Για μια ακόμη φορά, οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν εξ αρχής, σε ορισμένες περιπτώσεις υπό τη μορφή απαίτησης μέσω δημόσιων τοποθετήσεων σημαινόντων προσώπων της ομάδας, αποδείχτηκαν υψηλές και δυσβάσταχτες για τους ώμους ενός νέου ποδοσφαιρικού συνόλου που ξεκίνησε να δημιουργείται πριν από σχεδόν εννιά μήνες και που πριν από δυο ενισχύθηκε με έξι νέα πρόσωπα.
Το άγχος, η πίεση κι οι δυσλειτουργίες της ομάδας αποδείχτηκαν αξεπέραστα εμπόδια γι’ αυτήν και πλέον καλείται να προχωρήσει σε μια επανεκκίνηση δίχως να έχει τ’ απαραίτητα χρονικά περιθώρια και τις εν γένει προϋποθέσεις για να την πραγματοποιήσει όπως θα έπρεπε. Η προπονητική σκυτάλη παραδόθηκε στον Γιώργο Γεωργιάδη, ένα από τα μέλη της προϋπάρχουσας τεχνικής ηγεσίας που τον φέρνει σε μια θέση ανάλογη αλλά όχι ίδια μ’ αυτήν που είχε βρεθεί πέρυσι, μετά την αποχώρηση του Γιώργου Δώνη και των συνεργατών του.
Μόνον που αυτή τη φορά, με νέο συνεργάτη του τεχνικού τιμ τον Γιώτη Σταματόπουλο, έχουν ν’ ανταπεξέλθουν σε – τουλάχιστον – δέκα τέσσερις αγώνες ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν οι δυο ημιτελικού του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, οι υπόλοιπες αγωνιστικές της κανονικής περιόδου του Πρωταθλήματος και φυσικά τα πλέι οφ. Το πλέον λαμπρό σημείο της μέχρι τώρα σεζόν είναι η αποτελεσματικότητα της ομάδας στην έδρα της, δεδομένο που δεν έβγαλε ισχύ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ταλαιπωρείται από φαινόμενα αγωνιστικής αστάθειας, που της έχουν στοιχίσει – πολύ – μακριά από την Τούμπα σ’ επίπεδο αποτελεσμάτων και κατά συνέπεια βαθμολογίας καθώς πλέον μοιράζεται τη δεύτερη θέση της με τον Ατρόμητο.
Η όποια ελπίδα ευρωπαϊκής διάκρισης έσβησε την προηγούμενη εβδομάδα στη Λισαβόνα κι οι εναπομείναντες στόχοι πλέον είναι η κατάληψη της δεύτερης θέσης στην κανονική περίοδο κι η πρώτη στα πλέι οφ, όπως επίσης κι ο τελικός του Κυπέλλου. Το όνομα και το ειδικό βάρος ενός ευρωπαίου προπονητή με το κύρος του κ. Στέφενς λειτουργούσε κι ως αλεξικέραυνο ως τώρα, αφού στον ορίζοντα υπήρχε η προοπτική ενός ισχυρού συνόλου με την υπογραφή ενός τεχνικού αυτού του επιπέδου. Πλέον δεν υφίσταται. Κι ως είθισται, σε μια τέτοια εξέλιξη τα σενάρια που αναπτύσσονται ραγδαία με ψευδεπίγραφο αίτιο την αναζήτηση του πρωταίτιου αυτής της κατάληξης, τελειωμό δεν έχουν αφού την αλήθεια τη γνωρίζουν μόνον οι πρωταγωνιστές της κατάστασης και σχεδόν ποτέ δεν τη θέτουν δημόσια, εις γνώσιν όλων.
