Όμως, είπαμε. Εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, οκτώ, πια, αγωνιστικές πριν το φινάλε, δεν υπάρχει η πολυτέλεια επιδίωξης αγωνιστικής βελτίωσης και ωραίου ποδοσφαίρου. Οι παίκτες του Αρη δεν μπορούν και δεν προλαβαίνουν να γίνουν, τώρα, σύνολο. Αυτό που επιβάλλεται να προλάβουν είναι το τρένο της ανόδου. Ο στόχος είναι επικεντρωμένος στο 8/8 και στο τι κάνει ο Πανσερραϊκός. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και επειδή για μία ακόμη φορά τα αρνητικά αγωνιστικά στοιχεία (ειδικά στο α΄ ημίχρονο) ήταν περισσότερα από τα θετικά, ας μείνουμε στα καλά, ας κρατήσουμε το ευρύ σκορ, την παρουσία των φίλων του Αρη στην κερκίδα, την άψογη φιλοξενία της γηπεδούχου Αναγέννησης, τα περίεργα συναισθήματα του Σαπουντζή και τον ανοιξιάτικο καιρό στα Γιαννιτσά.
Εάν, τώρα, ντε και καλά, πρέπει να βρούμε και κάποιες ποδοσφαιρικές αχτίδες, θα σταθούμε στην αγωνιστικότητα του Πόϊ (παρ΄ ότι δεν σκόραρε), στον καλό Σουνά, στις σέντρες του Γεωργιάδη και στις προωθήσεις του Σαμαρά. Οσο για τον Σανιά; Ηταν καλύτερος, έτρεξε περισσότερο, αλλά μέχρι εκεί. Να μην ξεχάσω τον «διπλοθεσίτη», Γκόλια και τον Λιόλιο (το παιδί αυτό έχει αποδειχθεί «λίρα εκατό»).
Το άσχημο είναι πως όλοι οι παραπάνω (και όσους δεν ανέφερα) δεν μπόρεσαν να γίνουν, ποτέ, ομάδα. Και τώρα, είναι αργά. Το ζητούμενο είναι να μην την πληρώσει η ομάδα, καθώς η κατάσταση έχει ξεφύγει από το δικό της χέρι.