Η εθνική ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της στο τουρνουά Ακρόπολις και πλέον μετράει αντίστροφα για το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ. Λίγα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στις μέρες που απομένουν και η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει. Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα δεν είναι 100% έτοιμη. Για να είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς το ποσοστό αυτό δεν φτάνει καν το 80% με κριτήριο τις τρεις εμφανίσεις του Ακρόπολις.
Τα αμυντικά λάθη είναι πολλά, η άμυνα στο πικ εν ρολ μέτρια, οι λύσεις στην επίθεση του μισού γηπέδου περιορισμένες. Όλα αυτά δημιουργούν αθροιστικά ένα πολύ μεγάλο μέγεθος ατελειών για να αισιοδοξεί κάποιος ότι μπορεί να διορθωθούν σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας. Συνεπώς υπάρχουν πολλοί λόγοι να μην είμαστε αισιόδοξοι και λιγότεροι για να αισιοδοξούμε. Κάπως έτσι…
Μόνο που ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν συνταγές fast food λύσης των προβλημάτων. Η δωδεκάδα της εθνικής αποτελείται από παίκτες υψηλής εμπειρίας και παραστάσεων. Οι περισσότεροι παίζουν σε ομάδες της Ευρωλίγκας, ο Παπαγιάννης έχει πάρει ήδη την πρώτη του γεύση από το ΝΒΑ και ακόμη και οι δύο τελευταίοι παίκτες στο rotation του Μίσσα (Αντετοκούνμπο και Μπόγρης) δεν είναι αμελητέες ποσότητες. Σπάνια είχαμε την πολυτέλεια ενός τόσο «γεμάτου» σε ταλέντο και εμπειρίες ρόστερ. Το μεγάλο πρόβλημα για τη συγκεκριμένη ομάδα δεν είναι αγωνιστικό. Καταλήγει να είναι αγωνιστικό.
Μια εθνική ομάδα (όχι η συγκεκριμένη αλλά οποιαδήποτε στον πλανήτη) αποτελείται δυνητικά από τους 12 καλύτερους διαθέσιμους παίκτες της χώρας. Είναι λογικό για τα δεδομένα του αθλητισμού οι 12 αυτοί παίκτες να έχουν διαφορετική ατζέντα στο μυαλό τους και να αντιπροσωπεύουν 12 διαφορετικά «εγώ». Σε μερικές, δε, περιπτώσεις υπερ-ανεπτυγμένα «εγώ» που εμποδίζουν τη δημιουργία μιας ομάδας. Δεν ξέχασαν οι συγκεκριμένοι παίκτες ξαφνικά τα βασικά του μπάσκετ, πράγματα που δουλεύουν όλο το χειμώνα στις ομάδες τους. Προφανώς αυτή τη στιγμή κυριαρχούν μέσα στην ομάδα τα «εγώ» και όχι τα «εμείς».
Η ιστορία της φυγής του Αντετοκούνμπο που έχει τις ρίζες και τις αιτίες της όχι μόνο στον τραυματισμό του αλλά και σε ζητήματα που προέκυψαν μέσα στην ομάδα, οι καβγάδες και τα προβλήματα είναι οι τυπικές εκφράσεις του «εγώ» και όχι του «εμείς». Προσοχή: Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι παλαιότεροι έχουμε βιώσει πολύ χειρότερες καταστάσεις στην εθνική ομάδα ειδικά τα χρόνια που ακολούθησαν το 1987 και την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. Καταστάσεις που κάνουν τις σημερινές να μοιάζουν με πείσματα κακομαθημένων παιδιών. Με μια θεμελιώδη διαφορά: Οι παίκτες εκείνης της γενιάς όταν έμπαιναν στο γήπεδο άφηναν τις διαφορές τους έξω από τις γραμμές και κατάφερναν να συνεργαστούν. Οι σημερινοί παίκτες είναι φανερό ότι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο. Ίσως γιατί λείπουν οι προσωπικότητες στα αποδυτήρια που θα μπορέσουν να ενώσουν τα ετερόκλητα κομμάτια του παζλ.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτή η εθνική μπορεί να φτάσει πολύ μακριά και να μας εκπλήξει το ίδιο εύκολα με μια παταγώδη και γρήγορη αποτυχία. Η μικρή διαχωριστική γραμμή που θα κάνει τη διαφορά είναι μια: Αν σε αυτές τις λίγες μέρες βρεθεί ο τρόπος οι διεθνείς να καθαρίσουν το μυαλό τους και να μετατρέψουν τα προβλήματα της ομάδας σε θετική ενέργεια και το «εγώ» σε εμείς τα πράγματα θα πάνε πολύ καλά. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να ενεργοποιηθούν εντός της ομάδας δυνάμεις και ροπές που για την ώρα δεν έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Με αποτέλεσμα όλα τα προβλήματα να μεταφέρονται και μέσα στις τέσσερις γραμμές και να μεταφράζονται σε μια σειρά άλυτων μπασκετικών προβλημάτων. Το ζητούμενο λοιπόν είναι από σήμερα μέχρι το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ οι διεθνείς να καταφέρουν να καθαρίσουν το μυαλό τους και να μεταφέρουν τον εγωισμό τους από τα αποδυτήρια στο παρκέ.