Η δίψα της Μπάρσα, η Ρεάλ που γερνάει, το σταυροδρόμι του Τόμας Ερτέλ και η διαχείριση του Σέρχιο Γιουλ. Ο Χρήστος Καούρης αραδιάζει τα συμπεράσματα του από το clasico.
Το σταυροδρόμι του Ερτέλ
Η άφιξη του Κέβιν Πάνγκος στην Βαρκελώνη έφερε ανταγωνισμό στο «1», πράγμα που δεν είδε και με πολύ καλό μάτι ο Γάλλος σούπερσταρ ο οποίος μέτρησε 6.8 πόντους και 6.0 ασίστ στα πρώτα πέντε παιχνίδια του. Την 1η Νοέμβρη η Μπάρσα κέρδισε την Μακάμπι στο Παλάου με τον Ερτέλ να είναι ελάχιστα σημαντικός σε εκείνο το 74-58, με τα 19 του λεπτά να έρχονται κατά κύριο λόγο στην τέταρτη περίοδο, όταν οι ισραηλινοί είχαν παραδοθεί. Η συνέχεια αποδείχτηκε διαφορετική, με τον αλλεργικό στην άμυνα αλλά χαρισματικό στην επίθεση Ερτέλ να είναι τελείως διαφορετικός παίκτης στο δεύτερο γύρο, με 13.7 πόντους (55.8 FG, 63.2% τρίποντο), 4.9 ασίστ, 2.3 λάθη.
Σύμφωνα με τους πίνακες του badbasket o 30χρονος Γάλλος κατατάσσεται στην 4η θέση σε Player Efficiency Rating (PER) ανάμεσα στους γκαρντ με τουλάχιστον 300 λεπτά συμμετοχής, μετά τους Ντε Κολό, Χίγκινς, Τζέιμς, τη στιγμή που το 26.4% usage τον φέρνει στην 6η θέση πίσω από Σπανούλη, Τζέιμς, Ντάγκλας, Μακάλουμ και Γουίλμπεκιν. «Ναι, αλλά είναι τρύπα στην άμυνα», θα παρατηρήσουν πολλοί. Η απάντηση δεν είναι ένα απλό «ναι» ή «όχι».
Η ανάλυση των Win Shares του Γάλλου είναι ενδεικτική: με 2.0 μονάδες ο Ερτέλ είναι στην 7η θέση πίσω από Ντε Κολό, Σλούκα, Τζέιμς, Γκούντουριτς, Σίμον, Χίγκινς (δηλαδή 3ος στους καθαρόαιμους PG), με το 1.0 στο Defensive Win Shares να είναι καλύτερο από όλους τους παραπάνω πλην Γκούντουριτς (επίσης 1.0). Όντας στο τιμόνι μιας αμυντικής ομάδας, ο Ερτέλ μπορεί να είναι φανερή αδυναμία στην οπισθοφυλακή (κυρίως λόγω διάθεσης και όχι λόγω προσόντων), αλλά ταυτόχρονα δίνει ρυθμό στην επίθεση που υπερκαλύπτει το χάντικαπ . Σύμφωνα με το newstats.eu, η Μπάρσα δέχεται 9.63 πόντους περισσότερους με αυτόν στο παρκέ, αλλά σκοράρει 10.25 περισσότερους, πράγμα ανεκτίμητο σε 5άδες στις οποίες ο PG δεν είναι μόνο ο βασικός χειριστής, αλλά συχνά και ο μόνος, αφού δίπλα του βρίσκει κανείς Χάνγκα, Κλαβέρ, Σίνγκλετον και Τόμιτς.
Στο τέλος της ημέρας, η ερώτηση δεν είναι, ούτε ποτέ ήταν αν ο Ερτέλ είναι καλός παίκτης. Ο παίκτης που θα συμπληρώσει τρεις δεκαετίες ζωής στις 10 Απριλίου έχει μπει αρκετό καιρό τώρα στα χρόνια της θεωρητικής, αλλά όχι πρακτικής μπασκετικής ωριμότητας, αλλά ακόμη δεν έχει δώσει απάντηση στο πιο καίριο ερώτημα ενός point guard κορυφής: έχει τις ηγετικές ικανότητες για μια ομάδα με φιλοδοξίες Final-4;
Ο Γιουλ είναι γήινος
Η επιχείρηση «απεξάρτηση από τον Γιουλ» που ξεκίνησε μετά το αποτυχημένο Φάιναλ-Φορ του 2017 και συνεχίστηκε βίαια το ίδιο καλοκαίρι μετά τον σοβαρό τραυματισμό του Ισπανού συνεχίζεται. Ο Λάσο είχε προαναγγείλει από τότε μια ομάδα η οποία δεν θα εξαρτάται μονοσήμαντα από κανένα και μένει πιστός στην ίδια φιλοσοφία. Ο Γιουλ πατά φέτος παρκέ για 20:50 ανά αγώνα, επτά λεπτά λιγότερα από τα 27:48 της MVP χρονιά του το 2016-17, αλλά και από τις δύο προηγούμενες (27:48 το 2015-16, 27:29 το 2014-15).
Πατημένα 32 πια, ο Γιουλ φαίνεται να έχει χάσει πλέον ένα κομμάτι της ακαταμάχητης ταχύτητας και εκρηκτικότητας που τον έκανε έναν από τους πιο γοητευτικούς στο μάτι παίκτες στην Ευρώπη: η διαφορά από τον Καμπάσο σε αυτό τον τομέα είναι φανερή. Ο Πάμπλο Λάσο διαχερίζεται προσεκτικά τον όχι πλέον ατσάλινο σούπερ σταρ του, με φανερό στόχο να τον έχει όσο το δυνατόν πιο φρέσκο στα playoffs. Το 15.6 PER φέτος είναι το χαμηλότερο της τελευταίας 4ετίας για τον Γιουλ, ο οποίος καλείται με τη σειρά του να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα.
Το δάσος των φόργουορντ
Οι δύο καλύτερες άμυνες της διοργάνωσης (Φενέρμπαχτσε, Μπαρσελόνα) έχουν ένα κύριο κοινό χαρακτηριστικό: το μέγεθος. Η απόκτηση του πολυσύνθετου Κρις Σίνγκλετον και η αναγέννηση των Χάνγκα, Κλαβέρ επιτρέπουν στον Πέσιτς να παρατάσσει πεντάδες με δύο ή και τρεις ταυτόχρονα στο παρκέ.
?Adam Hanga with another BIG HUSTLE play ?
?? #ForçaBarça! pic.twitter.com/amkbTMeuqt
— Barça Basket (@FCBbasket) 7 Φεβρουαρίου 2019
Στο clasico ξεκίνησε και με τους τρεις γύρω από τους Ερτέλ – Τόμιτς, σχήμα που παραπέμπει στο Σλούκας/Γκούντουριτς – Κάλινιτς – Ντατόμε – Λοβέρν – Βέσελι, ακριβώς αυτό δηλαδή που παρέλυσε την Μπαρτσελόνα στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Φενέρ την τελευταία ημέρα του Νοεμβρίου (65-84).
Ποντάροντας στο βαρύ χαρτί της άμυνας, ο Σέρβος προπονητής προσπαθεί να δώσει την πρωταρχική σταθερά σε μια ομάδα που είναι ακόμα υπό διαμόρφωση, αφού και οι ρολίστες του δεν φοβούνται τις επαφές (Ρίμπας, Οριόλα, Σεραφέν) και ο Κούριτς μπορεί να δώσει λύσεις στο σταθερό 5v5 παιχνίδι που επιλέγει η Μπάρσα.
Η τρύπα στο «2»
Με τον Γιουλ να βλέπει τον χρόνο του να μειώνεται και τον εκτυφλωτικό Ντόντσιτς να κλέβει πλέον την καρδιά του NBA, η Ρεάλ ανακαλύπτει σιγά – σιγά ένα κενό στη θέση «2». Όσο και αν το σύγχρονο, positionless μπάσκετ του καιρού μας έχει ξεθωριάσει σημαντικά τις διαφορές στις θέσεις των γκαρντ, το θέμα «δημιουργία και σκορ από το 2» είναι συχνά προβληματικό για τους blancos.
Ο Λάσο συνηθίζει να δίνει χρίσμα βασικού στον Κοζέρ, στα δύσκολα όμως ακουμπάει περισσότερο στην εμπειρία και το εξωτερικό σουτ του Κάρολ, ζητώντας ταυτόχρονα δημιουργία από το «3», εκεί που εννιά φορές στις δέκα θα τελειώσει το παιχνίδι ο Ρούντι αντί του άγουρου ακόμη Ντεκ. Θα περίμενε κανείς πως το περσινό φάιναλ-φορ, στο οποίο ο Κοζέρ υπήρξε παίκτης – κλειδί στον τελικό θα του έδινε μεγαλύτερη ψήφο εμπιστοσύνης, όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ο Κάρολ σουτάρει φέτος με τα χειρότερα νούμερα της 8ετούς καριέρας του στη Μαδρίτη (26/76, 34.2%), μια διαφορά της τάξης του -11.6% σε σχέση με πέρυσι.