Αυτό είναι και το μεγάλο παράπονο. Χρόνια τώρα, κόσμος πάει, κόσμος έρχεται μα κανείς, ποτέ δεν έχει μιλήσει δημόσια αποκαλύπτοντας την αλήθεια. Το τί έχει προηγηθεί, το τί έχει συμβεί κι έφτασε η όποια κατάσταση στην εκάστοτε κατάληξη. Είτε επειδή δε θέλουν να κλείσουν μια πόρτα πίσω τους που ίσως την ξανανοίξουν, είτε επειδή δεν έχουν την προσωπικότητα και τη δύναμη να μιλήσουν ανοικτά. Το . καλό της ομάδας είναι ένα ισχυρό άλλοθι που σχεδόν πάντα επιστρατεύεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Σάμπως κι αν η συζήτηση αυτή γίνει έπειτα από καιρό, όταν δε θα υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις θα μπει κανείς στη διαδικασία να την κάνει. Ακόμη κι αν κάποιος έχει πληροφορηθεί σ’ επίπεδο φημών το τι έχει συμβεί, αν δεν έχει πειστήρια στα χέρια του για να τα πει ή να τα (υπο-)γράψει το πλέον σίγουρο είναι πως θα πετύχει ακριβώς το αντίθετο από αυτό στο οποίο αποσκοπεί.
Παράλληλα βέβαια, έτσι δημιουργείται το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη παραφιλολογιών που πλήττουν πολύ χειρότερα το κύρος και την ομάδα αυτή καθ’ αυτή. Μακάρι κάποια στιγμή – και – αυτό ν’ αλλάξει, όπως έχει συμβεί με αρκετά πράγματα ως τώρα στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ, που ναι μεν φαίνονται αλλά δε δείχνουν να έχουν την ίδια βαρύτητα μ’ αυτά που συμβαίνουν κατά περιόδους. Το κοινό της ομάδας είναι ιδιαίτερο αλλά συνάμα απαιτητικό. Προσφέρει πολλά όμως επιζητά «καθαρές» εξηγήσεις. Σε μια τέτοια εποχή, στον δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό σε συλλογικό επίπεδο της ηπείρου, το Europa League, με περιορισμένες πιθανότητες επιτυχίας και χαράς, συγκέντρωσε περίπου δυο χιλιάδες φιλάθλους ημέρα καθημερινή, σε μια δυτική γωνιά της Ευρώπης.
Το αδιαμφισβήτητο αφεντικό του «Δικεφάλου» είναι ο Ιβάν Σαββίδης. Ωστόσο κι ο ίδιος έχει αντιληφθεί πως χρειάζεται την αρωγή του φίλαθλου κοινού για να πετύχει. «Αν δε μ’ αποδεχτεί η οικογένεια του ΠΑΟΚ θα είναι αποτυχία», είχε αναφέρει σε κοντινό του πρόσωπο λίγο καιρό μετά την αγορά του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ. Το πρόσωπό του τη βραδιά του αγώνα με την Μπενφίκα, μπροστά στην εικόνα της κατάμεστης και γιορτινής Τούμπας ήταν αυτό που λένε οι Κινέζοι: «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Γιατί – κακά τα ψέματα – η θέα που έχει από τη σουίτα του αποτελεί την απτή απάντηση στο αν η προσπάθειά του σχετικά με την ομάδα εξελίσσεται θετικά κι έχει το ανάλογο αντίκρισμα. Κι αυτό ήταν το πρώτο «sold out» της σεζόν, δυο μήνες πριν αυτή ολοκληρωθεί. Το «δούναι» από την πλευρά του αποδεικνύεται, για το «λαβείν» όμως που καρτερεί η συζήτηση είναι μεγάλη.
