Ξυπνήσαμε από το όνειρο με ice bucket

 
Η Εθνική του Κατσικάρη δεν άφησε το μπάσκετ που ήξερε στην Σεβίλλη, το πήρε μαζί της, απλά οι Σέρβοι βρήκαν τον τρόπο, δούλεψαν πάνω σε αυτό που δείξαμε και μας πέταξαν εκτός διοργάνωσης με συνοπτικές διαδικασίες.
 
Η πιεστική μας άμυνα, έμοιαζε με βούτυρο, αφού οι Σέρβοι έδειξαν υπομονή στην κυκλοφορία της μπάλας, την ακούμπησαν με μεγάλη συνέπεια στους ψηλούς τους, μεγάλωσαν το γήπεδο και δεν επέτρεψαν επουδενί στους Έλληνες να γυρίσουν σωστά και να δώσουν τις κατάλληλες αλληλοκαλύψεις. Για την ακρίβεια οι αντίπαλοί μας έκαναν το απλούστερο, το πιο θεμελιώδες στο μπάσκετ, απειλούσαν από το χαμηλό ποστ με τους Ραντούλιτσα και Κριστς και όταν δεν είχαν λύση από εκεί δρούσαν οι περιφερειακοί που είχαν εξωφρενικά ποσοστά για ένα ματς που θεωρητικά  full of stress.
 
Αυτά τα έκαναν οι Σέρβοι, τι κάναμε εμείς; Το απόλυτο τίποτε. Χαθήκαμε στο καταστροφικό τους παιχνίδι (κι αυτό μην παρεξηγηθεί καλά έκαναν κι έπαιξαν έτσι) και δεν βρήκαμε ποτέ τον τρόπο ούτε καν να απειλήσουμε. Δεν μας επέτρεψαν ποτέ (μα ποτέ) να πάμε στο αγαπημένο μας γρήγορο παιχνίδι, δεν βρήκαμε ούτε πρωτεύοντες αιφνιδιασμούς, ούτε φάσεις από transition, ενώ την ίδια στιγμή και όσο περνούσε η ώρα χάναμε το μυαλό μας.
 
Οι τρεις πυλώνες της Εθνικής ομάδας: ο Μπουρούσης, ο Καλάθης και ο Ζήσης εγκλωβίστηκαν. Ο ψηλός πάλευε με δύο θηρία και συνεχείς βοήθειες από την αδύνατη πλευρά. Ο Καλάθης πιέστηκε όσο σε κανένα άλλο ματς στα 4/4 του γηπέδου και ο Ζήσης, ήταν ίσως ο μόνος μαζί με τον Πρίντεζη που πάλεψαν και πλησίασαν τα στάνταρ τους.
 
Έπρεπε να φτάσουμε στο φετινό Μουντομπάσκετ και να παίξει η Ελλάδα με την Σερβία νοκ άουτ παιχνίδι για να δούμε τον πιο ώριμο Μίλος Τεόντοσιτς όλων των εποχών. Δυστυχώς για μας διάλεξε λάθος παιχνίδι να κάνει την εξαίρεση στον κανόνα. Επίσης μια άλλη σκέψη, έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας μας οδηγεί στη λογική ότι από ένα τέτοιο παιχνίδι ο Σπανούλης και ο Κουφός, όχι μόνο έλειπαν αλλά οι απουσίες τους στοίχειωναν τα πλάνα μας. Το ματς με Σπανούλη θα ήταν άλλο ματς, πολύ απλά γιατί στο πέντε – πέντε ο αρχηγός του Ολυμπιακού ξέρει τον τρόπο να σπάει τέτοιες άμυνες. Θεωρεία θα μου πείτε και μάλλον θα έχετε δίκαιο.
 
Παίξαμε ένα παιχνίδι μυαλού και το χάσαμε. Οι Σέρβοι μας έκαναν μέσα σε ένα βράδυ αργούς, άστοχους, χωρίς νεύρο στην άμυνα και χωρίς έμπνευση. Το μπάσκετ δεν εξαντλείται όμως, σε ένα βράδυ. ΟΚ είμαστε εκτός διοργάνωσης, χάσαμε στους «16» και πάμε σπίτια μας όμως, αυτό που είδαμε στην Σεβίλλη ήταν ένα γεγονός και δεν διαγράφεται. Παίξαμε το καλύτερο μπάσκετ που έχει παίξει ποτέ ελληνική εθνική ομάδα, αλλά αυτό όπως (δυστυχώς) αποδείχθηκε δεν σημαίνει πάντα ότι θα είσαι και επιτυχημένος!
 
Η εθνική έχει μέλλον πρέπει να συνεχίσει στο ίδιο μήκος κύματος και ο χρόνος θα δικαιώσει αυτή την προσπάθεια. Πολύ άσχημη βραδιά για θετικές σκέψεις, όμως, όσο ψύχραιμα μπορεί κάποιος να προσεγγίσει την κατάσταση στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξει.