Οι γνωστοί …λίγοι, οι οποίοι έγραψαν στα παλαιά των υποδημάτων τους τόσο τους παίκτες όσο και τον υπόλοιπο κόσμο που βρέθηκε στις εξέδρες. Δε σεβάστηκαν κανέναν και τίποτα εισβάλλοντας στο γήπεδο, ως αντίδραση στην προκλητική συμπεριφορά του Περέϊρα, ο οποίος δεν πανηγύρισε με τους ποδοσφαιριστές του, αλλά προτίμησε να κάνει χειρονομίες προς την εξέδρα. Απαράδεκτη η συμπεριφορά του Περέϊρα, αλλά επίσης απαράδεκτη η κίνηση των 20-30 ατόμων, οι οποίοι χάλασαν μια βραδιά – γιορτής για την ΑΕΚ, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Ο κόσμος της Ένωσης οφείλει να αλλάξει σελίδα και να απομονώσει όλους όσοι πιστεύουν ότι στηρίζουν την ομάδα εισβάλλοντας στον αγωνιστικό χώρο και δημιουργώντας επεισόδια.
Αγωνιστικά οι ποδοσφαιριστές του Δέλλα έπρεπε να αποδείξουν ότι έχουν τα κότσια να παίξουν κάτω από τεράστια πίεση, με 70 χιλιάδες φιλάθλους να ζητούν παθιασμένα την πρόκριση. Παρά τον αποκλεισμό, κατά την άποψή μου τα κατάφεραν. Όχι απλώς κοίταξαν στα μάτια τον Ολυμπιακό, αλλά ήταν καλύτεροι σ’ αυτή τη διπλή “μάχη” με στόχο την πρόκριση. Ναι, δεν μπόρεσαν να πανηγυρίσουν στο τέλος λόγω μιας στιγμιαίας αδράνειας στην άμυνα, αλλά έδειξαν σε όλους ότι η ομάδα αυτή έχει θέσει σταθερές βάσεις και αγωνιστικό πλάνο, πάνω στο οποίο δουλεύει επισταμένα απ’ την αρχή της σεζόν.
Δε θα μπορούσα να μην κάνω αναφορά στις δύο (κατά την γνώμη μου) κορυφαίες στιγμές που αφορούν στο ντέρμπι. Πρώτον στην συγκλονιστική κίνηση του Χρήστου Αραβίδη να κρατήσει στην αγκαλιά του το κεφάλι του Γιάννη Μανιάτη, όταν ο τελευταίος σφάδαζε απ’ τον πόνο πεσμένος στον αγωνιστικό χώρο. Δεύτερον στις δηλώσεις του Τραϊανού Δέλλα μετά το τέλος του ματς. Ο προπονητής της ΑΕΚ αποτελεί τεράστια προσωπικότητα και για μια ακόμα φορά δίδαξε ήθος, χωρίς να αναζητήσει την παραμικρή δικαιολογία για τον αποκλεισμό. Τέτοιους ανθρώπους έχει ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο.