Ο Παπαγεωργίου, μπορεί να δώσει αίγλη στο διαρκώς προβληματικό προσωπείο των προέδρων του ερασιτέχνη, ενδεχομένως ν΄ ανοίξει κάποιες πόρτες οι οποίες μέχρι τώρα δεν άνοιγαν με τίποτα, όμως πραγματική λύση δεν έχει να δώσει.
Ο ΑΣ Αρης (όπως η ΠΑΕ Αρης, όπως η ΚΑΕ Αρης και όπως η Κοινωνία Μελών Αρη), χρειάζεται χρήματα, πολλά χρήματα. Για να καλύψει «μαύρες τρύπες», για να επουλώσει πληγές, για να κρατήσει τα τμήματα του συλλόγου όρθια, γλιτώνοντάς τα από τη διάλυση.
Η εμβληματική φυσιογνωμία του Χάρη Παπαγεωργίου, απλά, ίσως, μεταθέσει χρονικά κάποια θέματα, ίσως αναγκάσει κάποιους να κοιτάξουν με μεγαλύτερη συμπάθεια τον Αρη, αλλά μέχρι εκεί.
Εχω την αίσθηση πως ακόμα και ο ίδιος ο νέος πρόεδρος του ΑΣ, έχει καταλάβει πως αυτό που επιχειρεί να κάνει είναι θνησιγενές. Και το κατάλαβε πολλές φορές πριν, τελικά, αναλάβει. Κατά τη διάρκεια των πολύωρων «ζυμώσεων» που προηγήθηκαν της υποψηφιότητάς του, με την εικόνα που πήρε για τα χρέη που έχει (και μόνο) αυτός ο σύλλογος, κατά τη διάρκεια της ομιλίας, της αποχώρησης και της επιστροφής του στο βήμα της συνέλευσης.
Το κατάλαβε, άλλα δεν ήθελε να φανεί ότι λυγίζει. Μπαίνει μπροστά και ότι βγει. Δυστυχώς ο Αρης «καίει» ένα ακόμα μεγάλο όπλο, μία ακόμα τεράστια άφθαρτη προσωπικότητα που είχε στη φαρέτρα του. Επί της ουσίας θα λειτουργήσει ως «αλεξικέραυνο» σε προβλήματα που δεν δημιούργησε αυτός. Αλλά τέτοια εποχή, τέτοια λόγια.