Όμως, έστω και με το 1-0 στις πλάτες τους, οι κίτρινοι ποδοσφαιριστές δεν τσαλαπάτησαν, για μία ακόμα φορά, την ιστορία της ομάδας. Εκαναν πράξη όλα όσα υποσχέθηκαν, μετά το ματς με τον Εργοτέλη, αγωνίστηκαν για τη φανέλα και προσπάθησαν να ικανοποιήσουν όσους τους παρακολούθησαν από τη Θεσσαλονίκη.
Όχι ότι με αυτή την εμφάνιση «χρύσωσαν το χάπι». Σε καμιά περίπτωση. Ισως, προσπάθησαν να αποδείξουν στους ίδιους τους, τους εαυτούς, πως άξιζαν κάτι καλύτερο από την τελευταία θέση του πίνακα και μάλιστα με χαώδη διαφορά από τον προτελευταίο!
Κι όλα αυτά χωρίς τον Τάτο, τον Κύργια, τον Τσουμάνη, αλλά και χωρίς τους δύο Ισπανούς τον Αγκάνθο και τον Πουλίδο (ασχέτως αν οι δύο τελευταίοι περισσότερα αγωνιστικά προβλήματα δημιούργησαν φέτος, παρά έλυσαν).
Η επιλογή του Φοιρού να εναλλάσσει στην επίθεση Μανιά και Μπακασέτα ήταν πετυχημένη, όπως και η επιστροφή του Ηρακλή ο οποίος έδωσε πνοή στη μεσαία γραμμή, μπροστά από τα στόπερ. Η αριστερή πλευρά του Αρη «πετούσε φωτιές», έχοντας επίσης Σουνά και Βανγκέλι, όμως η ομάδα χώλαινε στα δεξιά, καθώς ο Καραγκούνης δεν είχε ξαναπαίξει τόσο ψηλά, με αποτέλεσμα να μπερδεύεται γυρνώντας συνεχώς στο άκρο, αναγκάζοντας τον Βλάχο να προωθηθεί. Στα θετικά η επιστροφή του Ψυχογιού, μετά από μήνες απραξίας, όπως και ο ρυθμός που δείχνει σιγά-σιγά να αποκτά ο Βασίλης Τριανταφυλλάκος.
Με το ίδιο σκεπτικό ο Αρης θα πρέπει να αντιμετωπίσει και τα δύο επόμενα ματς, ολοκληρώνοντας τη χρονιά. Διότι, το να στέκεται σε «επικήδειους», στα «αν» και στα «γιατί», τούτη την ώρα, δεν ωφελεί. Η ομάδα έπεσε, αυτοί που είναι υπεύθυνοι πρέπει να απολογηθούν (και θα απολογηθούν), όμως μέχρι τότε προέχει το τελείωμα της αγωνιστικής σεζόν. Με ψηλά το κεφάλι, όπως στο «Καραϊσκάκη».