Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ’20, όταν τα αδέλφια Ανδριανόπουλοι μαζί με τον Νότη Καμπέρο έριχναν το καράβι του Ολυμπιακού στο πέλαγος του χρόνου. Για την ακρίβεια, στις 10 Μαρτίου του 1925 έβαλαν το θεμέλιο λίθο του πιο πετυχημένου συλλόγου της χώρας, με σημαντικές διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων σε πάρα πολλά τμήματα.
Ενός συλλόγου που κατάφερε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα τέσσερα δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ και το πόλο, λειτουργώντας παράλληλα με μεγάλη επιτυχία πολλά ακόμη τμήματα. Δίχως υπερβολή, δεν συναντούμε κάτι ανάλογο σε άλλη αθλητική κοινωνία.
Ένας έφηβος ετών 90 πια, που χάρισε στιγμές ευτυχίας, περηφάνιας, αλλά και απογοήτευσης στα εκατομμύρια των οπαδών του. Άλλωστε, οι δυνατές σχέσεις γεννιούνται μέσα από τις χαρές και τις λύπες. Λόγω της ημέρας, θα μας επιτρέψετε να αναδείξουμε μία ιστορία, η οποία δείχνει πάρα πολλά για την ταχύτητα με την οποία εξαπλώθηκε η αγάπη για τον Ολυμπιακό σε σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, δημιουργώντας δεσμούς αίματος.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’40, ο Ολυμπιακός δεν είχε κλείσει καν 20 χρόνια ζωής. Δύο ποδοσφαιριστές του, ο Μιχάλης Αναματερός και ο Νίκος Γόδας θα επιδείξουν αυτοθυσία και ηρωισμό στα χρόνια της Κατοχής. Ωστόσο, στα Δεκεμβριανά, στις ένοπλες συγκρούσεις που καταγράφηκαν στο κέντρο της Αθήνας στα τέλη του ’44 και στις αρχές του ’45, ο Αναματερός θα σκοτωθεί στα Εξάρχεια.
Ο δε Νίκος Γόδας θα εκτελεστεί στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας, φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα και έχοντας τα μάτια του ανοικτά για να βλέπει τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας. Ήταν η τελευταία επιθυμία, ενός από τους μεγαλύτερους μαχητές της Αντίστασης. Είχε πάρει μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες εκείνης της εποχής, ενώ λέγεται ότι από τα πυροβολεία στο όρος Αιγάλεω είχε καταφέρει να καταρρίψει ένα γερμανικό αεροπλάνο.
Σε δέκα χρόνια από σήμερα, όταν ο Ολυμπιακός θα τα εκατοστίσει, οι ήρωες της διαδρομής του να έχουν τη θέση που τους αξίζει στην καρδιά των παλαιών, αλλά κυρίως των νέων γενεών του πειραϊκού συλλόγου.