Μηδέν ευκαιρίες, μηδέν πάθος, μηδέν όρεξη, μηδέν βοήθεια από τον πάγκο, μηδέν ελπίδες παραμονής. Όλα μηδέν, όπως και το αποτέλεσμα του αγώνα για τον οποίο ο αντίπαλος προπονητής, ο Σα Πίντο, επί της ουσίας είπε πως με την απόδοση που είχαν οι παίκτες του, ήταν σαν να έλεγαν στους αντίστοιχους του Αρη «πάρτε το ματς»! Κι όμως, οι αθλητές του Σούλη Παπαδόπουλου, δεν κατάφεραν ούτε αυτό. Ασφαλώς, υπ΄ αυτές τις συνθήκες, δεν πας πουθενά. Ή μάλλον πας. Απ΄ ευθείας στον γκρεμό, είτε Β, είτε Γ, λέγεται αυτός.
«Είχαμε ευκαιρίες», είπε ο Μπάμπης Οικονομόπουλος και ειλικρινά, ψάχνω να βρω ποιες ήταν αυτές. Η στραβοκλωτσιά του Κουσίδη στο ξεκίνημα του ματς ή το μακρινό σουτ του Βανγκέλι; Αν δεν ήταν και τα στημένα του Τάτου, θα μιλούσαμε για το απόλυτο τίποτα σε 90 λεπτά αγώνα.
Θέλετε να απαριθμήσουμε τις ευκαιρίες του ΟΦΗ; Τις κεφαλιές των Μακρή και Ζε Εντουάρντο στο α΄ ημίχρονο, το τετ-α-τετ του Παπάζογλου, την προσπάθεια του Κουτσιανικούλη;
Ο Αρης ήθελε το ματς, ο ΟΦΗ έκανε τις καλύτερες ευκαιρίες! Μέσα στο «Βικελίδης», υπό την πίεση του κόσμου (πάλι ήταν εκεί), με την «απειλή» της τελευταίας ευκαιρίας να πλανάται πάνω από τα κεφάλια των γηπεδούχων. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως μέχρι εδώ ήταν.
Θα πείτε και τι πρέπει να γίνει μέχρι το φινάλε; Να τα παρατήσουν; Όχι, φυσικά! Αλλωστε τέτοιου είδους λύσεις και απαντήσεις δόθηκαν ή επιχειρήθηκαν να δοθούν στα Χανιά, εξοργίζοντας τους πάντες. Ο Αρης, οφείλει να αγωνιστεί για την ιστορία του στα εναπομείναντα 7 ματς, διορθώνοντας όσο μπορεί την εικόνα του.
Ερχεται καινούρια διοίκηση, ίσως προκύψει καινούριος προπονητής, ίσως γίνει μια καινούρια απέλπιδα, είναι αλήθεια, προσπάθεια. Ούτως ή άλλως τι μεγαλύτερο κακό μπορεί να γίνει;