Μέχρι το βράδυ της 11ης Απριλίου του 1996 η κατάκτηση του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών και της κορυφής του Ευρωπαϊκού μπάσκετ έμοιαζε με πραγματικό όνειρο για τους ελληνικούς συλλόγους. Μέχρι εκείνη τη νύχτα στο ταπεινό παλμαρέ των ελληνικών συλλόγων είχαν καταγραφεί δύο κατακτήσεις Ευρωπαϊκών τροπαίων με διαφορά 23 ετών αναμεσά τους: Ο θρίαμβος της ΑΕΚ του 1968 στο Καλιμάρμαρο και η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΠΑΟΚ στην Ελβετία το 1991.
Τα δύο προηγούμενα χρόνια σήμαναν την έναρξη της μπασκετικής αντιπαλότητας μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Οσοι τα ζήσαμε δεν είμαστε 100% σίγουροι αν η πόλωση εκείνων των πρώτων προσπαθειών για την κατάκτηση της Ευρωπαϊκής κορυφής ήταν μεγαλύτερη, ίση ή μικρότερη από τη σημερινή. Προσωπικά πιστεύω την πρώτη εκδοχή ίσως γιατί κανείς δεν μπορούσε να μαντέψει την εξέλιξη και τη διάρκεια του φαινομένου. Ισως γιατί πιστεύαμε όπως και οι άνθρωποι των δύο ομάδων ότι ίσχυε το ‘’εδώ και τώρα’’, αφού –έτσι λέγαμε τότε- δεν θα υπήρχαν άλλες ευκαιρίες! Ηδη, πριν το φάιναλ φορ του 1996 οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι είχαν χάσει ισάριθμες ευκαιρίες ο καθένας σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα. Το δόγμα της εποχής έλεγε ότι για όλα έφταιγαν οι…..ημιτελικοί. Ότι ο νικητής των ημιτελικών (και στις δύο περιπτώσεις ο Ολυμπιακός) πήγαινε άδειος και….στεγνός στους τελικούς! ‘’Μια φορά να πάει μόνη της Ελληνική ομάδα θα το πάρει’’, ήταν αυτό που υποστηρίζαμε στην αρθογραφία των εφημερίδων της εποχής. Κι’ όμως αποδείχθηκε σωστό! Το τελευταίο βήμα πριν το φάιναλ φορτου 1996 δεν ήταν το ίδιο για τις δύο ομάδες. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε εκτός χάνοντας δύο σερί παιχνίδια στη Μαδρίτη από τη Ρεάλ του Ομπράντοβιτς, εστεμμένη πρωταθλήτρια ένα χρόνο πριν. Και όσα έγιναν στη Μαδρίτη σήμαναν ουσιαστικά την αρχή του τέλους στη σχέση του Γιάννη Ιωαννίδη με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τους ερυθρόλευκους. Αλλά αυτά πρόλαβε να τα αποκαλύψει ο ίδιος και υπάρχουν ως ντοκουμέντα πλέον στην φρεσκοτυπωμένη βιογραφία του.
