Ελάτε, ας παίξουμε το παιχνίδι. Στα 34΄΄ για το φινάλε και με το σκορ στο 76-76. ο Κρις Σίνγκλτον κατεβάζει το ριμπάουντ από το άστοχο τρίποντο του Ματ Λοτζέσκι. Σε απόλυτους αριθμούς απομένουν το λιγότερο 10΄΄ στον Ολυμπιακό να εκδηλώσει επίθεση, ανεξαρτήτως κατάληξης της “πράσινης” επίθεσης, αρκεί να εξασφαλιστεί ριμπάουντ.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δίνει εντολή για φάουλ. Χωρίς να συμβουλευτεί κανένα. Με το που βλέπει τον Παπανικολάου δίπλα στον Καλάθη, του το λέει χωρίς δισταγμό. Το τεχνικό του επιτελείο τον κοιτάζει έκπληκτο. Αυτός απαντάει: “αφού ο Καλάθης δεν βάζει τις βολές”.
Εναλλακτικό σενάριο Α: ο Καλάθης βάζει τις βολές. Ο Ολυμπιακός ψάχνει τριποντο νίκης, δεν το βρίσκει, νίκη του “τριφυλλιού”.
Εναλλακτικό σενάριο Β: ο Καλάθης βάζει μία βολή. Ο Σπανούλης μπλέκεται, σουτάρει ή πασάρει λάθος, νίκη του Παναθηναϊκού.
Βάλτε το χέρι στην καρδιά και πείτε μου, όχι αν θα αποθεωνοταν ο προπονητής του Ολυμπιακού – κανείς άλλωστε δεν αποθεώνεται σε ήττα . Απλά διερωτώμαι πόσοι θα εξακολουθούσαν να συζητούν για έναν προπονητή ο οποίος είχε το θάρρος να χαράξει τον δικό του, σινατρικό τρόπο στο ματς. My way.
Στην πραγματικότητα, ο Σφαιρόπουλος είχε περισσότερα να χάσει παρά να κερδίσει από αυτή του την επιλογή. Αν πήγαινε στην πεπατημένη, δεν θα βρισκόταν ουδείς να τον κατηγορήσει για ποιο λόγο δεν έκανε φάουλ στα 26΄΄, με 10΄΄ διαθέσιμα για την επίθεση της ομάδας του. Θα έχανε, ή θα κέρδιζε, απολύτως συμβατικά. Όλοι μας μιλάμε για ρίσκο, όμως στο δικό του μυαλό δεν υπήρχε τέτοιο, γιατί στην ανάλυση των τελευταίων 34 δευτερολέπτων υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: δεν έχει στη διάθεση του τάιμ άουτ.
Γνωρίζοντας πως ο Καλάθης σούταρε πριν ξεκινήσει το παιχνίδι με 56% βολές (10/18) και πως σε περίπτωση που δεχτεί η ομάδα του καλάθι δεν μπορεί να σταματήσει το χρόνο για να σχεδιάσει την τελευταία επίθεση, υπολογίζει σε 8΄΄ τις πιθανότητες και επιλέγει με ποιο τρόπο θα διεκδικήσει τη νίκη. Στο δικό του μυαλό, στην ουσία δεν υπάρχει ρίσκο: ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν τζογάρει το ματς σε ένα ζευγάρι βολών και σε μια έμπνευση του Σπανούλη.
Η δυσκολότερη δουλειά του 49χρονου τεχνικού δεν είναι στιγμές σαν και αυτή του τελευταίου λεπτού στο Μαρούσι: την επόμενη φορά μπορεί η έμπνευση του να γίνει ένα μεγαλοπρεπές airball, αφού συμβόλαιο με την επιτυχία και την τύχη δεν έχει κανείς. Ο κόουτς του Ολυμπιακού θα είναι επιτυχμένος αν καταφέρει να κρατήσει σε όλη τη σεζόν τους παίκτες τους δημιουργικά δυσαρεστημένους.
Άλλωστε, ποιος μπορεί να αρνηθεί στους Παπανικολάου, Χάκετ, Λοτζέσκι, Γκριν, Μάντζαρη και σία ότι η ποιότητα τους δεν έχει ένα ταμπελάκι δίπλα που γράφει “25 λεπτά”; πως ο Παπαπέτρου θα βγάλει τη χρονιά στο “4” απλώς γιατί η ποιότητα του τον κάνει επαρκή και εκεί, ενώ στο “3” είναι που νιώθει πραγματικά άνετα; πως ο Γιάννης Αθηναίου ήταν διεθνής το περασμένο καλοκαίρι αλλά δεν χωράει στη 12άδα; Ευερέθιστοι, αχόρταγοι και εγωιστές όπως τα μικρά παιδιά, οι παίκτες είναι ευχαριστημένοι μόνο αν παίζουν, ει δυνατον και λίγο περισσότερο απ΄ όσο θεωρητικά αξίζουν.
Το βράδυ της Παρασκευής στο Ο.Α.Κ.Α, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είχε 11 παίκτες έτοιμους ανά πάσα στιγμή να μπουν στο ματς και να κάνουν αυτό που χρειαζόταν: 7 μαζεμένους πόντους και άμυνες όπως ο Χάκετ, δύο ριμπάουντ στο…Θεό από τον Γιάνγκ σε τρομερές μονομαχίες με τον Σινγκλτον, φάουλ, σκριν, μια έξτρα πάσα.
Η πορεία προφανώς δεν θα είναι ευθεία: από βραδιές όπως αυτή της Βιτόρια ως αυτή της Παρασκευής, υπήρξε η παραφωνία της Κωσταντινούπολης και η 48ωρη προειδοποίηση στον Γκριν. Σε αυτή τη διαδρομή, ο θηριοδαμαστής Σφαιρόπουλος ξέρει πως οι νίκες θα δίνουν ηρεμία και οι ήττες αφορμή για μουρμούρα. Comes with the job, που λένε και οι Αμερικανοί: έτσι είναι η δουλειά.
Κατά τα λοιπά, ο Ολυμπιακός δείχνει να ξεπερνά για τα καλά το σύμπλεγμα που τον διακατείχε για χρόνια στο “πράσινο” άντρο, αφού ο αρχηγός του βρίσκει πλέον τους τρόπους να δίνει μοναδικές παραστάσεις, μακριά από τους εφιάλτες των πρώτων επισκέψεων στα παλιά του λημέρια και να δείχνει το δρόμο στους υπόλοιπους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τόσο ο ίδιος, όσο προφανώς και η ομάδα του δεν το…παρακάνουν ώρες ώρες.
Από τη στιγμή της επιστροφής του στο παιχνίδι, 05:54 για το φινάλε, ο Ολυμπιακός μετατρέπεται σε μια στατική ομάδα, με τον κάπετάνιο να κρατάει το τιμόνι – μπάλα στην κορυφή του τριπόντου και τους υπόλοιπους να περιμένουν την έμπνευση του. Η συγκεκριμένη κατάσταση μπορεί να είναι απολύτως κατανοητή (και ενδεικτική μαζί) όταν μιλοάμε για τελευταίο δίλεπτο, όμως οι ερυθρόλευκοι κατέφυγαν στο V-plan από αρκετά νωρίτερα και λίγο έλλειψε να το πληρώσουν, αφού έγιναν εξόφθαλμα προβλέψιμοι ακόμα στον πιο αδαή από μπάσκετ.
Φυσικά, από τη στιγμή που ο Σπανούλης θυμίζει σεζόν…Λονδίνου και οι νίκες έρχονται, όλα μοιάζουν καλώς καμωμένα. Εντούτοις μερικά πράγματα δεν εξαρτώνται μόνο από το τελικό αποτέλεσμα και φαντάζομαι πως σε βάθος χρόνου ο Ολυμπιακός θέλει να βγάζει στο παρκέ και τους υπόλοιπους τρόπους να κλείνει τα ματς, αφού οι βραδιές δεν είναι όλες ίδιες.
Στο “πράσινο” στρατόπεδο, λόγος για κατήφεια κατ΄ ουσίαν δεν υπάρχει. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε χωρίς Τζέιμς και Γκιστ και ηττήθηκε στις λεπτομέρειες, αν και χρειάστηκεεν έτει 2016 να 3 παίκτες για περισσότερο από 32 λέπτά στο παρκέ και 5 παίκτες για περισσότερα από 27, τη στιγμή που στο αντίπαλο στρατόπεδο κανείς πλην Σπανούλη (27:55) δεν έπαιξε περισσότερα από 23. Το καθιερωμένο…σκάσιμο του Καλάθη στο τελευταίο δεκάλεπτο κόστισε σε φαιά ουσία και εν τέλει σε δημιουργία, ενώ και η χημεία διαταράχτηκε σημαντικά αφού το – αλλάζουμε παντού και πνίγουμε τον αντίπαλο – σχήμα με Γκιστ – Σινγκλτον δεν ήταν διαθέσιμο.
Προφανώς δεν είναι δυνατόν σε μια ομάδα του μεγέθους του Παναθηναϊκού να είναι κανείς ευχαριστημένος μετά από μια ήττα, και ειδικά από τον Ολυμπιακό εντός έδρας. Τα μέτωπα είναι πολλά και όχι εύκολο να λυθούν: ο Μπουρούσης δεν θυμίζει σε πολλά τον σέντερ – ορχήστρα της περσινής Λαμποράλ, ο Νίκολς ψάχνει τον ρόλο του, ο Χαραλαμπόπουλος δεν είναι πουθενά, ενώ το σταυρόλεξο Γκιστ έχει περισσότερες από μια απαντήσεις: συντηρητική αγωγή και μεταγραφή 2μήνου/χειρουργείο και μεταγραφή σεζόν.
Ο Τσάβι Πασκουάλ παρουσιάζει μια δυσκολοκατάβλητη ομάδα, αυτή που είχε υποσχεθεί και ο Αργύρης Πεδουλάκης μετά τη συντριβή στο Σ.Ε.Φ. Ο Παναθηναϊκός στάθηκε όρθιος και έχασε στις λεπτομέρειες σε Μόσχα, Κωσταντινούπολη, Μαδρίτη και Μαρούσι, πήρε μόνο το θρίλερ με τη Μακάμπι, ακόμα μαθαίνει την ομάδα του και η ομάδα του μαθαίνει αυτόν, εν μέσω συνεχών αγωνιστικών υποχρεώσων και ελάχιστων προπονήσεων.
Τι μένει; Υπομονή και προσεκτικές κινήσεις. Το να προσπαθήσει κανείς να ανέβει δύο – δύο τα σκαλιά συχνά φέρνει κουτρουβάλα και φτου κι από την αρχή. Και έχω την εντύπωση πως στην πράσινη πλευρά της σελήνης, αυτό πλέον πρέπει να το έχουν μάθει καλά.