίζεται στο κομμάτι της συνοχής και της σύμπνοιας. Οπως σημείωσα και το πρωί της Κυριακής, η πίεση πλέον μεταφέρεται στην τεχνική ηγεσία με καίρια θέματα τη διαχείριση, την προσαρμογή των νέων προσώπων και την ισονομία. Το αβέβαιο και το άγνωστο τρομάζει. Και για όποιον νιώθει έτσι χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια για ν’ αντληθεί από μέσα του ότι καλό έχει να δώσει, απαιτούνται πολύ προσεκτικοί χειρισμοί.
Σε μια ποδοσφαιρική κοινωνία όπως η ελληνική, όπου η παρουσία ή η απουσία ενός ποδοσφαιριστή από μια αποστολή, από ένα αρχικό σχήμα, συνοδεύονται από πλείστες όσες θεωρίες συνομωσίας το αντίδοτο είναι ο ισχυρός χαρακτήρας, η δυνατή προσωπικότητα, η αυτοπεποίθηση, η εμπιστοσύνη του καθενός στις δυνατότητές του. Αυτά πρέπει να ενισχυθούν, να προταχθούν, να γίνουν ένα και μέσα από τα αποτελέσματα ν’ αλλάξει το κλίμα. Ούτε υπέρμετρη ευφορία σε θετικά αποτελέσματα, ούτε η αντίστοιχη μιζέρια. Παν μέτρον άριστον ανέφεραν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, κάτι περισσότερο γνώριζαν.
Το απόγευμα ο ΠΑΟΚ υποδέχεται τον ΟΦΗ, μια ομάδα που βρίσκεται σε ανοδική πορεία κι επ’ ουδενί δεν πρέπει να υπνωτίσουν οι όποιες απουσίες έχει. Κάθε αγώνας είναι η ευκαιρία για μια νέα αρχή για όλους. Με απόντες για διαφορετικούς λόγους τους Χακόμπο, Βίτορ, Κατσικά, Σπυρόπουλο, Στοχ, Μάρτενς κι άγνωστο αν θα μπορέσει τελικά να δώσει το παρόν ο Χούσεν, η ομάδα ελπίζει σε μια πειστική εμφάνιση που θα της δώσει ουσία αλλά και ψυχολογία για τη δύσκολη συνέχεια που την περιμένει αρχή γενομένης από την προσεχή Κυριακή στη Λεωφόρο κόντρα στον φρέσκο κι ορεξάτο Παναθηναϊκό. Μέχρι τότε όμως μεσολαβούν αρκετές ημέρες. Προς το παρόν καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους .