Τον θυμάμαι, γυρνώντας από το Βελιγράδι να μου λέει ότι είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον, αφού η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται. Ιδέα δεν έχω αν θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την εξέλιξη: μια εκτός προγράμματος ήττα από τη Λαμποράλ και τη δική του απομάκρυνση μία ημέρα αργότερα.
Το διαζύγιο με τον Σφακιανό κόουτς, τη στιγμή που ήρθε είναι ισχυρή ένδειξη πως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που δούλευε με την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι του. Το ρεπορτάζ πριν τον αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, στις 21 Δεκέμβρη, μιλούσε για ισχυρό ενδεχόμενο απόλυσης σε περίπτωση ήττας. Κύλησαν σχεδόν τρεις μήνες έκτοτε, ο Παναθηναϊκός κέρδισε και τα τρία ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, όμως αυτό δεν έφτανε για να σώσει τη δουλειά του.
Χθες βράδυ, στη συνέντευξη τύπου του αγώνα, ντόμπρος ως συνήθως, ανέλαβε πρώτος την ευθύνη για την ήττα: “ο πρώτος που φταίει είναι ο προπονητής”.
Στο μπάσκετ δεν χωρούν οι θεωρίες περί “ηλεκτροσόκ που χρειάζεται η ομάδα για να διεκδικήσει τους στόχους της”. Το ζήτημα είναι τι έχει να κερδίσει ο Παναθηναϊκός εφεξής, πορευόμενος κατ΄ αρχήν με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στον πάγκο και έχοντας στη διάθεση του ελάχιστο χρόνο να βρει τη διάδοχη κατάσταση.
Το να αλλάξει φιλοσοφία παιχνιδιού μια ομάδα που χτίζεται με συγκεκριμένες αρχές επί 1.5 χρόνο, μάλλον καταστροφικό θα αποδειχτεί. Να παίξει ο Ούκιτς χωρίς πόντους, ο Διαμαντίδης χωρίς 33 χρόνια στην πλάτη του, ούτε αυτά θα γίνουν. Ο πολέμιος του προπονητή θα πει ότι το rotation θα ανοίξει, Παππάς και Μαυροκεφαλίδης κατά πρώτον και Γιάνκοβιτς κατά δεύτερον θα βρουν ρόλους. Ναι, αυτά μπορεί (και πιθανότατα θα) συμβούν. Αυτοί που δεν παίζουν είναι πάντα οι καλύτεροι. Όμως το μπάσκετ είναι μαζί και διαγώνισμα χημείας και σε αυτό δεν είναι εύκολο να γράψει καλά ο οιοσδήποτε νεοφερμένος. Δεν υπάρχει κανένας διακόπτης που να γυρνάει για να γίνει ο Παναθηναϊκός ομάδα των 80 πόντων στην επίθεση.
Ουδείς τέλειος. Πρώτος ο Πεδουλάκης αναγνώρισε τις αδυναμίες της ομάδας του, στην περίφημη συνέντευξη τύπου μετά το ευρωπαϊκό ματς με τον Ολυμπιακό – θα μπορούσε να είναι η δική του ανακοίνωση μετά την απομάκρυνσή του. Με περισσότερες ιδέες στην άμυνα παρά στην επίθεση, φρόντισε να σταθεροποιήσει με αυτά τα θεμέλια ένα οικοδόμημα που έτριζε επικίνδυνα όταν ανέλαβε. Η ΚΑΕ ευχαρίστησε, με την συνήθη σε αυτές τις περιπτώσεις λιτή ανακοίνωση, τον προπονητή, “που ανέλαβε την ομάδα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο και οδήγησε την ομάδα σε τρεις τίτλους”. Και με το φάντασμα του Ζέλικο από πάνω του, θα μπορούσε να προστεθεί. Δεν ξέρω πολλούς προπονητές που θα αναλάμβαναν το εγχείρημα που ανέλαβε – κανείς φτασμένος δεν θα έπαιρνε το ρίσκο. Για τον ίδιο, ήταν η ευκαιρία του.
Πόσα περισσότερα θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη πέρυσι; δεν είναι ούτε το νταμπλ με 3-0, ούτε ότι έφτασε ελάχιστα μακριά από το Final-4 με μειονέκτημα έδρας. Είναι ότι η δική του ομάδα ήταν αυτή που εξασφάλισε τη συνέχεια ενός συλλόγου που υπό άλλες συνθήκες θα χρειαζόταν μίνιμουμ μια 3ετία για να ξανασταθεί στα πόδια του. Η δική του ομάδα ανανέωσε την στήριξη του κόσμου, την πίστη στο νέο εγχείρημα.
Τεχνικά; ήταν ο προπονητής που έφτιαξε το μοντέλο “μυαλωμένος Ούκιτς”. Που μετέτρεψε τον Γκιστ σε αμυντικό επιπέδου Χριάπα στο 1v1. Που έδωσε διαδοχικά σεμινάρια στο μάθημα “σταματήστε τον Σπανούλη”. Που μετέτρεψε τον Λάσμε από συμβατικό 4άρι σε υπερηχητικό σέντερ. Που ανέβασε τουλάχιστον ένα επίπεδο το παιχνίδι του Μαϊκ Μπράμος. Σε 1.5 χρόνο, διάολε. Ναι, είχε ενισχύσεις από τη διοίκηση – προφανώς. Αλλά οι ενισχύσεις ήταν ο Κάρι, αγαπητοί. Όχι ο Λάνγκφορντ. Δεν αγόρασε ο Παναθηναϊκός μηχανή πόρσε και πήγαινε με ταχύτητες οτομπιάνκι.
Ο Έλληνας προπονητής είχε κερδίσει το δικαίωμα να ολοκληρώσει τη δεύτερη σεζόν του στον Παναθηναϊκό. Να παλέψει για την πρόκριση του στο Final-4, να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα έδρας στα ελληνικά πλέι-οφ που ο ίδιος κέρδισε. Να συνεχίσει να δουλεύει σαν υπερ-απαιτητικός μανιακός, με τα μάτια γουρλωμένα, με τα πιστεύω του, με τα στραβά του, με όλα.
Καταφέρνοντας πολλά σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Πεδουλάκης έσκαψε, άθελα του, τον ίδιο του το λάκο. Επανέφερε προσδοκίες και απαιτήσεις του παρελθόντος που η ομάδα δεν ήταν έτοιμη, από πολλές απόψεις, να σηκώσει. Δεν κρύφτηκε όμως ποτέ: “Ο Παναθηναϊκός κάνει πρωταθλητισμό”, ήταν η μόνιμη επωδός του.
“To change is to improve; to be perfect is to change often”, είχε πει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ.
“Αλλάζοντας βελτιώνεσαι, όταν αλλάζεις συχνα τελειοποιείσαι”, σε ελεύθερη μετάφραση. Ο Αργύρης μάλλον θα το ξέρει το απόφθεγμα.
Αλλά ο Βρετανός πολιτικός, με το αιώνιο πούρο στο στόμα, δεν είχε ιδέα από αθλητισμό.