Είναι πολύ νωρίς στη σεζόν. Τέσσερις αγωνιστικές δεν λένε στην ουσία τίποτα και τα ασφαλή συμπεράσματα θα βγουν κοντά στο Δεκέμβριο. Η Euroleague άλλωστε μας έχει διδάξει στο παρελθόν ότι δεν έχει καμία σημασία ποιος πηγαίνει «τραίνο» τον Νοέμβριο αλλά ποιος φορμαρίζεται την κατάλληλη στιγμή. Όμως, μετά από την πρώτη «διαβολοβδομάδα» της σεζόν και έχοντας δει ένα εικοσαήμερο μπάσκετ από τις ομάδες, υπάρχουν κάποια δεδομένα για τους «αιώνιους».
Όταν είσαι φαβορί…
Από το καλοκαίρι βούιξε ο τόπος, γράφονταν διθυράμβοι και ακούστηκαν βαρύγδουπες δηλώσεις. Όλη η μπασκετική Ευρώπη υποστήριζε και υποστηρίζει ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είναι τα πρώτα φαβορί για την κούπα στη φετινή Euroleague, όμως αυτό τους καθιστά και το νούμερο 1 στόχο για κάθε ομάδα. Όλοι θέλουν να κερδίσουν τον πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό αλλά και τον πολύ ενισχυμένο, Ολυμπιακό.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο για τις δύο ελληνικές ομάδες και το κατάλαβαν στο «πετσί» τους με το καλημέρα. Ο μεν Παναθηναϊκός το πλήρωσε με εκτός προγράμματος ήττα στο Παρίσι από τους νεοφώτιστους και ο δε Ολυμπιακός γλύτωσε στο τέλος κόντρα στη Ζάλγκιρις. Είναι έτσι η Euroleague, που αν βρεθείς στο κακό σου βράδυ, μπορείς να χάσεις από οποιονδήποτε σε οποιαδήποτε έδρα. Πριν πάω στην διεξοδική ανάλυση των ηττών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού σε Μαδρίτη και Κωνσταντινούπολη, αντίστοιχα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτές οι δύο ήττες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν εκτός προγράμματος για τις ομάδες μας. Σε καμία περίπτωση αυτή στη Μαδρίτη κόντρα σε μία Ρεάλ που είναι ανελλιπώς στο Final-Four, ούτε όμως και αυτή στην Πόλη, καθώς δεν μιλάμε για την περσινή Εφές. Βέβαια θα μου πείτε όταν θέλεις να λέγεσαι φαβορί για την κούπα, όλες οι ήττες δεν είναι εκτός προγράμματος; Μεγάλη ιστορία, όπως μεγάλη είναι και η σεζόν, για αυτό θαρρώ ότι αυτές οι δύο ήττες δεν θα «πονέσουν» τις ομάδες μας στην οικονομία της σεζόν.
Ψάχνοντας τους ρόλους
Όταν έχεις 12 (μπορεί και 14) ετοιμοπόλεμους παίκτες, οι οποίοι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Euroleague θα είχαν ενεργό ρόλο στο ροτέισιον, έχεις πολλές και δύσκολες αποφάσεις να πάρεις. Γιώργος Μπαρτζώκας και Εργκίν Αταμάν έχουν στα χέρια τους έμψυχα υλικά που οι συνάδελφοι τους στη λίγκα θα ζήλευαν. Όμως, αυτό είναι πολλές φορές ευλογία και άλλες κατάρα.
Η κατανομή των ρόλων σε μία super team είναι δύσκολο πράγμα και δεν περιμένουμε από τις 20 Οκτωβρίου να έχουν ξεκαθαρίσει όλα. Είμαι της άποψης ότι ο καλύτερος, κάθε βράδυ, πρέπει να παίζει αλλά θα πρέπει να υπάρχει μία πρώτη γενική γραμμή στο μυαλό του προπονητή, η οποία θα έχει γίνει γνωστή και στους παίκτες. Γιατί αλλιώς τα αποδυτήρια θα χαθούν, η γκρίνια θα ξεκινήσει, το κλίμα θα γίνει βαρύ και το πράγμα θα στραβώσει αργά ή γρήγορα. Όταν έχουν κατανεμηθεί οι ρόλοι, τότε τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Προφανώς και θα υπάρξει γκρίνια, αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις όταν μιλάς για παίκτες αυτόυ του επιπέδου που θέλουν να παίζουν 40 λεπτά, αλλά αποφεύγεις παρεξηγήσεις.