Το βράδυ της Παρασκευής, η αδυναμία του Αμερικανού να ανοίξει την κλειστή άμυνα των καταλανών με το μακρινό του σουτ (1/5 τρίποντα) υπήρξε καθοριστική, κι όμως ο Κοζέρ αντικαταστάθηκε στο 23΄ και δεν χρησιμοποιήθηκε έκτοτε, ακόμη κι αν η Ρεάλ κραύγαζε πως ζητούσε περισσότερους πόλους δημιουργίας αφού ο Καμπάσο είχε πέσει σε μαύρη τρύπα (6 λάθη).
Η δίψα δεν κοπιάρεται
Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Από το 2013, χρονιά επιστροφής της Ρεάλ στα Φάιναλ-Φορ, στη Μαδρίτη έχουν πανηγυρίσει δύο τίτλους Ευρωλίγκας (2015, 2018) και έχουν παίξει σε δύο ακόμη τελικούς (2013, 2014). Στο ίδιο διάστημα στην Ισπανία έχουν μετρήσει τέσσερα πρωταθλήματα, τέσσερα Copa del Rey και τρία Supercopa. Πριν το τζάμπολ της Παρασκευής, μετρούσαν πέντε σερί νίκες επί της Μπαρσελόνα σε ευρωπαϊκά clasico, με μέση διαφορά 24,2 πόντων. Αν μετρούσε κανείς τη συνολική διαφορά των δύο νικών στη Βαρκελώνη, αυτή έφτανε τους 66 πόντους.
Στην άλλη πλευρά, στην Καταλούνια έχουν να δουν πρωτάθλημα από την εποχή του Τσάβι Πασκουάλ, το 2014. Πέρσι δεν έφτασαν ούτε στον τελικό. Στην Ευρώπη, η πάλαι ποτέ σταθερή Μπάρσα έχασε δύο φορές το τρένο των πλέι-οφ και είχε ρεκόρ 6-24 εκτός έδρας, ενώ στο Παλάου έκαναν παρέλαση όλων των ειδών οι διεκδικητές.
Το ένιωθε κανείς, ποιος το ήθελε περισσότερο, το έβλεπε στη γλώσσα του σώματος.
Η Ρεάλ γερνάει
Πάμπλο Λάσο, Σέρχιο Γιουλ, Τζέι-Σι Κάρολ, Ρούντι Φερνάντεθ, Φελίπε Ρέγιες απαρτίζουν τον σκληρό πυρήνα της Ρεάλ, αυτόν που αποτελεί τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το 2013 με το 2019. Ο Αγιόν βρίσκεται στην 5η του σεζόν στη Ρεάλ, ο Τέιλορ και ο Τόμπκινς στην 4η, ο Ράντολφ στην 3η. Το πρόβλημα είναι ότι η Ρεάλ γερνάει.
Ο Γιουλ είναι 32, με ένα πρόσφατο χιαστό. Ο Ρούντι είναι πλέον 34 και διαφορετικός παίκτης από τα προβλήματα με τη μέση του και μετά. Ο Κάρολ είναι ένας βετεράνος σουτέρ ετών 36, ο 80άρης Ρέγιες παίζει λογικά για τελευταία χρονιά. Ο σκληρός Αγιόν θα κλείσει τα 34 την πρωταπριλιά, ο Κοζέρ τα 32 τον Αύγουστο. Οι 30αρηδες Ράντολφ, Τέιλορ και ο 29αρης Τόμπκινς δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία, αλλά έχουν πολλά χιλιόμετρο στο κοντέρ τους. Η τεχνογνωσία της «βασίλισσας» στο σκάουτινγκ και τα τμήματα υποδομής είναι δεδομένα, εξ΄ ου και η εισαγωγή των Καμπάσο (28), Ταβάρες (27) και η εύρεση του Ντεκ (24).
Για να γίνει αντιληπτή η διαφορά, αν ψάξει κανείς σε ολόκληρο το ρόστερ της Φενέρμπαχτσε, θα βρει μόνο δύο ενεργά μέλη του rotation γεννημένα τη δεκαετία του ’80: τους Ντίξον (36) και Ντατόμε (32). Στην περίπτωση της Μπαρσελόνα, πίσω από τον 32άρη Τόμιτς υπάρχει ένα γκρουπ παικτών που φέτος θα γιορτάσουν τα 30α τους γενέθλια: Ερτέλ, Σίνγκλετον, Χάνγκα, Σεραφέν, Κούριτς.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η «βασίλισσα» είναι μια γερασμένη ομάδα. Εντούτοις είναι πλέον φανερό ότι το παράθυρο αυτής της υπέρ-επιτυχημένης έκδοσης της σιγά-σιγά κλείνει.