Για οκτώ παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, ο Γιάννης Μπουρούσης έψαχνε τον τρόπο να γίνει καθοριστικός. Προσοχή: όχι απλά καλός. Ο Παναθηναϊκός δεν τον έντυσε στα πράσινα για να αποκτήσει ένα απλά καλό Έλληνα σέντερ, ούτε το ζητούμενο του Καρδιτσιώτη σέντερ ήταν αυτό επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από το πολυετές σεργιάνι στους άλλους μεσόγειους γείτονες μας, τους Ιταλούς και τους Ισπανούς. Το ζήτημα, που είναι και ένα από τα καίρια ολόκληρης της σεζόν του Παναθηναϊκού, ικανό να εκτοξεύσει ικανότητες και προσδοκίες, είναι να γίνει ο ψηλός καθοριστικός. Αυτός που για ολόκληρη την περυσινή Ευρωλίγκα ανάγκαζε τους αντίπαλους προπονητές να ξεκινούν την στρατηγική τους από το κεφάλαιο “πως σταματάμε τον Μπουρούση”.
Δεν ήταν ποτέ θέμα διάθεσης, αυτή ήταν σταθερά εκεί. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τη βραδιά της Μαδρίτης, που…ανέβαζε πίεση όταν δεν τελείωνε τις φάσεις όπως ξέρει ότι μπορεί. Στο Αλεξάνδρειο, άρχισε να…σταυροκοπιέται όταν έβλεπε το ένα λέι-απ μετά το άλλο να πηγαίνει στο σίδερο, ανεξάρτητα από το αν μάζευε ο ίδιος το ριμπάουντ και εκτέλεσε ένα σκασμό βολές.
Το βράδυ της Παρασκευής λοιπόν, ήταν το πρώτο στο οποίο η νίκη έχει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του. Το πρώτο στο οποίο ο “Μπούρου” ήταν καθοριστικός.
Μετά από ένα πρώτο μέρος στο οποίο σημαδεύτηκε από την light σχήμα της Νταρουσάφακα και έγινε αμυντική πληγή, πήρε το νεύμα όταν ο Ντέιβιντ Μπλατ σημάδεψε τη μοναδική αμυντική αδυναμία του Κρις Σινγκλτον: την άμυνα στο χαμηλό post. Ο Ερντέν έπιασε πελάτη τον συγκλονιστικό στην 1v1 άμυνα απέναντι σε κοντούς φοργουορντ, η Νταρουσάφακα βρήκε ισορροπία και γεωμετρία μαζί και το +12 του ημιχρόνου είχε εξανεμιστεί σε χρόνο ρεκόρ.
Η είσοδος του Μπουρούση, στο 46-41, βοήθησε τον Παναθηναϊκό και να στέιλει στον πάγκο τον Ερντέν μέσω δυο κερδισμένων φάουλ, αλλά και να βρει οξυγόνο στην επίθεση από τις βολές, τη στιγμή η επίθεση ήταν στατική και τα σουτ έβρισκαν σίδερο. Όταν δε στη θέση του πέρασε ο – φαίνομαι πρώην μπασκετμπολίστας – Σαβάς, η διαφορά πήγε στο +8, 56-48 με τρίποντο του Ρίβερς. Στα 6΄44΄΄ αδιάλειπτης συμμετοχής στην τρίτη περίοδο, σούταρε ούτε λίγο ούτε πολύ, 9 βολές, κερδίζοντας 6 φάουλ.
Χρεωμένος με 4ο φάουλ στο φινάλε της τρίτης περιόδου, πέρασε αναγκαστικά το πρώτο πεντάλεπτο της τέταρτης στον πάγκο. Όταν επέστρεψε, το σκορ ήταν 73-70, αφού ο Άντερσον είχε τιμωρήσει την αβάσταχτη πράσινη ελαφρότητα, όταν ο Παναθηναϊκός εκτέλεσε τρίποντο σε 3v1 αιφνιδιασμό.
Όταν η Νταρουσάφακα πήρε το μοναδικό της προβάδισμα στο παιχνίδι, 76-77 με 02:45 στο ρολόι, ο ψηλός πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Από τους υπόλοιπους 8 πόντους του Παναθηναϊκού (χωρίς να προσμετράται το καλάθο του Παππα στο φινάλε, όταν όλα είχαν κριθεί), μόνο 2 δεν πέρασαν από τα χέρια του. Ασίστ στον Καλάθη για να μην κρατήσει πολύ το τουρικό προβάδισμα, το κρίσιμο φόλλου για το 82-78 στο airball του Ρίβερς, δύο βολές για να βάλει το ματσάκι για ύπνο σττο 82-80. Καθοριστικός.
Στα υπόλοιπα, είναι δεδομένο πως τα απροσδόκητα 17 λεπτά του Μάικ Τζέιμς βοήθησαν τον Καλάθη να έχει πιο φρέσκο μυαλό στο φινάλε, τα 12 του Γκέιμπριελ έδωσα λίγες ανάσες ενέργειας, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως αυτή ήταν η διαφορά που βοήθησε τον Παναθηναϊκό να βγάλει με ρεκόρ 2-3 τον δύσκολο Νοέμβριο. Θα συμβεί, νομοτελειακά, όταν ο Τζέιμς βρει ρυθμό και ο Γκάμπριελ βολευτεί όπως μπορεί στα παπούτσια του Γκιστ. Αλλά όχι χθες, όχι τόσο γρήγορα.
Το ματς κερδήθηκε από την προσωπικότητα και την κλάση του ψηλού του Παναθηναϊκού, και αυτό μοιάζει εξίσου καλό σημάδι με την 5η νίκη του “τριφυλλιού”. Με προπονητές και παίκτες να συμφωνούν ότι τα παιχνίδια που κρίνονται στον πόντο θα είναι φέτος πολύ περισσότερα, οι νίκες που θα κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στον αποκλεισμό και τα πλέι-οφ, ανάμεσα στο μειονέκτημα και το πλεονέκτημα της έδρας, θα εξαρτηθούν σε σημαντικό βαθμό από τους παίκτες – προσωπικότητες, αυτούς που μπορούν να σηκώσουν την ευθύνη όταν η μπάλα είναι βαριά.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει υποχρεωτικά πολλούς τέτοιους. Νικ Καλάθης, Γιάννης Μπουρούσης και Κρις Σίνγκλτον δείχνουν να έχουν το απαραίτητο μείγμα κλάσης, εμπειρίας και προσωπικότητας για να πάρουν το βάρος. Τζέιμς, Παππάς, Ρίβερς, Φελντέιν μπορούν να γίνουν οι ήρωες της μίας βραδιάς, αυτοί που πάντα είναι χρήσιμοι, όμως το ζήτημα είναι οι σταθερές.
Κάπως έτσι, στο πράσινο στρατόπεδο μπορούν να χαμογελούν για τον θόρυβο που έκανε η μηχανή του ψηλού το βράδυ της Παρασκευής.
Και να αισιοδοξούν πως αυτό δεν ήταν παρά το…Μπουρσάρισμα της.