Για μια ακόμη φορά τον τελευταίο καιρό, ο «Δικέφαλος» προηγήθηκε στο σκορ δίχως όμως να καταφέρει να φέρει εις πέρας το πλέον επιθυμητό γι’ αυτόν. Με τον Πλατανιά στα Χανιά, πρόσφατα προηγήθηκε αλλά ηττήθηκε, το ίδιο συνέβη και στην Τρίπολη. Ο αποκλεισμός από την Μπενφίκα δεν είχε τέτοια βαρύτητα, αφού σε μεγάλα χρονικά διαστήματα των δυο αγώνων, η ομάδα εμφανίστηκε πειθαρχημένη κι αποτελεσματική. Ακόμη κι εκεί όμως υπήρξαν γεγονότα που έγειραν ερωτήματα, ως προς τις επιλογές, όπως κι ως προς τις σχέσεις εντός της ομάδας.
Η αγωνιστική κατιούσα που έχει πάρει η ομάδα, επιδεινώνεται διαρκώς κι από τη στιγμή που τώρα δεν είναι εύκολο να φύγουν οι πολλοί, έφυγε ο ένας ως «θυσία» μήπως και σωθεί το υπόλοιπο της σεζόν. Η αξία του Ολλανδού τεχνικού είναι γνωστή στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το κακό είναι πως για ένα συνδυασμό συνθηκών και παραμέτρων δεν κατάφερε να φανεί και στον ΠΑΟΚ. Από την πλευρά του εσφαλμένα εξ αρχής θεώρησε αρκετά πράγματα ως δεδομένα. Τέτοια ήταν, η εύρυθμη λειτουργία της ομάδας, με διακριτούς ρόλους σε κάθε πόστο εντός και γύρω από αυτήν, το ποδοσφαιρικό επίπεδο των ποδοσφαιριστών του κι η αντίστοιχη αντίληψή τους γύρω από αυτό, ακόμη κι η νοοτροπία τους που σε σχέση με των βορειοευρωπαίων συναδέρφων τους απέχει παρασάγγας.
Το μέγεθός του, η στιβαρή κι ακριβοθώρητη προσωπικότητά λειτούργησε ανασταλτικά ως προς το να δεχτεί εύκολα συμβουλές με στόχο τη γρηγορότερη προσαρμογή του στα ελληνικά δεδομένα και την αντίστοιχη κατανόηση του ποδοσφαιρικού του περιβάλλοντος σε μια ομάδα με αρκετές ιδιαιτερότητες. Μια ευθύνη που βαραίνει κι όσους είχε γύρω του, ως αποτυχία τους να τον μπολιάσουν με τις υψηλές απαιτήσεις που έχουν όλοι όσοι περιτριγυρίζουν αυτήν την ομάδα σε βαθμό – ορισμένες φορές – παραλογισμού. Ναι μεν, αλλά αυτοί είναι… Από την άλλη, αν υπήρχε πίστη στις ικανότητες και το πλάνο που από κοινού καταστρώθηκε στις αρχές της σεζόν, δε θα ‘πρεπε να τεθούν μεγαλεπήβολοι στόχοι ενώ θα έπρεπε να υπάρχει στήριξη μέχρι τέλους.
Τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη. Αντ’ αυτών υπήρχε μια επιφανειακή ηρεμία την ίδια στιγμή που τα εσωτερικά μέτωπα ήταν πολλά. Ως ισχυρή προσωπικότητα, ενός ανθρώπου – λάτρη της πειθαρχίας, έβαλε στην άκρη – δικαίως ή αδίκως – αρκετούς ποδοσφαιριστές όπως οι Γκαρσία, Λόπεθ, Χακόμπο, Σπυρόπουλος, Κατσικάς, Κατσουράνης, Στοχ, Σαλπιγγίδης κι αν πίστευε πως έπραξε ορθά καλώς το έκανε, όμως η ακύρωση κάποιου και στη συνέχεια η επιστράτευσή του σε στιγμή ανάγκης δεν είναι σίγουρο πως θα δώσει το καλύτερο δυνατό αυτού που θα κληθεί να βοηθήσει, ασχέτως αν είναι υποχρέωσή του.
