Οι τέσσερις μεγάλοι που κάθονται στο ίδιο τραπέζι, η τρόικα FIFA/UEFA είναι τα αισιόδοξα μηνύματα, απέναντι σε προέδρους, όπου η σιωπή τους και μόνο αποτελεί μεγάλη προσφορά για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σε λίγες ώρες ξεκινάει το πρωτάθλημα, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Κάποτε… ο κόσμος περίμενε την κλήρωση και αμέσως ήξερε το πρόγραμμα της ομάδας του. Γνώριζε σε ποιες εκδρομές θα πάει. Είχε ήδη πάρει το διαρκείας του. Ανυπομονούσε για την πρώτη αγωνιστική.
Σήμερα… Δεν ξέρω καν πόσοι γνωρίζουν ότι ξεκινάει ο νέος ποδοσφαιρικός μαραθώνιος. Οι μεγάλες ομάδες αρχίζουν με… προπόνηση, μια και οι εντός έδρας συναντήσεις τους θα είναι κεκλεισμένων των θυρών – πόσο αποκρουστικό θέαμα. Προσπαθώ να μπω στη θέση των φιλάθλων των ομάδων: Ξεκινάει το πρωτάθλημα και μετρημένοι στα δάχτυλα ίσως και του ενός χεριού είναι οι παίκτες με τους οποίους είναι ταυτισμένοι.
Είσαι Ολυμπιακός; Να έχεις δεθεί με τον Φορτούνη, ίσως κάτι να φτιάχνεται και με τον Καπίνο.
Είσαι Παναθηναϊκός; Μετά τον Μπεργκ το χάος, ή αλλιώς ο Ζέκα. Είναι τόση η ανάγκη ταύτισης που ο Τσάβες τείνει να γίνει σύμβολο. Και βέβαια, η αναγνώριση στο πρόσωπο του Ουζουνίδη, είναι τόσο μεγάλη, δυσανάλογη ακόμη και με τα χρόνια που πρωταγωνιστούσε με τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Είσαι ΑΕΚ; Μάνταλος με κλειστά μάτια και… Αραούχο, ανεξαρτήτως αν ανήκει στην ομάδα.
Είσαι ΠΑΟΚ; Με την μέτρια χρονιά που έκανε πέρυσι ο Κλάους, χάθηκε το δέσιμο με ένα “δικό μας παιδί”. Πάλι καλά που σκοράρει ο Πρίγιοβιτς δηλαδή, σε ένα ρόστερ πάντως, που το ελληνικό στοιχείο απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό.
Στρέφεις το βλέμμα σου στις λεγόμενες “μικρομεσσαίες” ομάδες. Τι να πρωτοπείς για αυτές. Αν οι μεγάλοι σύλλογοι της χώρας έχουν γίνει υποχείρια των αφεντικών τους, σε ένα προσωπικό παιχνίδι εξουσίας, συμφερόντων, πολιτικής και επικοινωνίας, οι μικροί είναι δεμένοι χειροπόδαρα, σε μικροσυμφέροντα. Σχεδόν καμία ομάδα επενδύει στη σχέση της με το στοιχείο της πόλης (εξαίρεση ο Πανιώνιος), καμία ομάδα δουλεύει σε επίπεδο ακαδημιών, ώστε να δημιουργήσει νέα είδωλα, νέους παίκτες και κατ επέκταση νέα έσοδα από την πώληση τους. Αναρωτιέμαι γιατί οι ομάδες δεν δημιουργούν νέους Αρμύλαγους, Κεχαγιάδες, Ξανθόπουλους, ποδοσφαιριστές που στο άκουσμα του ονόματός τους και ας μην ήταν οι τοπ, κατευθείαν συνδέονται με ομάδες. Αναρωτιέμαι γιατί οι παράγοντες δεν αντιμετωπίζουν το γεγονός ότι πλέον ο μέσος όρος των εισιτηρίων τους είναι για κάποιες απ’ αυτές τριψήφιος και για τις υπόλοιπες τετραψήφιος, έχοντας το 1 μπροστά.
Οι αδύναμοι, που ποτέ δεν αναγνωρίζουν ευθύνες στον καθρέφτη τους, είναι αυτοί που ως επί το πλείστον “κλαίγονται” για τα χρήματα που δεν έχουν, για τα μειωμένα έσοδα, για τις συνθήκες και όλα τα υπόλοιπα. Ας αποφασίσουν αν είναι αδύναμοι που δεν μπορούν να τα φέρουν εις πέρας ή αν είναι εκείνοι που διοικούν το ποδόσφαιρο, υπερνικώντας πολλές φορές κυβερνήσεις και δικαστικές αρχές. Και τα δύο πάντως, δεν μπορεί να είναι… Και βέβαια, αν σταματήσουν να μιλούν, να απασχολούν τα media με δηλώσεις, διαρροές, ανακοινώσεις, θέσεις υπαλλήλων, μπράβους και στρατούς τους (δημοσιογραφικούς ή οπαδικούς), να είναι βέβαιοι, πως δεν πρόκειται να λείψουν από κανέναν. Και θα έχουν προσφέρει πάρα πολλά στο ποδόσφαιρο και στην κοινωνία με τη σιωπή τους.
Θα μπορούσε εύστοχα να μου πει κανείς “για πάρτι θα έπρεπε να ξεκινάμε, και μας κάνεις κηδεία;”. Δίκιο έχεις φίλε μου εσύ που θα κάνεις τη συγκεκριμένη σκέψη. Συγχώρεσέ με που μου λείπει το ελληνικό ποδόσφαιρο, οι όμορφες Κυριακές, τα σχεδόν γεμάτα γήπεδα, τα συνθήματα για τους παίκτες. Έτσι το ζήσαμε, έτσι το αγαπήσαμε και φαντάζομαι ότι έγινε κατανοητό από τις πρώτες γραμμές της επικοινωνίας μας.
Ως αισιόδοξος άνθρωπος όμως, και όσο δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει κατ επιλογή η νοοτροπία των προέδρων να θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι το ποδόσφαιρο, έχω μία ελπίδα που πηγάζει από τους τέσσερις ισχυρούς. Αυτοί κινούν τα νήματα, αυτοί έχουν κάνει εγκλήματα εναντίον του ποδοσφαίρου, η δική τους ώρα είναι. Τους μήνες του καλοκαιριού, με αφορμή τα τηλεοπτικά, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι. Συζήτησαν, διαφώνησαν, προσπάθησαν να συνεννοηθούν και τα κατάφεραν. Ό,τι πιο αισιόδοξο είναι η δική τους επικοινωνία. Μακάρι να μην ισοπεδωθούν όλα μετά το πρώτο λάθος σφύριγμα. Έχω και μία ελπίδα ότι είναι η κατάλληλη περίοδος ώστε ο ρόλος της FIFA/UEFA να αποδώσει. Νέα εποχή στην ΕΠΟ, μακάρι η ποδοσφαιρική τρόικα να λειτουργήσει υπέρ του παιχνιδιού και όχι υπέρ κάποιου στρατοπέδου. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…