Ήταν 18 Ιουνίου 2013 όταν ένιωσα τη μεγαλύτερη αθλητική απογοήτευση που έχω νιώσει στην παιδική, εφηβική ή ενήλικη ζωή μου. Το έκτο παιχνίδι, τα τελευταία 28 δευτερόλεπτα, το τρίποντο του Ρέι Άλεν, η παράταση, η ήττα. Δύο ημέρες αργότερα, οι Χιτ έβγαζαν τα πούρα από τις τσέπες και τις σαμπάνιες από το ψυγείο.
Πέρασαν 361 ημέρες από τότε. Ένας χρόνος, λειψός κατά τέσσερις μέρες. Κάθε φορά που έβλεπα, περιέγραφα ή διάβαζα για ένα τρίποντο από τη γωνία, σκεφτόμουν αυτό του Άλεν. Κάθε φορά που έβλεπα ένα σουτ που νικούσε το ρολόι και έδινε τη νίκη, σφιγγόταν το στομάχι μου. Κάθε φορά που έβλεπα μια ομάδα να κάνει φάουλ για να αποφύγει να δεχτεί τρίποντο στο φινάλε, αναρωτιόμουν τι τριγυρνούσε στο μυαλό του Πόποβιτς.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές: “Πως το ξεπερνάς αυτό;” Πως ξεπερνάς μια τέτοια στιγμή, μια τέτοια εξέλιξη; και αν είσαι 20 ή 25 χρονών, οι περισσότερες αθλητικές σου μέρες είναι μπροστά, όχι πίσω. Αν όμως είσαι ο Μάνου Τζινόμπιλι; ή ακόμα χειρότερα, αν είσαι ο Ντάνκαν; Πως, διάβολε, σηκώνεσαι και πας στη δουλειά την επόμενη μέρα, κρατώντας αν όχι περισσότερη, τουλάχιστον την ίδια δίψα, τον ίδιο επαγγελματισμό, την ίδια προσήλωση στο στόχο;
Πρωινό Δευτέρας που γράφω αυτό το σημείωμα, δεν με ενδιαφέρει καθόλου να σας αραδιάσω τα στοιχεία: τις διαφορές των τεσσάρων νικών, τα νούμερα που αποδεικνύουν την ομαδικότητα του Σαν Αντόνιο, πόσος νέος είναι ο MVP των τελικών, Κογουάι Λέναρντ. Αφήστε που ο πραγματικός MVP είναι ο Coach Pop.
Ακόμα κι αν το θέαμα που παρουσίασαν οι Σπερς στα παρκέ του AT&T Center και της American Airlines Arena ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω δει στον ομαδικό αθλητισμό, δεν μου προκύπτει τίποτα πιο σημαντικό από την αξία της αποτυχίας, ακόμη και της πιο σκληρής.
Δεν ξέρω κανένα που να του αρέσει να αποτυγχάνει. Ξέρω ελάχιστους που μετατρέπουν την πίκρα σε θέληση, την απογοήτευση σε διάθεση για βελτίωση, την ισοπέδωση σε τροχοδρόμηση για απογείωση. Είμαι πολύ επιφυλακτικός με κάθε είδους διδάγματα, όμως από αυτές τις 361 μέρες, δεν μπορώ παρά να το παραδεχτώ: ο χαρακτήρας μετριέται στην αντίδραση στις αποτυχίες.
“H μόνη εκδίκηση είναι η λησμονιά” γράφει ο ποιητής, όμως για τους ασημόμαυρους τους Σαν Αντόνιο δεν ήταν θέμα εκδίκησης. Ήταν θέμα εξιλέωσης: σε αυτήν, δεν ξεχνάς. Αντιθέτως, φροντίζεις να θυμάσαι. Ο Πόποβιτς το είπε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της χρονιάς: “δεν έχει περάσει ημέρα που να μην σκεφτώ το 6ο παιχνίδι των περσινών τελικών”.
Τούτη την ώρα ολοκληρώνονται οι δηλώσεις των πρωταθλητών και για καλή μου τύχη το nba.com τις διαθέτει σε live streaming. Σε ένα πράγμα συμφώνησαν όλοι οι Big-3, οι μεγάλοι τρεις των Σπερς, ο Τιμ Ντάνκαν, ο Μάνου Τζινόμπιλι, ο Τόνι Πάρκερ.
“Αυτό ήταν το πιο γλυκό πρωτάθλημα”.
Και να μην το έλεγαν, το είχαμε δει νωρίτερα. Το έβλεπες στα μάτια τους κατά τη διάρκεια των πέντε παιχνιδιών, αυτό το “ξέρω τι συνέβη πέρυσι τον Ιούνιο” συναίσθημα. Το έβλεπες στο τελευταίο δίλεπτο του τελευταίου φετινού ματς, όταν εδέησαν, οι αθεόφοβοι, να αρχίσουν να πανηγυρίζουν. Η πληγή είχε κλείσει. Η ουλή ήταν εκεί, μόνο που ήταν πασπαλισμένη με χρυσόσκονη.
Μεγάλα μαθήματα χαρακτήρα, αγαπητοί.