Το ίδιο βράδυ ο Παναθηναϊκός έπαιρνε ολομόναχος το εισιτήριο για το φάιναλ φορ χάρη στο τελευταίο θαυματουργό μπλοκ του Στόγιαν Βράνκοβιτς στο Τρεβίζο απέναντι σε ένα μετέπειτα ‘’πράσινο’’ τον Ζέλικο Ρέμπρατσα. Ο Παναθηναϊκός πήγαινε μόνος του στην πόλη του Φωτός. Μόνος για να το πάρει λοιπόν;
Και γιατί όχι; Η μεταγραφή του Ντομινίκ Ουίλκινς, λίγους μήνες νωρίτερα, είχε φέρει στο ΟΑΚΑ τον σπουδαιότερο Αμερικάνο μπασκετμπολίστα που πέρασε ποτέ τον Ατλαντικό.Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήξερε καλά τα κατατόπια όντας δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα και μια με τη Λιμόζ. Η μισή εθνική Ελλάδος ήταν στον Παναθηναϊκό. Και τα καραβάνια των οπαδών του έφταναν με απίστευτους ρυθμούς στο Παρίσι. Τοπαλέ ντε Μπερσί ντύθηκε πράσινο, ο Παναθηναϊκός πέρασε σχετικά εύκολα τοεμπόδιο της ΤΣΣΚΑ Μόσχαςστον ημιτελικό με μια ξεγυρισμένη 35άρατου Ντομινίκ σε ένα από τα καλύτερα one man show της ιστορία των φδάιναλ φορ. Εt voila…. O πρώτος τελικός τον περίμενε στις 11 Απριλίου του 1996. Εκείνη την εποχή από τη σημερινή ομάδα του Παναθηναϊκού ο Εργκίν Αταμάν είχε μόλις ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα ως ασίσταντ στην Τουρκ Τέλεκομ, ο Χρήστος Σερέλης έπαιζε μπάσκετ στα ‘’τσιμέντα’’ του Λαυρίου, πέντε παίκτες από το ρόστερ ήταν αγέννητοι, οι υπόλοιποι βρέφη και είναι περίπου απίθανο ο 6χρονος Κώστας Σλούκας να είδε τη μετάδοση του αγώνα από την κρατική τηλεόραση! Από εκείνο το βράδυ του πρώτου θριάμβου πέρασαν 28 ολόκληρα χρόνια, ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε άλλα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια στην οροφή του ΟΑΚΑ, έγινε brand name του αθλήματος, διαθέτει πλέον το καλύτερο γήπεδο στην Ευρώπη. Για άλλους είναι μια ολόκληρη ζωή για τον Παναθηναϊκό τρεις δεκαετίες…
Στις 11 Απριλίου λοιπόν ο Παναγιώτης Γιαννάκης σήκωσε στον ουρανό του Μπερσί το τρόπαιο αφού είχε προηγηθεί ένας συγκλονιστικός τελικός. Ο Παναθηναϊκός άντεξε το come back της Μπαρτσελόνα και επιβίωσε με το αλήστου μνήμης μπλοκ του Βράνκοβιτς που έγινε θέμα συζήτησης σε όλη τη μπασκετική Ευρώπη, δίχασε το ελληνικό μπάσκετ και συζητιέται μέχρι σήμερα. Οσοι πάντως ανατρέξουν με καθαρό μυαλό και την ασφαλή απόσταση του χρόνου που μας χωρίζει από την 11η Απριλίου του 1996 στο βίντεο της μετάδοσης στο you tube μπορούν να δουν και να μετρήσουν 8 ή 9 παραβάσεις που έχουν γίνει πριν ή μετά το μπλοκ του Κροάτη. Σε κάθε μια από αυτές ο χρόνος έπρεπε να σταματήσει και το ματς να ξεκινήσει διαφορετικά. Μερικές φορές όμως η ιστορία αποφασίζει αυτόνομα και κόντρα στη λογική!
Απόψεο Παναθηναϊκός επιστρέφει στο Μπερσί που εξωτερικά θυμίζει πυραμίδα, έχει ανακαινιστεί, λέγεται Ακόρ Αρένα και για τον Αταμάν και τους παίκτες του είναι μια ακόμη μέρα στο γραφείο. Απέναντι στη νεοφώτιστη της Ευρωλίγκα Παρί οι πράσινοι δεν κάνουν μαθήματα ιστορίας αλλά θέλουν το 3-0.Και οι Γάλλοι δεν χρειάστηκε να ανατρέξουν στην ιστορία του μπάσκετ. Εκαναν έδρα τους για ένα βράδυ το Μπερσί όχι γιατί εκεί στέφθηκε πρωταθλητής ο αντίπαλος του πριν 28 χρόνια αλλά γιατί ο αντίπαλος τους είναι ο νυν πρωταθλητής Ευρώπης. Ξεπούλησαν σαν ζεστά κρουασάν τα εισιτήρια αλλά είναι αμφίβολο πόσοι από τους αποψινούς 16.000 θεατές ήταν στο ίδιο μέρος στις 11 Απριλίου του 1996…