Η ήττα από τον Απόλλωνα 1926 την περασμένη Πέμπτη για την 1η αγωνιστική της Β’ φάσης του Κυπέλλου με 1-0 (18′ Ευσταθίου) ήρθε ως φυσιολογικό μεν αποτέλεσμα για ένα ανορθόδοξο σχήμα σ’ επίπεδο επιλογής των προσώπων που το πλαισίωσαν. Κι αυτό γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν αγωνιστεί μαζί, τους έλλειπε ο ρυθμός αλλά πολύ περισσότερο η αποφασιστικότητα και το πάθος. Ταυτόχρονα, ήταν κατανοητή η ανάγκη να ξεκουραστούν οι πλέον «φορτωμένοι» με συμμετοχές ποδοσφαιριστές και παράλληλα να δοθούν ευκαιρίες σε συμπαίκτες τους που δεν είχαν πάρει σημαντικό χρόνο συμμετοχής – για διαφορετικούς λόγους ο καθένας – μέχρι τότε.
Κακώς υπήρξε η πεποίθηση πως η . φόρα που είχε η ομάδα από τις διαδοχικές νίκες στο πρωτάθλημα, πως η διαφορά ανάμεσα σε δυο ομάδες που τις χωρίζει μια κατηγορία, η παρουσία υπηρεσιακού τεχνικού στον πάγκο της αντίπαλης ομάδας αλλά κι η έλλειψη αγωνιστικών υποχρεώσεων για τη θεωρητικά υποδεέστερη, θα ήταν στοιχεία αρκετά για να δώσουν τη νίκη στην – επίσης – θεωρητικά όπως αποδείχτηκε πιο ισχυρή ομάδα. Ο Απόλλων νίκησε, η ΠΑΟΚ έχασε και πλέον αποζητά δυο νίκες στις εναπομείνασες αγωνιστικές αυτής της φάσης, μια στην Τούμπα και μια εκτός (σ.σ. και μάλιστα απέναντι σε ομάδες Superleague, ΠΑΣ Γιάννινα και Κέρκυρα αντίστοιχα) για να συνεχίσει απρόσκοπτα την προσπάθειά του στον θεσμό.
Κάπου εκεί η πίστη κι η πεποίθηση κάποιων πως κάτι καλό γίνεται φέτος στην ομάδα κλονίστηκε. Η επιφυλακτικότητα κι η αμφισβήτηση άρχισαν να κάνουν δειλά – δειλά την εμφάνισή τους κι ο εντός έδρας αγώνας με τον ΟΦΗ, στο ξεκίνημα μιας – ακόμη – δύσκολης σειράς αναμετρήσεων έμοιαζε ως τεκμήριο ικανοτήτων και δυνατοτήτων. Αποτέλεσμα; Νίκη με 4-0 (2′, 43′ Ρατς, 27′ Μακ, 45′ Αθανασιάδης), ένα από τα καλύτερα ημίχρονα των τελευταίων ετών του «Δικεφάλου» κι όχι μόνο, τρία δοκάρια και μια «γεμάτη» ποδοσφαιρική βραδιά σε μια πολύ ιδιαίτερη και θλιβερή ημέρα καθώς ήταν αφιερωμένη στους αδικοχαμένους φιλάθλους της ομάδας, Χαράλαμπο Ζαπουνίδη 20 ετών, Δημήτριο Ανδρεαδάκη 25 ετών, Χριστίνα Τζιόβα 18 ετών, Αναστάσιο Θέμελη 22 ετών, Γεώργιο Γκανάτσιο 22 ετών, Κυριάκο Λαζαρίδη 17 ετών, για τους οποίους – όπως και για τον άτυχο 68χρονο οδηγό του ερχόμενου από το αντίθετο ρεύμα μικρού φορτηγού που συγκρούστηκε με το λεωφορείο των φιλάθλων του ΠΑΟΚ, Αστέριου Αγκζιώτη – ο χρόνος σταμάτησε ξημερώματα της 4ης Οκτωβρίου 1999 λίγο πριν από την είσοδο των Τεμπών.
Γι’ αυτά τα παιδιά, γι’ αυτές τις έξι ψυχές, η αγάπη των οποίων τις οδήγησε σ’ ένα – από τα πολλά – ταξίδι(α) που ξεκίνησε από τον δρόμο και κατέληξε στον ουρανό, όλες οι εκδηλώσεις που γίνονται προς τιμήν τους κάθε χρόνο, αυτές τις ημέρες, αποτελούν την καλύτερη παρακαταθήκη μνήμης και σεβασμού στα πρόσωπά τους. Κι η ομάδα, πέρα από την κατάθεση λουλουδιών στο χώρο που έχει δημιουργηθεί στο γήπεδο της Τούμπας, μπροστά από τη θύρα 4Α απέτισε το δικό της φόρο τιμής με μια άκρως πειστική εμφάνιση, έχοντας μια παρουσία που δεν επιδεχόταν αμφισβήτησης. Με την επόμενη αγωνιστική υποχρέωση, τον αγώνα για τη δεύτερη αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Europa League κόντρα στη Γκενγκάμπ στη Γαλλία, να κάνει αμυδρά την εμφάνισή της στον ορίζοντα, παρουσίασε ένα σύνολο «διψασμένο» για επιτυχία, πιστό στο πλάνο του προπονητή της και τόσο αποτελεσματικό σε διάστημα σαράντα πέντε λεπτών, ώστε να έχει τη δυνατότητα να κατεβάσει ταχύτητα στην επανάληψη σκεπτόμενη και τη συνέχεια.
Με μια αμυντική γραμμή που αν μπορεί να ειπωθεί πως είχε εξαιρετική λειτουργία ανασταλτικά, τότε μάλλον θα πρέπει να επιλεγεί ο χαρακτηρισμός «υποδειγματική» για την αντίστοιχη δημιουργική της αλλά ακόμη κι εκτελεστική έχοντας ως κύριο εκφραστή της τον Ρατς – σημείωσε δυο γκολ – όπως επίσης και τον Σκόνδρα, με τρεις χαφ στο χώρο της μεσαίας γραμμής (Κάτσε, Τζιόλης, Τζανδάρης) που δύσκολα μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τον καλύτερο ανάμεσά τους και τρεις επιθετικούς, εκ των οποίων οι δυο σκόραραν (Μακ, Αθανασιάδης) κι ο τρίτος ενίσχυε τα χαφ πρεσάροντας και δημιουργώντας στην καλύτερη και πιο ουσιαστική φετινή του εμφάνιση (Σαλπιγγίδης), έκαναν τα χαμόγελα του απαιτητικού Αγγελου Αναστασιάδη να μοιάζουν ως φυσιολογικό επακόλουθο στο τέλος του πρώτου μέρους.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μια διαφορετική ιστορία, αντίστοιχων δεδομένων και για τις δυο ομάδες. Οι Κρητικοί προχώρησαν σε γοργές αλλαγές, έψαξαν την αντίδραση αλλά ότι πιο κοντά στο καλύτερο για την ομάδα του Τζενάρο Γκατούζο ήταν ένα δοκάρι, τομέας στον οποίο και σ’ αυτόν «ηττήθηκαν» καθώς είχαν προηγηθεί τρία του ΠΑΟΚ στο πρώτο ημίχρονο με «δράστες» τους – κατά σειρά – Κάτσε, Αθανασιάδη, Τζανδάρη, τα δυο τελευταία στην ίδια φάση που είχε ως κατάληξη το τέταρτο γκολ των γηπεδούχων στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου με τα διαδοχικά επιφωνήματα των περίπου δεκαπέντε χιλιάδων θεατών που βρέθηκαν στο γήπεδο της Τούμπας να μιλούν από μόνα τους και για το θέαμα αλλά και για την ουσία. Σ’ ένα δεύτερο ημίχρονο που αξιοποιήθηκε για να πάρουν χρόνο – σ’ ένα σαφώς πιο δόκιμο σχήμα από το αντίστοιχο της περασμένης Πέμπτης – κι οι Παπαδόπουλος, Γκολάσα και Μάρτενς ερχόμενοι από τον πάγκο.
Σε συνάρτηση και με τα υπόλοιπα αποτελέσματα της αγωνιστικής, ήταν μια νίκη που για πρώτη φορά έπειτα από καιρό έφερε τον ΠΑΟΚ, μόνον πρώτο στη βαθμολογία. Στοιχείο που επιβραβεύει μεν την όλη προσπάθεια των πρωταγωνιστών της ομάδας αλλά συνάμα δεν αποτελεί και τίποτα περισσότερο καθώς υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη στον αγωνιστικό μαραθώνιο του πρωταθλήματος. Κι εκεί τη διαφορά την κάνει η συνέπεια κι η διάρκεια στο πέρασμα του χρόνου. Κάτι που το γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας. Γι’ αυτό κι η όποια – δικαιολογημένη – πανηγυρική ατμόσφαιρα έλαβε τέλος αργά το ίδιο βράδυ.
Σειρά παίρνουν οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, όπου κι εκεί δεν πρέπει να ξεγελά η παρουσία της γαλλικής ομάδας στην τελευταία θέση της βαθμολογίας στη Ligue 1 και κάπου εδώ αρχίζει να .. αναβοσβήνει ως προειδοποιητική ένδειξη η πρόσφατη ανάμνηση του Κυπέλλου. Την ίδια στιγμή, η πολυαναμενόμενη αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης», που ήταν προγραμματισμένη για την προσεχή Κυριακή, αναβλήθηκε όπως κι όλη – άλλωστε – η αγωνιστική δραστηριότητα του Σαββατοκύριακου λόγω του «χαμού» του Κωνσταντίνου Κατσούλη, σε μια κίνηση – όπως δήλωσαν οι αρμόδιοι θεσμικοί φορείς – συμβολική.
Καλό θα ήταν να υπάρξουν και κινήσεις ουσίας για όλους όσοι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως ένα πεδίο ελεύθερης βούλησης κι ατιμώρητης δράσης προκειμένου να ικανοποιήσουν αρρωστημένους εγωισμούς, ψευδεπίγραφα πάθη εις βάρος άλλων μεν αλλά σχεδόν πάντα με όλες τις ευκαιριακές συνθήκες υπέρ τους. Κι ας μην αρχίσει ο καθένας να κοιτάει δεξιά ή αριστερά αποζητώντας τον υπεύθυνο, παρά μόνον ας ρίξει μια ματιά στον καθρέπτη. Υπάρχει ενοχή και στην έλλειψη αντίδρασης. Σαφώς και κανείς μόνος του δεν μπορεί να κάνει κάτι. Πολλοί μαζί όμως μπορούν να πετύχουν πολλά. Αρκεί να υπάρχει βούληση. Κι αυτό είναι ένα «μυστικό» που μπορεί να βρει εφαρμογή κι έξω από τα του αθλητισμού. Αρκεί ο καθένας να πάψει να νοιάζεται για τον εαυτό του και μόνον για τον εαυτό του, είτε σ’ επίπεδο αυτοσυντήρησης είτε σ’ επίπεδο συμφέροντος, γιατί και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πάλι θεωρία, θα πουν κάποιοι και δυστυχώς έτσι είναι καθώς οι πράξεις κοστίζουν.
Κρίμα .. Να είναι γεροί οι άνθρωποι του αδικοχαμένου ανθρώπου και να τον θυμούνται. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε όλους ..
