Hot takes πριν την παρέλαση

Πέρσι, μαζί και τα περισσότερα από τα προηγούμενα χρόνια, τα κουκιά ήταν κάπως μετρημένα. Εδώ οι σταρ, δίπλα οι καλοί, παρακεί οι ρολίστες, μάλιστα, συνεννοούμαστε. Ολυμπιακός 21-22, έξι αμετακίνητοι (Σλούκας/Γουόκαπ/Παπανικολάου/Βεζένκοφ/Φαλ/Ντόρσεϊ), τρεις εφεδρικοί(Μακίσικ, Λαρεντζάκης, Μάρτιν), τρεις-τέσσερις περιστασιακοί (Λούντζης/Πρίντεζης/Ζαν-Σαρλ/Έισι), λίγα περιθώρια για πειραματισμούς, ακόμα λιγότερα για εκπλήξεις. Παναθηναϊκός 23-24, λίγοι παραπάνω, αλλά τακτοποιημένοι, δυο σταρ γκαρντ με έναν ακόμα ισορροπιστή (Σλούκας/Ναν/Γκραντ), το θηρίο στη ρακέτα (Λεσόρ), όλοι 25άρια και βάλε. Ο Μήτογλου με τον Γκριγκόνις εκεί κοντά, ο Χουάντσο με τον Παπαπέτρου κινούμενοι σπόροι που άνθισαν την άνοιξη, ο Βιλντόσα σαν τράβηγμα από το 17 όταν παίζεις μπλακ τζακ, μήπως σου κάτσει. Ο Καλαϊτζάκης όταν το πράγμα στράβωνε για τα καλά, οι Αντετοκούνμπο – Μπαλτσερόφσκι έκαναν τα ρεπά στο «5» εναλλάξ.

Γέμισαν τα φετινά ρόστερ ως ασφυξίας και το τεμάχισμα του χρόνου έγινε διαφορική εξίσωση. Η νίκη είναι πάντα πάπλωμα, στην ήττα πάντα κάποιος θα μπορούσε να παίξει παραπάνω. Δικαίως ή αδίκως, μικρή σημασία έχει. Ο Μπράουν στο Παλάθιο, εξόριστος από το τετράλεπτο και μετά. Ο Ντόρσεϊ στην Πόλη, που τα έβαζε στο πρώτο ημίχρονο, άλλο βέβαια που στο φουλ δεκάλεπτο που έπαιξε ο Ολυμπιακός έβαζε και στις τσέπες στην άμυνα. Πέρσι, άντε να έφτανε η γκρίνια μέχρι τον Κάναν, παρακάτω δεν πήγαινε. Τώρα που στον πάγκο έχει καλούς μέχρι το 12, η εύλογη συζήτηση δεν σταματάει ποτέ. Αν θες να τραβήξεις και τίποτις παραπάνω κλικς και ιμπρέσιονς και ιντεράξιονς, τραβάς και ένα hot take, διώχνεις και δυο-τρεις και είσαι και ωραίος, γίνε πρόεδρος και Euroleague Greek Fantasy Challenge και τέτοια.

Και μη νομίζετε πως οι προπονητές είναι ήσυχοι αυτή την περίοδο. Ο Μπαρτζώκας μαθαίνει παίζοντας σε ένα ρόστερ που πλην των Βεζένκοφ-Φουρνιέ οι υπόλοιποι στο «1» ως «4» βράζουν πάνω-κάτω στο ίδιο καζάνι. Ο Γουόκαπ αμυντικός ογκόλιθος, αλλά δεν βάζει μπροστά. Ο Βιλντόσα φαντεζί και σπιρτόζος, συχνά όμως αιχμάλωτος της στιγμής. Ο Γκος σκόρερ και αμυντικός, αλλά από court vision λίγα πράγματα. Ο Ντόρσεϊ εμπεριέχεται στον Φουρνιέ, ο Μακίσικ αλλάζει το ρυθμό αλλά στο «3» το ριμπάουντ υποφέρει, ειδικά με Φουρνιε/Ντόρσεϊ ή Βεζένκοφ μέσα. Ο Πετρούσεφ παίζει το δικό του μονόπρακτο. Τα διαθέσιμα σχήματα δείχνουν να μην τελειώνουν ποτέ, πάντα αυτοί που δεν παίζουν θα έδιναν τις λύσεις και ο μπασκετικός σοσιαλισμός δοκιμάζεται.

Ο Αταμάν έχει λιγότερες αμφιβολίες, αλλά και πάλι όχι λίγες. Εδώ η διαφορά είναι ειδοποιός, με τους περσινούς δεν πήγε μόνο στον πόλεμο, αλλά τον κέρδισε κιόλας, οπότε ο Μπράουν θα γίνει θυσία για να ξεκολλήσουν τα πόδια του Σλούκα από την άμμο, τουλάχιστον προς το παρόν. Ο Μήτογλου που έχει ερωτευτεί την περίμετρο βλέπει τον Χουάντσο να προσπερνάει από την δεξιά λωρίδα, ο Λεσόρ και ο Ναν έχουν τέτοιο στάτους που δεν χολοσκάνε, ο Γκραντ ξέρει πως χωρίς αυτόν έχει υπερστροφή και μάλλον ντεραπάρισμα. Η άφιξη του Όσμαν έφερε συναρπαστικά υποθετικά σχήματα αλλά και απροσδόκητη πολυκοσμία στα φτερά, ο Γκριγκόνις με τον Παπαπέτρου είναι ο ένας μονός και ο άλλος ζυγός στον δακτύλιο.

Η σχετικότητα φέρνει ανασφάλεια. Ο παίκτης είναι άπληστος από τη φύση του, τριανταπέντε να παίξει, θα δυσθυμήσει επειδή δεν έπαιξε τριανταεφτά. Ο Μπαρτζώκας το είπε καθαρά μιλώντας για το κρύο-ζέστη του rotation: «δεν είναι εύκολο για κάθε παίκτη να το συνηθίσει. Υπάρχουν παίκτες που έχουν συνηθίσει σε πολλές κατοχές, που θέλουν χρόνο για να είναι αποτελεσματικοί. Πιστεύουμε ότι σιγά-σιγά θα βελτιωθεί αυτό». Τώρα, είναι υπομονετικός – και δικαίως. Τον Φλεβάρη θα μοιράσει ελέγχους και θα αποφασίσει, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

To αυτό συμβαίνει και στους πράσινους. Τα μυαλά, φως φανάρι, δεν είναι καλά κουμπωμένα. Λίγο το χανγκόβερ του τίτλου, η αυτοπεποίθηση που εκφυλίζεται σε αλαζονεία, η πολυκοσμία που μοιράζει ισόποσα την ευθύνη αλλά δεν πέφτει σε κανένα βαριά. Ο Αταμάν φανερά προσαρμόζεται κι ο ίδιος, γίνεται να μετατραπείς σε ένα καλοκαίρι από προπονητής που ξεζουμίζει τους λίγους σουπερ σταρ στον δίκαιο πατερούλη που προσέχει και το γραμμάριο της πίτας.

Πριν την παρέλαση δεν χωρούν μεγαλοστομίες, αυτό μάλλον θα έπρεπε να το έχουμε μάθει μετά από τόσα χρόνια. Η εποχή προσφέρεται για ενδείξεις, σκόρπια ψίχουλα που πέφτουν, κουκίδες που μπορεί να ενωθούν ή να σβηστούν για να έρθουν άλλες. Για συμπεράσματα, έστω ανασφαλή, περάστε ξανά σε κανένα μήνα.