Τα τρίλεπτα των Μπράουν – Γκριγκόνις και η πολυφωνία στα φόργουορντ
Φαινομενικά ο Παναθηναϊκός στο κομμάτι των ρόλων είχε το πλεονέκτημα ξεκινώντας την σεζόν σε σχέση με τον Ολυμπιακό γιατί ουσιαστικά δεν έχασε κανέναν παίκτη του περσινού κορμού και πήρε μόνο τρεις. Λάθος το μόνο, σε έτοιμη ομάδα που έχει κατακτήσει την Euroleague και δεν έχει χάσει παίκτη, οι τρεις προσθήκες στο δικό μου μυαλό είναι μεγάλος αριθμός. Η σεζόν είναι μεγάλη, τα παιχνίδια πολλά, όμως Οσμάν, Μπράουν και Γιούρτσεβεν δεν είναι τίποτα τυχαίοι. Οι δύο πρώτοι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα ήταν πρωταγωνιστές και ο τρίτος βασικός σέντερ.
Λορέντσο Μπράουν βασικός και 03:39 λεπτά συμμετοχής. Μάριους Γκριγκόνις 02:24 λεπτά χωρίς εκτελεσμένη προσπάθεια. Σε ένα βράδυ που ο Τζέριαν Γκραντ (23 λεπτά) ήταν καλός αμυντικά αλλά κακός επιθετικά και ο Κώστας Σλούκας ήταν κακός για τα δικά του στάνταρ (3 πόντοι, 5 ασίστ, 3 λάθη, 24 λεπτά). Ο Μπράουν πήρε το «μήνυμα» από τον Αταμάν για δεύτερη φορά, το πρώτο «καμπανάκι» ήταν μετά από τον ΠΑΟΚ, αλλά ακόμα και κακός να είναι στο ξεκίνημα του ματς, δεν είναι ο παίκτης που θα παρκάρεις στο πάγκο για το υπόλοιπο του αγώνα. Δεν μπορεί να έχει την περσινή αντιμετώπιση του Βιλντόζα, είναι All-Euroleague γκαρντ και μπορεί να έχει έρθει σε μία γεμάτη ούτως ή άλλως περιφέρεια αλλά δεν παύει να είναι αυτός που είναι. Για τον Λιθουανό τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, έχει δείξει και στο παρελθόν ότι δεν «μασάει» και όποτε τον έχουν όλοι ξεγραμμένο αποδίδει καλύτερα. Δεν παύει όμως και εκείνος να είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τον 7ο τίτλο του, με τεράστια σουτ την περσινή σεζόν.
Μόνο με τον Κέντρικ Ναν σε πραγματικά καλό βράδυ στα γκαρντ, ο Παναθηναϊκός το πάλεψε μέχρι τέλους στη Μαδρίτη λόγω των φόργουορντ του. Η κλάση του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ ξέραμε ότι είναι τεράστια, ο Ισπανός δεν ξέχασε το μπάσκετ πέρσι όταν αστοχούσε σε ελεύθερα τρίποντα. Η αυτοπεποίθηση του από το τελείωμα της σεζόν είναι στα ύψη και το ξεκίνημα του είναι μυθικό, τόσο που έχει αναγκάσει τον Εργκίν Αταμάν να περιορίσει τα λεπτά συμμετοχής του Ντίνου Μήτογλου. Μέσα σε όλα αυτά, βγήκαν μπροστά και οι Ιωάννης Παπαπέτρου, Τσεντί Οσμάν, οι οποίοι έχουν ουσιαστικά σχεδόν ίδια χαρακτηριστικά σαν παίκτες. Ο Τούρκος σε 16 λεπτά είχε 13 πόντους και ο «Παπ» 12 πόντους σε 21 λεπτά. Γενικώς στο «3» και το «4» αναμένω οι χρόνοι να είναι αρκετά μοιρασμένοι στον φετινό Παναθηναϊκό ανάλογα με το ποιος ρολάρει. Αστερίσκος ο Γκριγκόνις, που στο «1» και το «2» δεν χωράει και πρέπει (;) να πάρει λεπτά στο «3».
Όλοι στα 20 λεπτά και ο Βεζένκοφ
Στον Ολυμπιακό το ροτέισιον του κόουτς Μπαρτζώκα έχει ξεφύγει από την περσινή και προπέρσινη λογική του δεκαλέπτου και των δύο διαφορετικών πεντάδων στο πρώτο ημίχρονο. Είναι ασφαλές να το συμπεράνουμε αυτό από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια της σεζόν καθώς οι «ερυθρόλευκοι» έχουν πλέον τέτοια «αστερόσκονη» στο ρόστερ τους που δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί κάτι τέτοιο.
Μία ματιά στους χρόνους συμμετοχής στο χαμένο παιχνίδι στη Πόλη έχει πολύ ενδιαφέρον. Ο Βεζένκοφ στα 30 αγωνιστικά λεπτά πρωτοστατεί και μετά έρχονται με 23 και 22 οι Γουόκαπ – ΜακΚίσικ. Οι υπόλοιποι οκτώ που αγωνίστηκαν (δεν έπαιξε ο Λαρεντζάκης) αγωνίστηκαν από 7 έως 19 λεπτά. Ο μοναδικός που έγραψε μονοψήφιο αριθμό λεπτών ήταν ο Φίλιπ Πετρούσεφ, με επτά παίκτες να παίζουν από 13.5 λεπτά – 19 λεπτά.
Το «όλοι ευχαριστημένοι» εννοείται πως δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει αλλά υπάρχουν κάποιες αμφιλεγόμενες αποφάσεις κόντρα στην Εφές. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ ένιωθε πολύ καλά και ήταν ζεστός αλλά έπαιξε 16 λεπτά και δεν μπήκε – ανεξήγητα – στο παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Εβάν Φουρνιέ «ρόλαρε» με 13 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο (από τους 20 που έβαλε) αλλά έχοντας κάνει αυτή την περίοδο και έχοντας βάλει buzzer-beater για το 65-70, ξαναπάτησε παρκέ 4 λεπτά πριν το τέλος με το σκορ ισόπαλο στους 82 πόντους. Κρύωσε στο πάγκο, έκανε λάθη και τελικά από ωραίος έγινε μοιραίος. Η επιλογή Πίτερς στο «3» με τους Βιλντόζα – ΜακΚίσικ στα γκαρντ και τους Βεζένκοφ – Ράιτ στη φροντλάιν στο πρώτο πεντάλεπτο του τελευταίου δεκαλέπτου δεν βγήκε σε καμία περίπτωση και το -15 του Ολυμπιακού στα 17 λεπτά που αγωνίστηκε ο Πίτερς λέει όλη την αλήθεια.
Χαμένες ευκαιρίες, τίποτα περισσότερο
Κλείνοντας, για τον Παναθηναϊκό ήταν μία τεράστια χαμένη ευκαιρία στη Μαδρίτη να «ρεφάρει» την ήττα από την Παρί. Οι «πράσινοι» βρήκαν απέναντι τους μία Ρεάλ η οποία πήγαινε από ήττα σε ήττα, με τον κόσμο της ομάδας να θέλει ευσεβώς τον Τσους Ματέο εκτός ομάδας και της έδωσε «ζωή». Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να πατήσει κορυφή αλλά στις λεπτομέρειες και με αυτό τον τύπο με την αφάνα (Λάρκιν νομίζω τον λένε) να αποφασίζει για το ματς, έχασε την ευκαιρία του.
Είναι νωρίς αλλά Αταμάν και Μπαρτζώκας έχουν δύο απίθανα ρόστερ και ο γρίφος που θα πρέπει να λύσουν είναι πολύ πιο περίπλοκος από ότι μοιάζει.