Νικητής ο Καπνίδης

Όπως για παράδειγμα ο Αντώνης Καπνίδης. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που σημείωσε το δεύτερο γκολ του Αρη, στη νίκη επί του Ηρακλή Αμπελοκήπων και με συνολικά έξι τέρματα φέτος, δηλώνει παρών, διεκδικώντας το δίκαιο του! Ένα δίκαιο που βιαίως του στερήθηκε στο Κιλκίς, καθήμενος στον πάγκο και βλέποντας τον Ν΄ Λουντουλού, δίπλα στον Πόϊ, να μην μπορεί να βρει μπάλα.
 
Ούτε, όμως, το πείραμα με τον Κωνσταντινίδη, πέτυχε, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Πάλι ο Καπνίδης, στον πάγκο, πάλι θηρίο στο κλουβί, πάλι νιώθει να τον πνίγει το δίκαιο. Λίγο μετά την έναρξη του β΄ ημιχρόνου, έρχεται η ώρα του. Παίρνει βαθιά ανάσα, δίνει το χέρι στον Κωνσταντινίδη (που αποσύρεται), τοποθετεί το σώμα του δίπλα στον Πόϊ (όπως παλιά) και σκοράρει! Μετά το 1-0 του Φερνάντες, το δικό του 2-0 πανηγυρίζεται έξαλλα, λυτρώνει την ομάδα, αποβάλει το άγχος, επί της ουσίας, «κλειδώνει» τη νίκη!
 
Παρά ταύτα, έχω τη γνώμη, πως , ίσως, ο Ντομπρασίνοβιτς, να μην τα έχει δοκιμάσει όλα. Ασφαλώς και είναι φανερό πως το δίδυμο Πόϊ-Καπνίδη λειτουργεί άψογα (16 γκολ μετρούν και οι δύο μαζί), ωστόσο επιμένω στην άποψη, έχοντας, πια, στο ρόστερ το «άλογο» που λέγεται, Κωνσταντινίδης, πως χωρούν και οι τρεις στην ίδια ενδεκάδα. Με τον Αργεντίνο στην πτέρυγα και μέσα στην περιοχή με Καπνίδη και Κωνσταντινίδη, βάζεις δύσκολα στον αντίπαλο και αυξάνεις τις πιθανότητες δημιουργίας και εκτέλεσης.
 
Καλός (χωρίς να πεθαίνεις) ήταν και ο Ν΄ Λουντουλού. Δεν συζητιέται πως παίζοντας στα πλευρά έχει μεγαλύτερη ευελιξία και αυτό φάνηκε στις τελικές του. Θέλει δουλειά πολύ ο Σανιά (μοιάζει ανέτοιμος), επηρεασμένος απ΄ το στρατό ο Καλογέρης (δεν εξηγείται αλλιώς), φιλότιμος ο Σουνάς, σταθερή αξία ο Γεωργιάδης.
 
«Επόμενη στάση», Δράμα…