Τα προσκλητήρια επιδόθηκαν, οι καλεσμένοι όμως δεν ήρθαν. Κι αυτοί που ήρθαν έκαναν παράπονα (και με το δίκαιο τους) για την απουσία των άλλων. Αποτέλεσμα, επί της ουσίας, δεν υπήρξε. Το 1,5 εκατομμύριο ευρώ τέθηκε ως προαπαιτούμενο στο τραπέζι και κάπου εκεί τέλειωσαν όλα. Διότι, το ποσό μιλά από μόνο του, η λειψανδρία παραγόντων επίσης και επομένως το έργο ρίχνει τίτλους τέλους.
Πως, λοιπόν, ο Στεφανίδης να θέσει θέμα συγκεκριμένης οικονομικής βοήθειας από τον καθένα ξεχωριστά, όταν αντικρίζει άδειες καρέκλες; Πώς να μπει στο «ψητό», όταν απουσιάζουν τα «σερβίτσια»; Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει, όπως και έγινε, ήταν να διατηρηθεί μια νότα αισιοδοξίας και να δοθεί παράταση στη λήψη αποφάσεων, με την ελπίδα πως την επόμενη φορά τα πράγματα θα είναι καλύτερα.
Εχω την αίσθηση πως ο μόνος που τόλμησε να ψελλίσει την ωμή πραγματικότητα ήταν ο Λεωνίδας Μπακούρας: «Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τον Άρη. Προς το παρόν δεν μπορούμε να πούμε τίποτε άλλο», τόνισε, αποχωρώντας από τη συνάντηση και ήταν σαν να τα είπε όλα.
Ο Στεφανίδης και οι συνεργάτες του καλά κάνουν και εξαντλούν κάθε πιθανότητα συγκέντρωσης του ποσού, κάθε ελπίδα συμμετοχής στη Football League. Αυτό προστάζει ο θεσμικός τους ρόλος και αυτό πρέπει να κάνουν. Όμως, θεωρώ, πως υπ΄ αυτές τις συνθήκες, το τραβούν από τα μαλλιά. Το 1,5 εκ. ευρώ, δεν παλεύεται. Δεν υπάρχει η δυνατότητα να μαζευτεί εκ των ενόντων.
Ή θα βρεθεί κάποιος, τύπου Μελισσανίδη, που θα βάλει τα λεφτά ή Γ΄ Εθνική. Μακάρι να διαψευστώ, μακάρι ο Αρης να καταφέρει να παίξει εκεί που θα χρειαστεί ο μικρότερος χρόνος επιστροφής στα σαλόνια, όμως δεν βλέπω φως. Ισως, επειδή, λίγο πριν τις 10, έσβησαν τα φώτα των γραφείων της οδού Αλκμήνης.