Η φρενήρης πορεία που διέγραψε ο Ατρόμητος άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του προπονητή από τον Γιώργο Κορακάκη είναι πλέον παρελθόν. Και είναι παρελθόν εδώ και αρκετές εβδομάδες.
Τα δύο τελευταία αποτελέσματα όμως με Πανιώνιο και ΑΟΚ δείχνουν πως η ομάδα χρειάζεται άμεσα αναπροσδιορισμό των στόχων της αλλά και του τρόπου παιχνιδιού της. Ο Γιώργος Κορακάκης τόνισε πως πρέπει να γίνουν τομές.
Σε ότι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι οι τομές αυτές πρέπει να γίνουν από τον ίδιο τον Έλληνα τεχνικό. Ο ίδιος καλείται να διαχειριστεί την πρώτη μεγάλη «κρίση» της προπονητικής του καριέρας στο υψηλό επίπεδο και έχει την στήριξη της διοίκησης στο να το κάνει.
Αρχικά θα πρέπει να αλλάξει την νοοτροπία της ομάδας του. Το πνευματικό το επίπεδο των παικτών του Ατρόμητου όταν ένα παιχνίδι δεν βγαίνει με βάση το αρχικό πλάνο παίρνει κάτω από τη βάση. Ανεξήγητο άγχος, αποπροσανατολισμός, αναρχία και έλλειψη συγκέντρωσης κάνουν την εμφάνιση τους τον τελευταίο καιρό.
Η μία μόλις νίκη στα τελευταία έξι ματς δεν είναι η απόδειξη, αλλά είναι το αποτέλεσμα του σκεπτικού του συνόλου των παικτών. Σαφώς και ο Ατρόμητος έχει ανεβάσει τον πήχη τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα οι απαιτήσεις στον σύλλογο να είναι ιδιαίτερα αυξημένες.
Ωστόσο παίζουν μπάλα και οι αντίπαλοι. Και όταν μιλάμε για ομάδες όπως ο Πανιώνιος με την εκπληκτική χημεία των τελευταίων ετών, η ο ΑΟΚ του Μιχάλη Γρηγορίου ο οποίος είναι μετρ στο ν διαβάζει αντιπάλους τότε μοιραία έρχονται και τα δύσκολα. Εκεί ο Ατρόμητος πασχίζει στον τομέα της δημιουργίας.
Με απλές κινήσεις (βλέπε Σιώπη, Ανδρεόπουλο) ο Τόνσο είναι εκτός παιχνιδιών. Ο Ούμπιντες επηρεασμένος από την αποχή του δεν είναι στα γνωστά υψηλά στάνταρ του. Και πόσα να περιμένει κανείς από Λημνιό και Βασιλείου στα πρώτα τους βήματα στην Super League. Δημιουργία μηδέν λοιπόν εδώ και αρκετές εβδομάδες, απόρροια του ευκολοδιάβαστου στιλ παιχνιδιού του Ατρόμητου.
Αυτό το μπλοκάρισμα είναι η πρώτη δοκιμασία που έχει να ξεπεράσει ο Γιώργος Κορακάκης που ασφαλώς χρειάζεται χρόνο για να παρουσιάσει έργο. Δεύτερος τομέας είναι η βελτίωση της νοοτροπίας και της πνευματικής διαύγειας των παικτών στη διάρκεια ενός ματς που τίποτα δεν πάει καλά. Αυτό θέλει κόπο και τρόπο.
Και θέλει και αμέριστη συμμετοχή από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές οι οποίοι σαφώς και έχουν ευθύνες για την εικόνα που παρουσιάζουν. Δε μιλάμε δα και για παιδάκια. Οι περισσότεροι είναι επαγγελματίες που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι εδώ και αρκετά χρόνια.
ΥΓ: Όπως μου είχε και πει και ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου που συνεργάστηκε με τον Κεϊτά σε προηγούμενη του ομάδα: «Είναι ένας παίκτης με τεράστιο ταλέντο, αλλά που σε κάθε ματς εξαιτίας θολής σκέψης θα κάνει σίγουρα ένα με δύο σοβαρά λάθη. Αν καταφέρει κάποιος να τον κουλαντρίσει τότε μπορεί να κάνει καριέρα. Είναι όμως πολύ δύσκολο αυτό…» Και δικαιώνεται…
ΥΓ 2: Πλέον ο Γιώργος Κορακάκης ίσως ξανασκεφτεί το μεγάλο ροτέισον από ματς σε ματς…