Τον τελευταίο μήνα ο Γιάννης Μπουρούσης αποφεύγει τους δημοσιογράφους. Ανεξάρτητα από την προσωπική του απόδοση, ούτως ή άλλως είναι από χαρακτήρα ο τύπος που θα βγει μπροστά στα δύσκολα παρά αυτός που θα κρυφτεί και θα αφήσει κάποιον κομπάρσο να βγάλει την υποχρεώση. Όσοι έχουν πλησιάσει τον ψηλό το τελευταίο διάστημα για μια κουβέντα, έχουν πάρει την ίδια και απαράλλαχτη, ευγενική, αλλά ξεκάθαρη απάντηση.
“Παιδιά, εγώ δεν μιλάω”.
“Εγώ είμαι κακός, άχρηστος”.
Μετά από μερικά “γβρμ, μούμπλε μούμπλε” και διάφορα άλλα σε άπταιστα μπουρουσιακά απομακρυνόμαστε, αφού είναι χαμένος κόπος να προσπαθήσεις να του αλλάξεις γνώμη.
Δεν είναι το θέμα ετούτου εδώ του κειμένου να καταδείξει αν ο Γιάννης Μπουρούσης έχει δίκιο ή όχι να είναι χολωμένος με μερίδα του Τύπου. Κάτι θα του είπαν, κάτι θα πήρε το μάτι του, δεν ήταν και ακριβώς λαμπερή η εκκίνηση του με τα πράσινα, δεν θέλει πολύ, γυάλισε το μάτι του, έκοψε τις δηλώσεις πέρα από τα απολύτως απαραίτητα και υποχρεωτικά.
Το ζήτημα είναι ότι μια τέτοια ισχυρή προσωπικότητα έχει φανερά ταίσει τον εγωϊσμό της με τις αποτυχίες του πρώτου τριμήνου, βγάζοντας από τον κινητήρα ενέργεια, θέληση, “αρνούμαι να χάσω” νοοτροπία. Και αυτό είναι που σε τελική ανάλυση χρειάζεται ο Παναθηναϊκός: τον σέντερ-πυρήνα γύρω από τον οποίο θα φορτιστούν τα ηλεκτρόνια σε ιόντα. Αν δυσπιστείτε, θυμηθείτε πως αντέδρασε ο Νικ Καλάθης μετά το -25 του πρώτου ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.
Φυσικά, ούτε ο Μπούρου παίζει μόνος του, ούτε είναι οι βραδιές όλες ίδιες. Για κάθε απολαυστικό βράδυ τύπου Μπαρσελόνα και Εφές θα υπάρχουν λακούβες όπως στο Φάληρο και την Κωσταντινούπολη. Ούτως ή άλλως, ο Παναθηναϊκός είναι ένα πείραμα που εξελίσσεται, προσπαθώντας να βελτιώνει έστω ένα πράγμα τη φορά. Εντούτοις, μόνο κακόπιστοι δεν θα παρατηρούσαν πως ο ψηλός γίνεται όλο και περισσότερο σημαντικός για την ομάδα του. Όχι στη θεωρία, εκεί ήταν πάντα, γι΄ αυτό άλλωστε αποκτήθηκε. Στην πράξη, στο παρκέ, εκεί που μετράει.
Σε άλλα νέα, ο Μάικ Τζέιμς συνεχίζει να εισπράττει πολύ λιγότερα εύσημα για το παιχνίδι του από αυτά που του αναλογούν. Το…δυναμιτάκι του Παναθηναϊκού παλεύει σε κάθε παιχνίδι με το ένστικτό του, πασάρει περισσότερο και τρέχει λιγότερο απ΄ ότι του αρέσει και συνήθως διαβάζει ότι…φταίει κιόλας όταν οι υπόλοιποι είναι σε μέτρια ή κακή βραδιά. Προφανώς το τελευταίο δεν στερείται βάσης, αφού το ίδιο το παιχνίδι του Τζέιμς συχνά δεν χρειάζεται συμπαίκτη για να είναι αποτελεσματικό. Όμως μάλλον λησμονείται το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έχει ακριβώς μηδέν δημιουργούς από το “2” ως το “4”, πράγμα που δεν είναι ακριβώς δική του ευθύνη. Επιπλέον, ο πρώην παίκτης της Λαμποράλ καλείται αυτή την εποχή να καλύψει το δεδομένο ντεφορμάρισμα του Καλάθη, όπως ακριβώς ο Νικ χτύπαγε διπλοβάρδιες για ένα 2μηνο επειδή ο Μάικ έκανε τον…μίστερ Μιγιάγκι στις τζαμαρίες.
Άκεφος και βιααστικός τον Γενάρη, ο Καλάθης μετρά στην Ευρωλίγκα. 4.25 πόντους με 23,5% ευστοχία εντός πεδιάς (8/34 σουτ), 3.5 ριμπάουντ, 3,0 ασίστ, 2.0 λάθη. Η άμυνα του παραμένει εκεί (2.0 κλεψίματα), αλλά η αξιολόγηση του δεν λέει ψέμματα: 1, 5, -5, 3 στα τέσσερα τελευταία ματς, όταν τελείωσε τα 15 ματς του 2016 με μ.ο 19.3. Το μοναδικό – ανταγωνιστικό – παιχνίδι στο οποίο θύμισε τον floor general της ομάδας ήταν στην άλωση του Σ.Ε.Φ, για το κύπελλο. Ο Πασκουάλ τον κάλυψε δικαίως στη χθεσινή συνέντευξη τύπου, αλλά είναι γεγονός πως οι πράσινοι τον χρειάζονται αν πρόκειται να εξαπολύσουν αντεπίθεση.
Σε ημιάγρια κατάσταση τους τελευταίους 1.5 μήνα, ο Ερυθρός Αστέρας μετρά 7 νίκες στα τελευταία 8 ματς, υποτάσσοντας στο Βελιγράδι τις τρεις τελευταίες πρωταθλήτριες Ευρώπης (Μακάμπι, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ) και την περσινή φιναλίστ Φενέρμπαχτσε. Αν υπήρχαν κάποιοι τυφλοί που αψηφούσαν το μομέντουμ των Σέρβων, είδαν και αυτοί μετά το εκκωφαντικό 87-69 στη χώρα των Βάσκων, επί της αγνώριστης Μπασκόνια. Έξι σερί “W” είχε καταφέρει μέχρι χθες μόνο μια ομάδα στη φετινή Ευρωλίγκα: αυτή που φοράει το στέμμα.
Ο Παναθηναϊκός καλείται να πακετάρει στις αποσκευές του τη σκληράδα και το μέταλλο της Τρίτης και να προσθέσει ό,τι μπορεί για να φύγει με διπλό ανεκτίμητης αξίας από τη Χάλα Πιονίρ. Το εντός έδρας 9-1 έχει βάλει γερές βάσεις πρόκρισης, αλλά το ευ ζην της φετινής Euroleague είναι κρυμμένο εκτός συνόρων.
YΓ. Πέρσι o Γιώργος Μπαρτζώκας είχε για δεύτερο στρατηγό στο παρκέ τον υπέροχο Μάλκομ Ντιλέινι. Φέτος, την κινητή μπαρουταποθήκη Ταϊρίς Ράις. Ο κοντορεβυθούλης MVP του 2014 δεν είναι φυσικά η αρχή όλων των δεινών της Μπάρσα, αλλά και εσύ βρε άνθρωπε μου, 8 λάθη, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο; Από ριζότο αλά Μιλανέζε, λαππάς με λεμόνι για τη βαρυστομαχιά.