Δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί κάθε αγωνιστική εβδομάδα του Παναθηναϊκού θυμίζει διαγώνισμα χημείας. Πέρα από τις ελάχιστες δυνατές σταθερές των Καλάθη – Σινγκλτον – Ρίβερς , οι “πράσινοι” του Τσάβι Πασκουάλ ψάχνουν κάθε φορά τον τρόπο. Κάποιες φορές κερδίζουν, άλλες όχι. Το ζήτημα είναι στο παιχνίδι. Και πως ο χρόνος, αν τον διαχειριστούν σωστά, θα λειτουργήσει ευεργετικά.
Ένας κομβικός περιφερειακός τραυματίζεται (Τζέιμς). Ο άλλος δουλεύει υπερωρίες (Καλάθης). Ο προπονητής φεύγει (Πεδουλάκης), ένας άλλος έρχεται (Πασκουάλ). Ο πιο σημαντικός παίκτης σε όρους ποιότητας/παλαιότητας/επιδραστικότητας χάνει το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι όλη τη σεζόν (Γκιστ). Ένας άλλος πηδάει στο τρένο για να μπει στα παπούτσια του (Γκέιμπριελ). Στην πορεία προκύπτει ελεύθερος ένας σπάνιος σκόρερ με την ταμπέλα του προβληματικου (Τζεντίλε). Μέσα στην αναπόφευκτη σύγχυση, το δεύτερο τριάρι (Χαραλαμπόπουλος) και το δεύτερο δυάρι της ομάδας (Παππάς) εξορίζονται στο βάθος του πάγκου.
Μετά από όλα αυτά, αν πιστεύει κανείς πως ο Παναθηναϊκός Superfoods θα έπρεπε να είναι σε θέση να κερδίζει δύο σερί πραγματικά ανταγωνιστικά παιχνίδια της Ευρωλίγκας με τον ίδιο τρόπο, να σηκώσει το χέρι του και να παραλάβει το Νομπέλ χημείας.
Το παιχνίδι με την Εφές κερδήθηκε στη βάση του πείσματος, του ενστίκτου επιβίωσης, ενός δύσκολου σφυρίγματος που την κρίσιμη στιγμή πήγε με τους γηπεδούχους. Δεν είναι μικρό πράγμα να κερδίζει κανείς αγώνες του τεντωμένου σχοινιού δίχως προστατευτικό δίχτυ: η ενέργεια από τέτοιες in extremis επιτυχίες απλώνει αυτοπεποίθηση και πνεύμα νικητή στα κύτταρα κάθε ομάδας, πολύ διαφορετική από το υπνωτικό που συχνά κρύβουν περήφανες 20άρες. Επιπλέον, αφήνουν όλο το χώρο στον προπονητή να κρατά την ομάδα του στα κόκκινα.
Με το πρόγραμμα να γράφει Ολυμπιακός/Φενέρ/Μπαρτσελόνα/Ερυθρός Αστέρας/Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός καλείται να απαντήσει σε ένα σωρό ερωτήματα:
• Μπορούν να κάνουν το (καλό) παιχνίδι τους στο ίδιο ματς Καλάθης και Τζέιμς; Ως τώρα, η εξαίρεση στον κανόνα του “όχι” είναι το ματς με τη Λαμποράλ, αφού οι περίπατοι με φαντάσματα τύπου Γαλατά και Μιλάνο δεν προσφέρονται για συμπεράσματα. Η παρουσία τους στην ίδια πεντάδα αφαιρεί είτε απειλή από το “2” (όταν εκεί είναι ο Καλάθης, όπως με την Εφές), είτε την έκρηξη στο παιχνίδι του Τζέιμς, κερδίζοντας ταυτόχρονα σε αμυντική ικανότητα και πίεση στη μπάλα. Ο μικρούλης Αμερικανός δεν έχει το κορμί του Ρίβερς για να βγει από σκριν και να εκτελέσει και παραείναι ερωτευμένος με τη μπάλα για να είναι αποτελεσματικός χωρίς αυτήν, όπως και ο Νικ, για λίγο διαφορετικούς λόγους. Μετά το δείγμα της Πυλαίας, ο Καλάθης μπήκε σε δεύτερο σερί ματς ντυμένος σκόρερ, με τη φορεσιά να μην του ταιριάζει καθόλου. Όχι τυχαία, μετά τη μαύρη τρύπα με τον Ολυμπιακό (αξιολόγηση 1), ουδείς θα στοιχημάτιζε ότι πέρασε κάτι λιγότερο από 28 λεπτά στο παρκέ κόντρα στην Εφές. Το 5 στο ranking λέει τη σκληρή αλήθεια και το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο από το αν ο στρατηγός του Παναθηναϊκού έχει το δικαίωμα να περάσει το δικό του ντεφορμάρισμα.
