Η για μία ακόμη φορά απογοητευτική εικόνα του Αρη, κόντρα στην Αναγέννηση Γιαννιτσών, απέδειξε αυτό που όλοι έβλεπαν και τουλάχιστον, μέσα από τούτο εδώ το βήμα, το επισημάναμε πολλάκις. Πως η ομάδα των κιτρίνων, έτσι, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Με τέτοια απόδοση, κερδίζοντας με το ζόρι και κοιτάζοντας συνεχώς τα ρολόγια, ακόμα και στη Γ΄ Εθνική, δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά πράγματα. Ή αν προτιμάτε, δυσκολεύει τον στόχο της ανόδου!

Ευτυχώς, που εμμέσως, αλλά σαφέστατα, το αναγνωρίζει ο Πάουλο Κάμπος, γι αυτό εξάλλου και ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή τον μεταγραφικό σχεδιασμό. Ο Βραζιλιάνος, δεν μπορεί, ασφαλώς, να το πει φόρα-παρτίδα, διότι έχει κάποια παιχνίδια μπροστά του, τα οποία είτε θέλει, είτε δεν θέλει, θ΄ αναγκαστεί να τα δώσει διαχειριζόμενος το υλικό που έχει στα χέρια του. Ισως, βέβαια, να μην χρειαστεί να το πει ποτέ, διότι πολύ απλά, το πράγμα φωνάζει από μόνο του.

Ο Αρης θέλει παίκτες. Βλέποντας μάλιστα την εικόνα αυτής της ομάδας στο ματς με τα Γιαννιτσά, διαμορφώνει κανείς την εντύπωση πως χρειάζονται πολλές περισσότερες προσθήκες απ΄ όσες αρχικά θα μπορούσε να εκτιμήσει κάποιος.

Προσωπική μου άποψη είναι πως ο Αρης θέλει 7 με 8 παίκτες (ενδεκάδας), κατά την μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, ώστε να μπορέσει να βγάλει άνετα την χρονιά, αποφεύγοντας ρεζιλίκια τύπου Καμπανιακού, Ηρακλή Αμπελοκήπων κ.ο.κ. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μπορέσει ν΄ ανέβει. Διαφορετικά, πολύ φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρει. Και το γράφω, τώρα, Νοέμβρη μήνα, για να μην σπεύσει κάποιος να πει τα δικά του, την Ανοιξη.

Επιτρέψτε μου να μην σχολιάσω την αγωνιστική εικόνα που παρουσίασε ο Αρης. Δεν υπάρχει λόγος να μπω σε μια τέτοια διαδικασία, στενοχωρώντας ανθρώπους που σε τελική ανάλυση, ίσως να μην φταίνε για όλο αυτό που συμβαίνει.

Οι κίτρινοι απλά πρέπει να κρατήσουν το αποτέλεσμα, το ίδιο να πράξουν μέχρι τα τέλη του Δεκέμβρη, προσπαθώντας να μην χάσουν βαθμούς, έστω παίζοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο και από τον Γενάρη και μετά, με την καινούρια ομάδα που όλοι λένε πως θα δημιουργηθεί, θα μπορούμε να μιλήσουμε επί διαφορετικής βάσης. Διότι, τώρα, μάλλον δεν έχουμε να πούμε τίποτα.