Ρωτήστε τους: “Τι προτιμάτε κύριοι, τον αποψινό αποκλεισμό ως αποτέλεσμα του χαρούμενου, γεμάτο ρίσκο παιχνιδιού μέσα – έξω, ή μια υπολογισμένη, συντηρητική και ίσως πιο αποτελεσματική προσέγγιση γεμάτη με 1-0 και 0-0;”
Οι επτά θα σας απαντήσουν “Εμείς είμαστε Ολυμπιακός. Κερδίζουμε ή χάνουμε παίζοντας. Τα ταμπούρια δεν μας αρέσουν”.
Αν αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι του ερυθρόλευκου DNA, τότε ο προπονητής Μίτσελ ή το έχει καταλάβει καλά, ή είναι καμωμένος από το ίδιο υλικό. Μπορεί και τα δύο. Χωρίς να διαθέτει Τζέραρντ, Στέρλινγκ, Στάριτζ και Σουάρες, παρέταξε μια ομάδα που έπαιξε από το πρώτο λεπτό στο Ολντ Τράφορντ σαν ίσος προς ίσο. Εμείς και εσείς. Η πολυκοσμία στα χαφ έφερε μικρά μποτιλιαρίσματα στον άξονα, όμως οι Άγγλοι βρήκαν κι άλλο τρόπο.
Γκιγκς στην πρώτη 25άρα, πέφτει στην παγίδα ο Χολέβας, πέναλτι, 1-0.
Δεύτερη 25άρα στον Ρούνι, με τον Ολυμπιακό απλωμένο στο γήπεδο στο 45΄ (!), βγαίνει στο mano a mano με τον Μαρκάνο, 2-0. Ο Ισπανός τον καθυστερεί ελάχιστα με μια κόντρα, όμως τόσο οι αμυντικοί χαφ όσο και ο Χολέβας είναι πολύ μακριά για να ντουμπλάρουν.
Τι πήρε ο Ολυμπιακός από την αλέγκρα τακτική του κόουτς; πρώτα πρώτα, την αυτοπεποίθηση που έδωσε στους παίκτες του. Μετά, δύο καθαρές φάσεις για το γκολ, πιθανότατα, της πρόκρισης. Ο Ντε Χέα βγάζει δύο φορές στη φάση του 40΄. Στο πηλίκο, μηδέν.
Καμία έκπληξη. Όσοι περίμεναν την μεταμόρφωση του κόουτς Μίτσελ εν μία νυκτί σε προπονητή τύπου Μουρίνιο ή Μπενίτεθ, ή έστω Λεονάρντο Ζαρντίμ, περίμεναν άδικα. Ο Ισπανός έφτασε στους “16” με τακτική all in: 0-3 τις Βρυξέλλες, ματς που εύκολα έγραφε 3-2. Λισσαβώνα, 1-1 με μπαλάρα. Παρίσι, τότε που δεν είχε και σημασία, πάμε να παίξουμε.
Με το ξεκίνημα στην επανάληψη, ο Κάιπερς κλήθηκε να αποφασίσει σε ποιον θα έδινε το 50-50 σφύριγμα. Στον Ντινγκά ή στον Ρούνι. Η τέλεια αναπαράσταση των μεγεθών Ολυμπιακός – Γιουνάιτεντ. Το πήρε προφανώς ο Άγγλος, το έβαλε προφανώς ο ανεβασμένός από τα προηγούμενα δύο Φαν Πέρσι, με τον Ρομπέρτο να πέφτει στην παγίδα.
Για 35 λεπτά στην επανάληψη ο Ολυμπιακός παίζει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο μισό γήπεδο. Ο Μόγιες βλέπει τον Μίτσελ να γεμίζει τον άξονα, τον Μασάντο να φέρνει ενέργεια, τον Ολυμπιακό να γεμίζει από παντού, να τον ανησυχεί σε 2-3 περιπτώσεις (Φουστέρ η πιο χαρακτηριστική, αλλά αφήνει τον Γουέλμπεκ να περιφέρεται, τον Εβρά να παίζει κόντρα σε Σαλίνο και Κάμπελ μαζί, τον Φελαϊνί να περιμένει και αλλάζει Κάρικ για Φλέτσερ στο 82΄. Οι φιλοξενούμενοι μοιάζουν να περιμένουν το μοιραίο, κλειδώνονται στο κάστρο και ελπίζουν να μην σπάσει η πύλη.
Όμως από τον Ολυμπιακό έλειπε ο πολιορκητικός κριός. Ο παλιός, ο Κώστας Μήτρογλου, παλεύει να σταθεί στα πόδια του στο Λονδίνο. Ο Χαβιέ Σαβιόλα, νοκ άουτ την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ο Ολαϊτάν πήρε εξιτήριο πριν λίγες μέρες. Όταν ο Μίτσελ κοίταξε στον πάγκο, έδωσε την ευκαιρία σε ένα πιτσιριίκι, που πάω στοίχημα ότι δεν θα πίστευε στα αυτιά του: Βέργος in, Φουστέρ out, στο 82΄. Όχι Σάμαρης, μήπως ένα σουτ από απόσταση, ένα καλό στημένο. Βέργος. Είπαμε, all in.
H σούμα έδωσε στη Γιουνάιτεντ 12 τελικές προσπάθειες στο ματς, τις 9 στην εστία. Από τις 14 του Ολυμπιακού, οι 7 πήγαν στην εστία του Ντε Χέα, όχι όμως και στα δίχτυα. Απλοϊκά ή όχι, ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα διασκεδαστικό ματς με 26 τελικές, 16 on target, έφτασε κοντά, αλλά αποκλείστηκε.
Το βράδυ της Τρίτης, ο Ζοσέ Μουρίνιο είδε την Τσέλσι να προηγείται στο 4΄, έστειλε 8 πίσω από τη μπάλα κόντρα στη Γαλατά και ακόμα και μετά το 2-0 του 42΄ εξακολούθησε στο ίδιο, αφόρητα βαρετό όσο και αποδεδειγμένα αποτελεσματικό μοτίβο. Με αντίπαλο μια χειρότερη, απ΄ όλες τις απόψεις, όμάδα. Σιχτίρισα, μα την αλήθεια, να το βλέπω.
Ο Πορτογάλος, αν είδε τη μονομαχία του Ολντ Τράφορντ, πρέπει τουλάχιστον να μειδίασε με την τακτική αφέλεια του Ολυμπιακού. Οι αφελείς είναι συχνά και γοητευτικοί, είναι αλήθεια. Ο φετινός Ολυμπιακός ήταν μια ωραία ιστορία, γεμάτη απροσδόκητους θριάμβους (Άντερλεχτ εκτός), ματς γραμμένα για κόμικ (Μπενφίκα εντός), σουπερ βραδιές στη φωλιά των αετών (Λισσαβώνα), εκτόξευση στο διάστημα για ένα ημίχρονο (Παρί), ταπείνωση του θηρίου για ένα βράδυ (Γιουνάιτεντ στο Φάληρο).
Συγχωράτε με, αλλά για ελληνική ομάδα εν έτει 2014, ο αποκλεισμός από ευρωπαϊκή διοργάνωση Μάρτη μήνα δεν μπορεί να είναι αποτυχία. Ο Ολυμπιακός δεν αποκλείεται να δρέψει τους καρπούς της τόλμης του και του χρόνου.
Μέχρι τότε όμως, οι τρεις στους δέκα εκείνης της ανάκρισης, θα αναρωτιούνται τι θα γινόταν με λίγο παραπάνω κυνισμό…