• Θα βρεθεί αξιόπιστος τρόπος να γίνει παίκτης της ομάδας ο Σάντρο Τζεντίλε; Ο Ιταλός ήταν απολαυστικός στην πρώτη περίοδο, παίζοντας κατά κανόνα το αγαπημένο του Gentile Vs. the world, πάει να πει “μόνος μου και όλοι σας”. Στο τοπ επίπεδο, το κόλπο σπανίως πιάνει, ακόμα και αν η κλάση του δεν αμφισβητείται. Αν γίνει μέρος του μηχανισμού της ομάδας, θα μετατραπεί σε πυρηνικό όπλο.
• Βρίσκεται ή όχι ο Κένι Γκέιμπριελ στο ενεργό rotation της ομάδας; μετά από 2.5 παιχνίδια θεατής, ο Αμερικανός βρήκε ανεμενόμενα χρόνο συμμετοχής, αφού η Εφές είναι γεμάτη από αθλητικούς φόργουορντ. Πάντως, ο πρώην Ρεθυμνιώτης δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής σε Basketleague/κύπελλο, οπότε το θέμα ομοιογένεια γίνεται και εδώ περίπλοκο. Αν όχι, οι Φώτσης/Νίκολς θα μοιραστούν τη θέση, αλλά η γεωμετρία της ομάδας θα είναι συνεχώς εύθραυστη.
• Ο Γιάννης Μπορούσης είναι παίκτης, όχι σωτήρας. Το βράδυ της Παρασκευής είχε καύσιμο το πάθος και τον εγωϊσμό να αποδείξει πράγματα μετά τη μαύρη τρύπα στο Σ.Ε.Φ, αλλά μετά από καιρό η ομάδα έπαιξε και για αυτόν. Πήρε τη μπάλα στο σωστό χρόνο και τόπο, τελείωσε αρκετές φάσεις, έγινε σταθερός πόλος στο χαμηλό ποστ σε ομάδα που τέτοια πολυτέλεια δεν έχει από άλλον ψηλό, κατέθεσε ενέργεια, αυταπάρνηση, εν τέλει αποτελεσματικότητα. Μοιάζει αρκετά σαφές πια ότι ο Παναθηναϊκός οφείλει να βοηθήσει τον σέντερ του να ξανανιώσει σημαντικός και στην πορεία να ζητήσει και το αντίστροφο.
• Θα βρεθεί τρόπος να προσφέρει σε ημι-σταθερή, έστω, βάση, ο Ντιμίτρις Νίκολς στην επίθεση; η παρουσία του Αμερικανού στο “3” δίνει στον Παναθηναϊκό το πιο ευέλικτο αμυντικό του σχήμα (Νίκολς – Φώτσης/Γκέιμπριελ – Σινγκλτον), αλλά το “τριφύλλι” ελάχιστα έχει βρει τρόπους να αναδείξει το αξιόπιστο σουτ του…Δημήτρη από μέση και μακρινή απόσταση. Φέτος σουτάρει 38.9% από το τρίποντο – όχι κι άσχημα, ε;
“Κάθε εβδομάδα πρέπει να βελτιωνόματε”, ομολόγησε ο Τσάβι Πασκουάλ μετά το τέλος του θρίλερ με την Εφές. Περισσότερο κι από το να ανακαλύπτει νέους ήρωες και τρόπους κάθε βράδυ, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να βρει τις σταθερές στο παιχνίδι του, αυτές που μπορούν να βρεθούν στα μέσα του Γενάρη μετά από 3.5 μήνες γεμάτους ανακατατάξεις. Όταν αυτές βρεθούν, η επανάληψη θα γίνει η μητέρα της μάθησης, οι αδυναμίες θα κρύβονται ευκολότερα και το μέταλλο όλο και περισσότερο άθραυστο.
Έχω την αίσθηση πως ο συμπαθής Τσάβι θα προτιμούσε τα δύο ακόμη ντέρμπι με τον Ολυμπιακό να ήταν προγραμματισμένα για τον Φλεβάρη και όχι στις επόμενες 20 ημέρες. Ο χρόνος μπορεί να γίνει ισχυρός σύμμαχος στο πράσινο στρατόπεδο, αλλά οι “αιώνιες” μονομαχίες έχουν τον τρόπο τους να τρελαίνουν την πυξίδα νικητών και ηττημένων.