Ο Στεφανίδης, κάλλιστα θα μπορούσε να στρογγυλοκαθίσει στη θέση του προέδρου της ΚΜΑ, να ελέγχει και να ξεφωνίζει με ύφος χιλίων καρδιναλίων τον οποιονδήποτε και να το «παίζει» θεματοφύλακας του συλλόγου και των μετοχών της ΠΑΕ. Δεν το έκανε. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να διορθώσει το λάθος του περασμένου Δεκέμβρη (για το οποίο δεν φέρει εξολοκλήρου την ευθύνη), να αφυπνίσει κοιμώμενους ανθρώπους, να αποτρέψει το μοιραίο.
Ποιος, στ΄ αλήθεια, θα τολμούσε να αναλάβει μια υποβιβασμένη ομάδα, με εκατομμύρια χρέη, με εξοργισμένους οπαδούς, με ποδοσφαιριστές που δεν θέλουν να γυρίσουν στις προπονήσεις, με υπαλληλικό προσωπικό που δεν αντέχει άλλο; Η αλήθεια είναι πως αρκετοί ήταν αυτοί που τον συμβούλευσαν να κάνει πίσω. Να πάει πρώτα σε γενική συνέλευση, να ξεκαθαρίσει το τοπίο και αργότερα, αν ήθελε, να προχωρούσε.
«Γιατί να γίνεις εσύ το αλεξικέραυνο των αντιδράσεων;», τον ρωτούσαν, όμως αυτός έκανε πως δεν άκουγε. Πήγε κόντρα στο ρεύμα, μπήκε στα γραφεία της ΠΑΕ και σήκωσε τα μανίκια. Το τι θα καταφέρει, ουδείς μπορεί να γνωρίζει τούτη την ώρα, ίσως ούτε και ο ίδιος..
Το να είσαι πρόεδρος στον Αρη, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται η ομάδα, αποτελεί μέγιστη τιμή! Ο Στεφανίδης, το γνωρίζει, αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και προχωρά. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει.