Το ματς με το Αγιονέρι και το 1-1 μέχρι το 82΄, απέδειξε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το λάθος της μη επιλογής ενός επιθετικού, ενός γκολτζή, με γνώση της κατηγορίας (και των συνθηκών της, θα έλεγα εγώ), ο οποίος θα τραβούσε πάνω του την ομάδα και θα την βοηθούσε να αναπνέει μέσα στην αντίπαλη περιοχή.
Διότι, με τη δεδομένη κατάσταση οι κίτρινοι ασφυκτιούν στα αντίπαλα καρέ. Η μπάλα σχεδόν ποτέ δεν φτάνει σε θέση για γκολ, αλλά και όταν αυτό γίνεται απουσιάζει ο άνθρωπος που θα την στείλει στο πλεχτό! Ισως αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να λύσει ο Ν΄ Λουντουλού, σε συνδυασμό με τον Πόϊ (περιφερειακά), όμως μέχρι τον Γενάρη τι γίνεται;
Πάω στην άμυνα. Κατάσταση πανικού υπό συνθήκες «ειρήνης», διότι το Αγιονέρι δεν απείλησε, πλην του γκολ, την εστία του Καρατζιοβαλή. Παρακολουθώντας το παιχνίδι μου δημιουργήθηκε το ερώτημα πως είναι δυνατόν ο Φερνάντες να «έγραψε» πέρυσι 30 συμμετοχές στη Superleague (με τον Πλατανιά), όταν δυσκολεύεται δύο κατηγορίες πιο κάτω. Ο Πορτογάλος, σε όλο το 90λεπτο ήταν εκτός θέσης, με τον Καλαϊτζίδη συνεχώς να του φωνάζει να γυρίσει πίσω. Συμπέρασμα: Επρεπε να παρθεί ένας ακόμα στόπερ. Το όλον, δύο οι απαραίτητοι παίκτες σε άμυνα και επίθεση.
Παρά ταύτα, για να μην την αδικώ, η ομάδα έδειξε μαχητικότητα. Είχε έναν- δυό καλούς συνδυασμούς, την καθολική υπεροχή (σε ποσοστό άνω του 70%), έστω και ανούσια, ενώ παρουσίασε δείγματα συνόλου το οποίο, τουλάχιστον, δουλεύει στην προπόνηση. Είναι σίγουρο πως παιχνίδι με το παιχνίδι θα βελτιώνεται, όμως αυτό που δεν είναι σίγουρο, είναι αν θα καταφέρει μέχρι τον Γενάρη να γλιτώνει από «θανατηφόρες» γκέλες, όπως αυτή που πήγε να δημιουργηθεί και απεφεύχθη, οκτώ λεπτά πριν το φινάλε του αγώνα με το Αγιονέρι.