Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Μόνο που κάποιες πληγές θα αιμορραγούν αιωνίως. Ρωτήστε τους οικείους των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας της Σαπεκοένσε. Ποτέ δε θα κλείσει η πληγή τους. Και το μυαλό πάντα θα γυρίζει στο όνειρο που κατέληξε εφιάλτης.
Η Σαπεκοένσε ανακηρύχθηκε τιμητικά νικήτρια του Κυπέλλου Σουνταμερικάνα. Σε μία βαθιά συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα, ο πρόεδρος του βραζιλιάνικου συλλόγου, Πλίνιο Νταβίντ Ντε Νες Φίλιο σήκωσε το κύπελλο ψηλά. Για να χαρούν οι ψυχές των θυμάτων. Των μελών ενός ποδοσφαιρικού τμήματος που ζούσαν επί σειρά ετών ένα όνειρο. Και πριν από την κατάκτηση της κορυφής, βρέθηκαν στον ουρανό.
Στην ομιλία του τα λόγια έβγαιναν μετά βίας από το στόμα του. Ποιος ξέρει πόσες εικόνες θα περνούσαν από το μυαλό του. Στο τέλος, ζήτησε από τον εκπρόσωπο της Ατλέτικο Νασιονάλ, της αντιπάλου της Σαπεκοένσε στον τελικό, να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο. Αγκαλιάστηκαν όπως οι συγγενείς πρώτου βαθμού.
Ναι, οι τραγωδίες καθαρίζουν για λίγο το μυαλό μας. Μας υπενθυμίζουν πως είμαστε περαστικοί από τούτο εδώ τον κόσμο. Και μας «προτρέπουν» να κάνουμε κάτι για να τον αλλάξουμε, για να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας. Όμως, ο χρόνος αποπροσανατολίζει και μας οδηγεί στα ίδια λάθη.
Σκεφτόμουν πόσα δάκρυα πια θα πρέπει να τρέξουν για να αλλάξει η καθημερινότητά μας στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Στα μέρη μας, έχουν χαθεί ζωές στα γήπεδα. Για παράδειγμα, μία φωτοβολία έκοψε το νήμα της ζωής του Χαράλαμπου Μπλιώνα το 1986. Αλλά οι φωτοβολίδες επέστρεψαν στα ελληνικά γήπεδα.
Δε θα αραδιάσουμε άλλες παραβατικές συμπεριφορές. Αλλά πραγματικά από σύμπτωση και τύχη δεν έχουμε θρηνήσει πολλά θύματα στα ελληνικά γήπεδα. Απλώς, τι άλλο θα πρέπει να γίνει στο μέλλον ώστε τα πάθη μας να γίνουν ελεγχόμενα και το ποδόσφαιρο διασκέδαση; Όταν οι εικόνες με οικογένειες και ανακατεμένους οπαδούς από τις εξέδρες στα ντέρμπι του ισπανικού πρωταθλήματος, γίνουν μέρος της ποδοσφαιρικής μας κουλτούρας.
Πόσα δάκρυα πια πρέπει να τρέξουν; Αλήθεια, πόσα; Επαναλαμβάνουμε, περαστικοί είμαστε. Ας αλλάξουμε ρότα για να αφήσουμε κάτι ως ποδοσφαιρική κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Αξίζει τον κόπο…