Ουσιαστικά ήταν μια ένδειξη ανασφάλειας. Μια αίσθηση που υπήρχε γενικώς, σε πολλά πράγματα και καταστάσεις κι επιβεβαιωνόταν από την έλλειψη σταθερού σχήματος και πυκνά – συχνά τη δημιουργία ποδοσφαιρικών αλχημειών. Για παράδειγμα, δεν είναι κι ότι πιο συχνό φαινόμενο οκτώ μήνες μετά την έναρξη της σεζόν να δοκιμάζεται νέος σχηματισμός (σ.σ. στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ρόμβος κόντρα στον Εργοτέλη). Ηταν μια ακόμη ένδειξη πως η ομάδα, παρότι μπαίνει στην τελική ευθεία της σεζόν όπου κρίνονται τα πάντα, «ψάχνεται».
Το ξεκίνημα στο «Παγκρήτιο» έμοιαζε ιδανικό, – αν κι ο Νάτχο από τον οποίο υπάρχουν προσδοκίες «χάθηκε» στο συγκεκριμένο σχηματισμό – όμως τα προβλήματα που προέκυψαν στη συνέχεια απαιτούσαν συγκεκριμένες αντιδράσεις, που δεν ήρθαν ποτέ. Και σ’ αυτό έχουν ευθύνη αυτοί που βρίσκονται δίπλα του.
Η κακή κατάσταση του Μαντούρο, προκάλεσε αλυσιδωτά προβλήματα στις λειτουργίες της ομάδας, με φωνές κι από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές για μια διορθωτική κίνηση. Η αντικατάσταση του Κάτσε, δεν αποδείχτηκε ως τέτοια, αφού για μια ακόμη φορά, η όποια πίεση στο κέντρο προέκυπτε από την προσπάθεια του νεαρού Αλβανού με τον Λάζαρ για όσο είχε δυνάμεις ο Ρουμάνος, που για σημαντικό χρονικό διάστημα ήταν θετικότατος χτες έχοντας ένα γκολ και μια ασίστ. Ακόμη κι αυτό όμως δεν απαλλάσσει τους ποδοσφαιριστές από τις δικές τους, εξίσου σημαντικές ευθύνες, γιατί όταν μια ομάδα κερδίζει με 0-2 για διάστημα μεγαλύτερο της ώρας, οι όποιες δικαιολογίες για το τελικό, ισόπαλο αποτέλεσμα δεν ικανοποιούν.
Η συγκεκριμένη εξέλιξη με τη λύση της συνεργασίας ανάμεσα στις δυο πλευρές, ήταν κάτι που ο Ολλανδός τεχνικός είχε αντιληφθεί τον τελευταίο καιρό πως ελλόχευε ως ενδεχόμενο. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους μήνες, είχε γίνει πιο απόμακρος, μετά τους αγώνες στις αποστολές καθόταν απομονωμένος αποφεύγοντας να μιλήσει ακόμη και με τους συνεργάτες του, μ’ εξαίρεση τον Κώστα Ιωσηφίδη, που λόγω της δυνατότητας επικοινωνίας, σχεδόν συνομήλικοι, αμφότεροι βετεράνοι ποδοσφαιριστές είχαν μια καλύτερη επαφή. Ολο αυτό που συνέβαινε τον επηρέαζε και τον στεναχωρούσε σημαντικά. Ωστόσο δεν μπορούσε να βρει τον τρόπο να το αλλάξει. Πίστευε πως μπορούσε να το καταφέρει μέσα από τ’ αποτελέσματα. Το πάλεψε μέσα από τις αλλεπάλληλες και διαδοχικές δοκιμές, μόνον που έτσι χάνονταν οι όποιες σταθερές.
Ηταν και συμπεριφέρθηκε απόλυτα επαγγελματικά σε όλα του, αποφεύγοντας στην πλειοψηφία των τοποθετήσεών του να εκθέσει ή να προσβάλει κάποιον συγκεκριμένα. Δεν απέφυγε όμως τα λάθη, όπως με την περίπτωση του Σαλπιγγίδη, που ανακοινώθηκε αρχικά στην αποστολή για τη Λισαβόνα και δέκα λεπτά τέθηκε εκτός. Δίχως να μένει κάποιος στα πρόσωπα, ήταν κάτι παράταιρο, όπως κι η αλλαγή στην αλλαγή του Στοχ, σε μια στιγμή που όλα είχαν κριθεί κι ενώ υπήρχε κι ένα ιδιαίτερο παρελθόν στις σχέσεις τους στο πρόσφατο παρελθόν. Υπερτόνισε δημόσια την ικανοποίησή του για την επίσκεψη των οπαδών, βάζοντας τους ποδοσφαιριστές απέναντι ενώ τους χρειαζόταν, όπως κάθε προπονητής. Μείζον θέμα οι μεταγραφές του καλοκαιριού, το αν είχε συμμετοχή ή όχι. Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως συμμετείχε σ’ αυτές της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου.
