“You can never get enough
Enough of this stuff
It’s Friday, I’m in love”
(Δεν μπορείς να χορτάσεις
να γευτείς αρκετά από όλο αυτό
Είναι Παρασκευή, είμαι ερωτευμένος)
Ακόμα Πέμπτη είναι, αλλά είμαι ήδη ερωτευμένος με την Παρασκευή. Την περασμένη εβδομάδα, η κορύφωση του θείου δράματος συνέπεσε με το τελευταίο σκαλί της ανηφόρας για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ούτε επτά μέρες μετά, η ελληνική αυτοκρατορία αντεπιτέθηκε.
Γαντζώθηκε από το θέλω της, από τα μούσκουλα των παικτών της, από την “αρνούμαι να χάσω” νοοτροπία της, από την πληγωμένη υπερηφάνεια των προσωπικοτήτων της. Βρήκε εμπνεύσεις από τους αιωνίους υποτιμημένους Έλληνες προπονητές. Είδε τους ρολίστες να ανεβαίνουν στο ύψος των περιστάσεων, όπως ο Μαυροκεφαλίδης στο Μαρούσι και ο Λοτζέσκι στο Φάληρο. Ακόνισε τα νύχια της, βρήκε μαλακή σάρκα απέναντι της και τα έμπηξε βαθιά στα κορμιά των αιφνιδιασμένων αντιπάλων της. H Ρεάλ έκανε παρέλαση ως εδώ, όμως το βράδυ της Πέμπτης ανακάλυψε πως δεν είναι όσο άτρωτη θεωρούσε. Η ΤΣΣΚΑ συνεχίζει να είναι θρίαμβος ανισορροπίας, ένα πείραμα που περιμένει να αποτύχει.
2-2, σενιόρ Λάσο, γκασπαντίν Μεσίνα. Και τώρα εκστρατεύουμε εμείς.
Η ώρα για αναλύσεις, πλέον, μπορεί να περιμένει. Αυτό που προέχει και για τους δύο είναι η σωματική ανασυγκρότηση. Η Ευρωλίγκα για άλλη μια φορά παίρνει ένα ολοστρόγγυλο κουλούρι στο σχεδιασμό του αγωνιστικού της ημερολογίου. Ναι, οι δύο αγώνες σε μία εβδομάδα. Ναι, οι επόμενοι δύο αμέσως μετά. Αλλά, μέχρι εκεί. Basta.
Διοργάνωση που θέλει να σέβεται το ίδιο της το προϊον δεν προγραμματίζει τρίτο παιχνίδι μέσα σε μια εβδομάδα, στο οποίο μεσολαβεί ταξίδι. Πρόκειται για φυσική και πνευματική εξόντωση των αθλήτών, των ίδιων πρωταγωνιστών από τους οποίους περιμένει να αναδείξουν το άθλημα. Όχι αγαπητοί. Το 5ο και καθοριστικό παιχνίδι έπρεπε να προγραμματιστεί για την προσεχή Τρίτη. Τέσσερις ημέρες ξεκούραση για αθλητές που έχουν παίξει τέσσερα ματς υπέρ-υψηλής έντασης σε 11 ημέρες. Δεν είναι επιστήμη, διάολε, σεβασμός στον ιδρώτα των αθλητών και στο πορτοφόλι των θεατών λέγεται. Αλλά αναμενόμενη είναι η εξέλιξη, από τη στιγμή που τα λαμπρά μυαλά της Βαρκελώνης δεν κατάφεραν να προγραμματίσουν ταυτόχρονη έναρξη αγώνων στο φινάλε της κανονικής διάρκειας και του Top 16.
Άντε, αρκετά γκρίνιαξα. Βρήκα και το δεύτερο τραγούδι της συλλογής της Μαδρίτης:
“This is ten percent luck, twenty percent skill
Fifteen percent concentrated power of will
Five percent pleasure, fifty percent pain
And a hundred percent reason to remember the name!”
(Είναι 10% τύχη, 20% ικανότητα,
15% εστιασμένη δύναμη θέλησης,
5% απόλαυση, 50% πόνος
και 100% ένας λόγος για να θυμάσαι τα ονόματα)
Ξημερώνει 24η Απριλίου και οι ελληνικές ομάδες είναι ακόμα εδώ, άρτιες, καλοκουρδισμένες, διατεθειμένες να παραδεχτούν πρώτα και να διορθώσουν μετά τα κουσούρια τους. Ό,τι και να γίνει την Παρασκευή μπρε, να είστε υπερήφανοι για αυτές.
