Η προσωπική μας άποψη είναι πως ο Σαβιόλα «θυσίασε» το «εγώ» του για το συμφέρον της ομάδας το. Ο τρόπος με τον οποίο αγωνιζόταν διευκόλυνε σημαντικά την ανάπτυξη του παιχνιδιού των Πειραιωτών, βγάζοντας συχνά τους συμπαίκτες του σε θέση για γκολ. Για το λόγο αυτό απέδιδε αποτελεσματικότερα όποτε αγωνιζόταν σε ελεύθερο ρόλο πίσω απ’ τον ποδοσφαιριστή που επέλεγε ο Μίτσελ για την κορυφή της επίθεσης.
Διότι τις λίγες φορές που τον προτίμησε ο Ισπανός τεχνικός για την «αιχμή του δόρατος» της επίθεσης των πρωταθλητών, ο Σαβιόλα έδειχνε «βραχυκυκλωμένος». Αλλά ως στήριγμα, για παράδειγμα του Μήτρογλου (τον οποίο βοήθησε σημαντικά στους τελευταίους μήνες της καριέρας του στον Ολυμπιακό), ήταν η ιδανική επιλογή. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στην αρχή της περιόδου είχε τονίσει με δημόσια τοποθέτησή του πως προτιμάει να παίζει ως δεύτερος επιθετικός.
Στην κρίσιμη, τελευταία στροφή των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Σαβιόλα έδωσε τις λύσεις στην επίθεση του Ολυμπιακού. Χωρίς τον τραυματία, Κώστα Μήτρογλου, ο Αργεντινός ήταν η βασική επιλογή του Μίτσελ προκειμένου να φθάσει η ομάδα του Πειραιά σε νίκη επί των πρωταθλητών Βελγίου και κατ επέκταση σε πρόκριση στη νοκ άουτ φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Και τον δικαίωσε, πετυχαίνοντας τα δύο απ’ τα τρία γκολ της νίκης με 3-1 επί της Αντερλεχτ.
Γενικότερα, ήταν υπόδειγμα επαγγελματία, τόσο εντός αγωνιστικού χώρου, όσο και εκτός αυτού. Ποτέ δε δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα, δίνοντας το παράδειγμα με τη συμπεριφορά του. Ακόμη και στις συναντήσεις του με τους εκπροσώπους του Τύπου, ουδέποτε είχε διάθεση να δώσει τυπικές απαντήσεις, χρησιμοποιώντας «ξύλινη» γλώσσα. Αντιθέτως, ανέλυε σε βάθος τις σκέψεις του, ώστε να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερο κατανοητός στον κόσμο της ομάδας. Για όλα τα παραπάνω, η προσφορά του Σαβιόλα έχει θετικό πρόσημο.