Στην πρώτη του σεζόν στην ομάδα, όλοι του αναγνώρισαν τη διαδικασία προσαρμογής του στα δεδομένα, της ομάδας, των ιδιαιτεροτήτων της, της πόλης, της χώρας. Με την πάροδο του χρόνου τα ελαφρυντικά λιγοστεύουν. Πριν από ενάμισο χρόνο, λίγο πριν πάρει την απόφαση να σώσει τον ΠΑΟΚ από μονοπάτια «σκοτεινά» με αβέβαιους προορισμούς, η επιφυλακτικότητα όλων όσων βρίσκονται γύρω από την ομάδα είχε φτάσει στο κατακόρυφο. Βλέποντας πλέον, πως με την αβεβαιότητα του οικονομικού να έχει εξαλειφθεί, η αποτελεσματικότητα παραμένει ως δεδομένο, είναι λογικό η όποια ανησυχία, το όποιο ενδιαφέρον να στραφεί στα αίτια της δυσλειτουργίας με τα πρόσωπα να μπαίνουν στο μικροσκόπιο.
Είναι οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, με σχετικά μικρότερες ευθύνες στα νέα πρόσωπα που έφερε μαζί του ο ομογενής επιχειρηματίας και μεγαλύτερο «κατηγορώ» την απόσταση στην οποία τον υποχρεώνουν να βρίσκεται οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Πλέον, οι δικές τους ικανότητες αμφισβητούνται, σε όλα τα επίπεδα, από τη διοίκηση μέχρι τους ποδοσφαιριστές, σε συνάρτηση με το μοντέλο λειτουργίας και τους αρκετούς, διακριτούς ρόλους που υπάρχουν σ’ αυτό. Ο κ. Σαββίδης έχει φροντίσει ώστε κανείς, μα κανείς να μην έχει κατά νου το οικονομικό. Τουναντίον, έχει κάνει σχέδια και τα έχει μοιραστεί δημόσια ως σκέψεις περιμένοντας καρτερικά να καμφθούν οι όποιες γραφειοκρατικές στενωποί κυριαρχούν χρόνια τώρα στην Ελλάδα, τόσο για το προπονητικό κέντρο, όσο και για το θέμα της αποπληρωμής των χρεών προς το Δημόσιο.
Ηρθε λοιπόν η ώρα των απαντήσεων. Κι από τη στιγμή που Στέφενς δεν υπάρχει, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αυτές θα κληθούν να τις δώσουν όλοι οι υπόλοιποι, απέναντι σ’ αυτούς που ο μεγαλομέτοχος θεωρεί αναπόσπαστο μέλος του οράματός του, τους φιλάθλους. Οργανωμένους και μη. Αλλωστε πόσα χρόνια είχε να βγει ανακοίνωση που να συνυπογράφουν περισσότεροι από σαράντα σύνδεσμοι; Ανεξαρτήτως περιεχομένου, δίκαιου ή άδικου, ο αριθμός καταδεικνύει κάτι, το μέγεθος.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο τελικός για τον ΠΑΟΚ δεν είναι αυτός του Κυπέλλου που έχει προγραμματιστεί για τις 26 Απριλίου αλλά ο αυριανός, εντός έδρας αγώνας με τον Ολυμπιακό. Σαφώς και τ’ όνομα του αντιπάλου παίζει το ρόλο του, αφού οι πρώτες απαντήσεις καλούνται να δοθούν απέναντι στην πρωτοπόρο ομάδα του πρωταθλήματος, δίχως αυτό να επηρεάζεται από όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, από όποια πρόσωπα κι αν δε θα έχει στη διάθεσή του ο κ. Μίτσελ. Είναι κάτι που καλείται να το πράξει υπό πίεση και ιδιαίτερες συνθήκες. Ν’ αποδείξει πως υπάρχει ζωή στον πλανήτη ΠΑΟΚ κι ελπίδα για τη δύσκολη συνέχεια που τον περιμένει.