Εκεί όπου αποκτήθηκαν τρεις ποδοσφαιριστές που δεν είχαν συμμετοχή στην Ευρώπη με τον έναν εξ αυτών να έχει μείνει ένα μήνα εκτός λόγω τραυματισμού που δεν επιβεβαιώνεται από το ιατρικό τιμ της ομάδας. Και για να μην προκύψουν παρεξηγήσεις, το αν θα μπει σε αγώνα ο Μάρτενς εναπόκειται στη διακριτική του ευχέρεια και το κατά πόσο ο Βέλγος αντιπαρέρχεται τον πόνο που επικαλείται ότι τον ταλαιπωρεί. Και στο «πάντρεμα» των νέων με τους παλιούς – σε σύντομο χρονικό διάστημα είναι η αλήθεια – δεν υπήρξε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ως συνέπεια όλων των παραπάνω ήρθε το σήμερα. Με τον Γιώργο Γεωργιάδη, αφού πρώτα ως μέχρι χτες συνεργάτης του κ. Στέφενς ζήτησε και πήρε τη σχετική άδεια για το ηθικό του θέματος, να επιστρέφει στη θέση που είχε βρεθεί στην περυσινή σεζόν, στην απαρχή των πλέι οφ. Τότε όμως ήταν μόνον έξι αγώνες. Και στο τέλος η τύχη χαμογέλασε στον ΠΑΟΚ. Τώρα απομένουν επτά αναμετρήσεις μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου μεταξύ των οποίων αυτή με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα την προσεχή Κυριακή και μια συνέχεια εξίσου δύσκολη. Υπάρχουν – τουλάχιστον – δυο ημιτελικοί με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο κι έξι – ακόμη – αγώνες για τα πλέι οφ.
Η ατμόσφαιρα είναι περίεργη, χαρακτηρίζεται από ένταση κι αμφισβήτηση. Αύριο οι κ.κ. Στέφενς, Λόκχοφ θ’ αποχαιρετίσουν την ομάδα κι η νέα τεχνική ηγεσία θα ξεκινήσει την προετοιμασία για τον κυριακάτικο, εντός έδρας αγώνα με τον πρωτοπόρο του πρωταθλήματος, περιμένοντας και τους διεθνείς να επιστρέψουν την Πέμπτη από τις υποχρεώσεις με τα αντιπροσωπευτικά τους συγκροτήματα. Οπως είχαμε πει, τα περιθώρια στενεύουν κι οι κρίσεις έχουν ξεκινήσει. Ο Ολλανδός ήταν ο πρώτος που του αποδόθηκαν ευθύνες αλλά σίγουρα δε θα είναι ο μόνος. Και μένει να φανεί στο διάστημα που ακολουθεί ποιος δε θα τον ακολουθήσει. Για μια ακόμη φορά, η ομάδα βγαίνει ζημιωμένη από μια αρχικά μεγάλη της ελπίδα για κάτι το διαφορετικό, κάτι ουσιαστικό, κάτι που θ’ αποτελούσε την αρχή για ένα λαμπρό κι ένδοξο ποδοσφαιρικό – κι όχι μόνο – μέλλον.
Η πράξη, η αγωνιστική εικόνα, τ’ αποτελέσματα, τ’ αρνητικά γεγονότα επικράτησαν της θεωρίας που ήθελαν έναν εγνωσμένης αξίας τεχνικό να μπορεί να βάλει τα θεμέλια για την ανοικοδόμηση ενός αξιόλογου κι αξιόμαχου συνόλου και το ζητούμενο πλέον είναι αν υπάρχουν οι δυνάμεις, οι ικανότητες, η συγκέντρωση, η στήριξη προκειμένου ν’ αντιστραφεί το υπάρχον κλίμα. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους…