Ένα δεδομένο υπάρχει μετά την πρώτη αναμέτρηση της ΑΕΚ με την ΤΣΣΚΑ για τον γ’ προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Για να προκριθεί πλέον η Ένωση χρειάζεται ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα, αφού το 0-2 δεν επιτρέπει καν σκέψεις για ανατροπή μέσα στη Μόσχα. Η διαφορά ποιότητας άλλωστε μεταξύ των δύο ομάδων ήταν ξεκάθαρη μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κάτι που το γνωρίζαμε όμως απ’ τη στιγμή της κλήρωσης.
Πάμε τώρα και στα όσα είδαμε το βράδυ της Τρίτης (25/7) στο Ολυμπιακό στάδιο. Πριν το ματς μάθαμε ότι ο Χιμένεθ είχε επιστήσει την προσοχή του στα στημένα των Ρώσων και στο πόσο επικίνδυνοι είναι σε κόρνερ και φάουλ έξω από την περιοχή; Τι έκαναν γι’ αυτό οι “κιτρινόμαυροι”; Μόνο στο α’ ημίχρονο παραχώρησαν πέντε κόρνερ στην ΤΣΣΚΑ. Ήταν απολύτως λογικό λοιπόν, μια φορά να την …πληρώσουν. Όπως κι έγινε.
Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε στο β’ ημίχρονο, με αποτέλεσμα ο Δικέφαλος να δεχθεί παρόμοιο γκολ, αν και κατά την ταπεινή μας άποψη, για την Ένωση τα πάντα τέλειωσαν στο 0-1. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα η ΑΕΚ δεν έκανε το παραμικρό που να προμήνυε διάθεση για ανατροπή της κατάστασης. Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι, στην Πολωνία, παρά την πολλή δουλειά στην τακτική που έκανε καθημερινά ο Χιμένεθ, στάθηκε ελάχιστα στις στατικές φάσεις. Για να μην τον αδικούμε όμως, ενδεχομένως να το έκανε με την επιστροφή της ομάδας στην Αθήνα.
Φυσικά ο λόγος της ήττας δεν ήταν μόνο οι συγκεκριμένες φάσεις. Η ΤΣΣΚΑ έδινε την εντύπωση ότι πήρε αυτό που ήθελε δίχως καν να ανεβάσει στροφές. Μόνο και μόνο η παρουσία συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών της, έφταναν για να κάνουν τη διαφορά. Για παράδειγμα ο Σενίκοφ και ο Φερνάντες ξεχώριζαν με την παρουσία τους κι απ’ τις δύο ομάδες, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα την ποιότητά τους. Και δεν ήταν μόνο αυτοί…
Υπάρχουν πάντως και συγκεκριμένες απορίες – παρατηρήσεις, οι οποίες ενδεχομένως να έπαιξαν εξίσου ρόλο στη διαμόρφωση του αρνητικού αποτελέσματος. Ο Χιμένεθ δουλέυει τόσο καιρό, περισσότερο από κάθε άλλο σύστημα, το 4-4-1-1. Τελικά στο πρώτο επίσημο ματς της σεζόν, κατέβασε την ομάδα με 4-3-3. Πιο πολύ οι παίκτες του φάνηκαν να μπερδεύονται, παρά ο αντίπαλος. Σαν να μην έφτανε αυτό άφησε εκτός τον μοναδικό καθαρόαιμο εξτρέμ που αποκτήθηκε φέτος το καλοκαίρι (Τρόιστασον) και τον (μακράν) πιο έτοιμο επιθετικό περιοχής που είχε στο ρόστερ του (Γιακουμάκης).
Ο Μάνταλος …χάθηκε στο αριστερό άκρο και βοήθησε ελάχιστα, ενώ στην κορυφή της επίθεσης ο Λιβάια αποδείχθηκε ξανά (οπως και στο φιλικό με τη Γάνδη) ανέτοιμος. Επίσης αποδείχθηκε ότι δεν είναι επιθετικός κορυφής, αλλά περιφερειακός. Σε ότι αφορά στην ταχύτητα, μέχρι την είσοδο των Κλωναρίδη και Πατίτο, ήταν εμφανέστατο το πρόβλημα, με τον Χριστοδουλόπουλο να είναι ο μοναδικός στην επίθεση που προσπαθούσε να δημιουργήσει προβλήματα. Έχασε όμως την ευκαιρία του αγώνα, στην οποία αν σκόραρε θα βλέπαμε ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Με τα “αν” όμως δεν γράφονται οι ποδοσφαιρικές ιστορίες κι έτσι η ΑΕΚ οφείλει άμεσα να κοιτάξει μπροστά.
Υ.Γ: Ειλικρινά μοιάζει πρωτοφανής ο τρόπος με τον οποίο γίνεται προσπάθεια να πέσει ΟΛΟ το φταίξιμο της ήττας στον Γιάννη Ανέστη και γενικά στη δουλειά των γκολκίπερς. Όχι ότι ο Έλληνας τερματοφύλακας ήταν αλάνθαστος. Στα γκολ όμως δεν έχει την παραμικρή ευθύνη. Γενικά, κάποιες φορές δίνεται η εντύπωση ότι οι τερματοφύλακες της ΑΕΚ αποτελούν τα εύκολα θύματα της κριτικής κι αυτό είναι τουλάχιστον άδικο.