Τί χρειάζεται αυτή η δύσμοιρη ομάδα κατά την ταπεινή άποψη του υπογράφοντος; Να πάψει το «εγώ» του καθενός να περνάει μέσα από την ομάδα, ασχέτως αν αυτός βρίσκεται εντός ή εκτός αυτής. Εντός, ο μόνος που μπορεί να το επιβάλλει αυτό είναι ο ίδιος ο μεγαλομέτοχος. Εκτός, ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του, της σκέψης του, της λογικής του και των ενεργειών του. Αλλά ο καθένας, αν δει τον παραπάνω κανόνα να γίνεται πράξη σ’ αυτό για το οποίο τρέφει συναισθήματα κι υποσυνείδητα τον παρασύρει στη λειτουργία του, μοιάζει αναπόφευκτο να μην το ακολουθήσει και σ’ αυτή τη λογική. Καλώς ή κακώς ο αγώνας μοιάζει οριακός τόσο για τις δυνατότητες όσο και για τις αντοχές της ομάδας στο διόλου αμελητέο υπόλοιπο σεζόν που της έχει απομείνει.
Η νέα τεχνική ηγεσία δεν μπορεί να υπολογίζει στον Λίνο και – κατά τα φαινόμενα αφού και χτες έκανε ατομικό πρόγραμμα – στον Μάρτενς. Οι περισσότεροι από είκοσι χιλιάδες φίλαθλοι που θα βρεθούν στις κερκίδες της Τούμπας το απόγευμα της Κυριακής το πλέον πιθανό είναι να δουν ένα σχήμα 4-2-3-1 με τον Γλύκο κάτω από τα δοκάρια. Στην άμυνα από δεξιά προς τ’ αριστερά Σκόνδρας και Κίτσιου ερίζουν για τη θέση του δεξιού οπισθοφύλακα, ενώ στο κέντρο της άμυνας μάλλον πλησιάζει περισσότερο από ποτέ το ντεμπούτο της κοινής συνύπαρξης των Βίτορ και Ινσαουράλδε. Αν συμβεί αυτό θα είναι μια από τις απειροελάχιστες φορές φέτος που η ομάδα αγωνίστηκε με δυο όχι κατ’ ανάγκη κεντρικούς αμυντικούς. Τη γραμμή συμπληρώνει ο Τζαβέλλας, που μάλλον κόβει πρώτος το νήμα της κούρσας για μια θέση στο αρχικό σχήμα με ανταγωνιστή τον Σπυρόπουλο.
Το πλέον σίγουρο μοιάζει να είναι το κέντρο. Δυο αμυντικά χαφ με Κάτσε δεξιά, Λάζαρ αριστερά κι ανάμεσά τους, λίγο πιο μπροστά τον Νάτχο. Σχεδόν στην ίδια ευθεία με τον διεθνή Ισραηλινό, δεξιά του θα βρίσκεται ο Σαλπιγγίδης κι αριστερά ο Λούκας, με τον Αθανασιάδη στην κορυφή της επιθετικής γραμμής. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Στοχ στον αστράγαλο αναγκαστικά περιορίζει την προοπτική της συμμετοχής του χρονικά, είτε ξεκινήσει – κάτι που θα θέσει τον Σαλπιγγίδη εκτός μεταφέροντας τον Λούκας δεξιά – είτε χρησιμοποιηθεί ως αλλαγή. Ο Μαντούρο χρειάζεται ανάσες όπως φάνηκε και στο κάκιστο, εκτός έδρας παιχνίδι του με τον Εργοτέλη, ενώ ο Χούσεν είναι μια ποιοτική λύση που ανάλογα με την εξέλιξη της αναμέτρησης θα προκύψει το χρονικό σημείο κατά το οποίο θα επιστρατευτεί. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Κατσουράνη εφόσον δεν ξεκινήσει στο κέντρο της άμυνας.
Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές στέλνουν μηνύματα ενότητας, συσπείρωσης και κάνουν λόγο για νέα αρχή. Είναι οι πρώτοι όμως που θα πρέπει να το (απο-)δείξουν εμπράκτως στον αγωνιστικό χώρο, πετυχαίνοντας την ιδανική δοσολογία ανάμεσα στη συγκέντρωση, τη δύναμη, το πάθος, την επιμονή, την αποφασιστικότητα, την προσωπική ικανότητα, την ομαδικότητα. Ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα, καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους…