Τις τελευταίες μέρες είχα την τύχη να συναντήσω ανθρώπους από το παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου για τις ανάγκες ενός αφιερώματος που ετοιμάζουμε στη NOVA. Το παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου που χάραξε το δικό μας παρόν και μέλλον χωρίς φυσικά να μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό στο πέρασμα των χρόνων. Εμείς απλά το αγαπήσαμε.
Είμαστε κάποιες από τις τελευταίες γενιές που έχουμε έντονα συναισθήματα για το ποδόσφαιρο. Που μπορούμε ακόμα να αντιληφθούμε από πού πηγάζει αυτό το συναίσθημα για τη μπάλα. Πηγάζει από εκείνον τον ρομαντισμό που μας μετέφεραν οι παππούδες και οι πατεράδες μας και που φθίνει χρόνο με το χρόνο, έρμαιο κι αυτός της εμπορευματοποίησης των πάντων, ακόμα και των συναισθημάτων και των αξιών.
Ήδη τις τελευταίες δεκαετίες δεν αγαπάμε το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, σαν γιορτή. Το αγαπάμε σαν νίκη, το μισούμε σαν ήττα. Και παλιά παθιάζονταν για τη νίκη και μελαγχολούσαν στην ήττα. Αλλά ο τρόπος ήταν διαφορετικός. Τα συναισθήματα αυτά συνοδεύονταν από αξίες και ινδάλματα. Στη νίκη θα θυμούνται οι παλιότεροι τρελαινόντουσαν με τον μαχητή Πολυχρονίου. Εκστασιάζονταν σε κάθε γκολ του Θεοφάνη. Υπήρχε ταύτιση. Όχι παράνοια άνευ λόγου και αιτίας.
Αυτό σήμερα λείπει. Το ποδόσφαιρο ως θέαμα και ως ψυχαγωγικό αγαθό δεν αποτελεί προτεραιότητα. Ίσως γιατί δεν έχει πια «ήρωες». Σίγουρα τα ερεθίσματα, οι ανάγκες και οι δυνατότητες έχουν επίσης αλλάξει. Πώς όμως μπορούμε να το βελτιώσουμε όταν ξεχνάμε το παρελθόν; Πώς μπορούμε να το φέρουμε και πάλι στην κορυφή όταν η μισαλλοδοξία και η ψύχωση για νίκη δημιουργούν εχθρότητες;
Ο Κώστας Πολυχρονίου και ο Λώρης Θεοφάνης είναι οι δύο παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές με τους οποίους συνομίλησα για αρκετή ώρα. Μίλησε ο ένας για τον άλλον με αγάπη και γλυκύτητα. Μίλησαν για φιλία αληθινή και στάθηκαν με νοσταλγία σε εποχές τις οποίες δεν μπορεί να βάλει ο νους μας.
Ο “Λώρης” Θεοφάνης
«Το κρέας ήταν η ευτυχία μου. Και μετά να πάω να δω Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Αλλά πρώτα το κρέας, που το βράζαμε όλη μέρα και το κοιτάγαμε όλη η οικογένεια από πάνω να δούμε αν έβρασε, γιατί στην περίοδο της κατοχής το να φάω κρέας ήταν κάτι μαγικό. Ε, αν μετά έβλεπα και Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, υπήρχε κάποιος πιο ευτυχισμένος από μένα;» μου είπε ο Λώρης Θεοφάνης που τα επόμενα χρόνια μεγαλούργησε ως παίκτης του Παναθηναϊκού.
Ο Κώστας Πολυχρονίου
«Ζούσαμε στην Αθήνα. Αλλά αν μέναμε εκεί θα πεθαίναμε. Γι’αυτό μας πήρε ο πατέρας μου όταν ήμουν τριών χρονών και μας έφερε στην Παιανία. Μάζευε κουκουνάρια και πήγαινε και τα πούλαγε για να φτιάξουμε μπομπότα. Αφού έτρωγα πήγαινα σε ένα χωράφι που είχαμε για γήπεδο στην Παιανία και έβλεπα τους Γερμανούς να παίζουν κόντρα στην ομάδα της Παιανίας. Ήθελα πάντα να τους βάζουμε γκολ για να νιώσω ικανοποίηση. Αν δεν τους πειράζαμε, δεν μας πείραζαν. Αλλά φόβος υπήρχε πολύς» είπε ο Κώστα Πολυχρονίου που μερικά χρόνια αργότερα θα έφτιαχνε δελτίο στον Ολυμπιακό, στον οποίο θα τελείωνε την γεμάτη καριέρα του χωρίς να τον αποχωριστεί ποτέ.
Κουβεντιάσαμε για περισσότερη από μία ώρα με τον καθένα. Ένιωθες την ανάγκη τους να μιλήσουν, να μιλήσουν για μπάλα. Για ζωή. Για τα κατορθώματά τους. Να εκθειάσουν όμως και τον αντίπαλο. Έτσι παίρνει δόξα ο νικητής, από την αξία του αντιπάλου. Ο Κώστας Πολυχρονίου είναι 80 ετών και ο Λώρης Θεοφάνης 83.
Ο Θεοφάνης έδωσε και δίνει μάχη με την παλιοαρρώστια. Εδώ και δώδεκα χρόνια τη νικάει! Ξέρετε πως; Έκανε λέει μια συμφωνία με τον Χάρο, να κατεβαίνει στον Άδη να εκτελεί πέναλτι κι αν το βάζει να του χαρίζει έξι μήνες ζωή. Έχει βάλει πολλά ως τώρα και συνεχίζει απτόητος. Μέχρι και τον Γιασίν νίκησε μου είπε!
Είναι δύο από τους παππούδες της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου που αξίζουν τον σεβασμό και την προσοχή μας. Όπως την προσοχή μας αξίζουν και πολλοί ακόμα παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα ή προβλήματα υγείας όπως οι Στέλιος Παναγιωτίδης και Γιώργος Ανδρέου, μέλη και οι δύο του αήττητου πρωταθλήματος του Παναθηναϊκού το 1964… (Παρεμπιπτόντως οι δυο τους χρειάζονται το ενδιαφέρον και τη βοήθεια όλων μας!)
Κι αν κάποιοι έχουν τις ιδιοτροπίες τους δεν έγινε και τίποτα, σάμπως οι παππούδες μας δεν έχουν;
