Σε μια ομάδα ποδοσφαίρου (και όχι μόνο) υπάρχουν παίκτες “κλειδιά” για την εικόνα και την απόδοσή της. Στον Πανιώνιο, δύο εξ αυτών είναι ο Σπύρος Ρισβάνης για την συνοχή της αμυντικής τετράδας και ο Μανώλης Σιώπης για να καλύπτει όποιον χώρο μένει… ακάλυπτος. Οι δυο τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, έλειπαν από το χθεσινό παιχνίδι. Κι αν η πρώτη απουσία στο μυαλό του Μιλόγεβιτς μπορούσε να διαχειριστεί, καθότι ήταν γνωστή, η δεύτερη προέκυψε τελευταία στιγμή και ανάγκασε τον Σέρβο τεχνικό να αλλάξει τα πλάνα του και την τακτική του. Υποχρεωτικά πέρασε στο ματς τον Σαββίδη, ο οποίος εμφανίστηκε έτοιμος για την ευκαιρία του, καλύπτοντας το κενό του Σιώπη.
Σ’ ένα ακόμα ανταγωνιστικό παιχνίδι ο Πανιώνιος είχε καλή παρουσία και πολλές ευκαιρίες για να “τελειώσει” τον Παναθηναϊκό. Με τον Ενγκόνγκ, αλλά και τον Μασούντ να μην σημαδεύουν σωστά. Προσωπικά στέκομαι περισσότερο στην ευκαιρία του Ιρανού, ο οποίος λειτούργησε φλύαρα λίγο πριν την ισοφάριση. Θα μπορούσε να είχε τελειώσει την ευκαιρία νωρίτερα και να μην δώσει τη δυνατότητα στον Βλαχοδήμο να τον ανακόψει και να του πάρει τη μπουκιά από το στόμα.
Έτσι όπως κύλησε το παιχνίδι, αυτός που βγήκε χαμένος από το τελικό σκορ είναι ο Πανιώνιος, αφού με τόσο καλή εμφάνιση και εξαιτίας μιας αμυντικής αδράνειας έδωσε στον Παναθηναϊκό τον βαθμό της ισοπαλίας.
Κλείνοντας θα ήθελα να σταθώ για μία ακόμα φορά στην ανθρωπιά του Καρίμ Ανσφαριφάρντ, αλλά και γενικότερα στο οικογενειακό κλίμα που επικρατεί στο εσωτερικό της ομάδας. Ο Ιρανός που είναι συναισθηματικό παιδί, μετά την αγκαλιά στον εκ των φροντιστών της ομάδας, Αλέκο Κόντι μετά το γκολ επί του ΠΑΟΚ, αφιέρωσε το γκολ του στον άτυχο Βασίλη Πατσατζόγλου τρέχοντας αμέσως να πάρει τη φανέλα του που υπήρχε στον πάγκο του Πανιωνίου. Δεν το συναντάει κανείς σε πολλές ομάδες αυτό. Στον Πανιώνιο όμως ο ένας είναι στο πλευρό του άλλου. Είτε είναι Έλληνας, είτε ξένος. Είναι πραγματικά μια οικογένεια. Και όσο υπάρχει αυτή η ενότητα εντός των αποδυτηρίων οι “κυανέρυθροι” δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.