Όσο και αν είναι εκνευρισμένος, ότι και αν έχει προηγηθεί, γνώμη μου είναι ότι ο τεχνικός μιας ομάδας πρέπει πάντα να δίνει το καλό παράδειγμα στους παίκτες του. Και εκείνη τη στιγμή ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν τον προπονητή του…
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ο Αναστασίου παρέταξε την ομάδα του με έξυπνη τακτική και ήταν άριστα διαβασμένος. Προσπάθησε – και κατάφερε- να περιορίσει τα ατού των “ερυθρόλευκων”, οι Πράσινοι είχαν εξαιρετική αμυντική λειτουργία στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και “δεμένη” μεσαία γραμμή, δεν άφησαν κενούς χώρους και το περιθώριο στους γηπεδούχους να κάνουν το παιχνίδι τους, όμως και πάλι πλήρωσαν μια αδράνεια στα μετόπισθεν… Και αυτό το γκολ από στημένη φάση έκανε τελικά τη διαφορά στον αγώνα…
Αν κάτι έλειψε από το Τριφύλλι στο ντέρμπι “αιωνίων” ήταν η τελική προσπάθεια… Οι Πράσινοι δημιούργησαν ελάχιστες επικίνδυνες καταστάσεις στην αντίπαλη εστία και ο Καρέλης έμοιαζε απελπιστικά μόνος του στην εμπροσθοφυλακή. Ο νεαρός στράικερ έτρεξε πολλά χιλιόμετρα και έκανε μεγάλη προσπάθεια, όμως δεν είχε στηρίγματα, καθώς σπάνια πάτησαν περιοχή οι χαφ του Παναθηναϊκού. Αν έπαιζε ο Μπεργκ, ίσως το τελικό αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό, ωστόσο η απουσία του Σουηδού ήταν αισθητή…
Αυτή τη φορά ο αντίπαλος περίμενε τον Παναθηναϊκό και δεν υπήρχε το στοιχείο του αιφνιδιασμού από το Τριφύλλι. Όμως το ενθαρρυντικό για τους Πράσινους είναι ότι έδειξαν χαρακτήρα σε άλλο ένα ματς υψηλών απαιτήσεων και ο Αναστασίου με τους παίκτες του μπορούν να “χτίσουν” πάνω σε αυτή τη θετική νοοτροπία για τη συνέχεια της σεζόν.
Ο Στιλ ήταν και πάλι θετικός, ο Σίλντενφελντ- αν και τραυματίας- είχε ηγετική παρουσία στο ντέρμπι, ο Καρέλης προσπάθησε, ο Ατζαγκούν- αν και φλύαρος- είχε ενέργεια και ο έμπειρος Πράνιτς ήταν με διαφορά ο κορυφαίος παίκτης του Τριφυλλιού στο “Γ. Καραϊσκάκης”.