Η αναμέτρηση με τον Πανιώνιο, έμοιαζε με γεώτρηση. Θύμισε αγωνιώδη προσπάθεια απελπισμένων ανθρώπων να ξεδιψάσουν. Ηταν, ίσως, η τελευταία ευκαιρία να κρατηθούν στη ζωή και με όσες δυνάμεις τους απομένουν να παλέψουν για την τελική δικαίωση. Το ότι η γεώτρηση πέτυχε, δεν σημαίνει, βεβαίως, πως το νερό θα αναβλύσει από μόνο του.
Απλά τώρα ο Σούλης, ξέρει που και πως πρέπει να τοποθετήσει το «τρυπάνι», προκειμένου και στην επόμενη προσπάθεια (την προσεχή Κυριακή) να έχει το ίδιο και γιατί όχι καλύτερο αποτέλεσμα. Η συνταγή υπάρχει και η Βέροια αποτελεί τον επόμενο στόχο.
Ο Αρης είχε ψυχή, ενθουσιασμό, πίστη, πολύ ανεβασμένο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Είχε τον Αγκάνθο τοποθετημένο στη σωστή θέση, τον Τσουμάνη super ήρωα και τον Τάτο, ειδικά στο β΄ ημίχρονο, να κάνει παιχνίδι όπως μόνο αυτός ξέρει. Πάνω απ΄ όλα όμως είχε τον κόσμο στο πλευρό του. Χιλιάδες λαού πάλλονταν στις εξέδρες του «Κλ. Βικελίδης», περιμένοντας το έναυσμα για να ξεσπάσουν από χαρά, να χαμογελάσουν, να νιώσουν για πρώτη φορά, μετά από 10 ολόκληρους μήνες, πως υπάρχει και γι αυτούς Θεός!
Το γκολ του Ισπανού φώτισε πρόσωπα, έδωσε ελπίδα, έκανε τους Αρειανούς να αγκαλιαστούν και να πιστέψουν στο θαύμα. Όχι δεν είναι ψέμα. Θαύματα γίνονται στην εποχή μας. Αρκεί να πιστέψεις, να προσευχηθείς και να δουλέψεις. Ακόμη κι αν οι φυσικές σου δυνάμεις δεν σου το επιτρέπουν, ακόμη κι αν έχεις φανερά μειονεκτήματα, αν πιστέψεις με όλη σου τη δύναμη, θα δικαιωθείς.
Το παράδειγμα του προπονητή και των ποδοσφαιριστών του Αρη, το αποδεικνύουν περίτρανα.